Heilig

Vladimir Poetin vond het belachelijk! Waar haalden die agenten het lef vandaan om deze man te arresteren. Dimitri is niet alleen een gerespecteerd vader van het gezin Borodin, hij is als diplomaat ook nog eens onschendbaar. Als hij met een dronken kop zijn kinderen wil mishandelen, dan mag hij dat zelf weten. That’s part of the deal!

Luis José De Almeida snapt evenmin iets van Nederland. Als hij, nota bene de Angolese ambassadeur, zijn auto ergens wil parkeren, mag hij dat toch zelf weten? Hoe haalt zo’n verslaggevertje het in zijn hoofd om daar wat van te zeggen. Een gekneusde kaak ten spijt, alleen mensen parkeren fout, opperwezens niet.

Het kan iemand ook gewoon overkomen om onschendbaar te zijn. Zo wordt er tijdens de bevruchting binnen de genetische informatie kennelijk ruimte beschikbaar gesteld voor dictatoriale karaktertrekjes. Veel nakomelingen zijn er eigenlijk de dupe van dat de eicel van hun moeder in contact kwam met de zaadcellen van een tiran. Het schijnt dat in bijna alle gevallen het zich onschendbaar voelen overdraagbaar is gebleken. Neem Oedai al-Tikriti, de oudste zoon van Saddam Hoessein. In feite kon hij er niks van doen dat hij the devil himself werd. Ook de kinderen van Pinochet, Mugabe, Khadaffi of Duvalier moesten dit lot ondergaan. Geen van hen heeft ooit een oprechte allemansvriend kunnen worden.

Er zijn gevallen bekend dat mensen zichzelf onaantastbaar verklaren. Zoals wanneer men in een hutje op de hei gaat wonen, dan kan men maling hebben aan alles en iedereen. Maar ook als iemand in een Fokuswoning gaat wonen. Sinds kort weet ik dat ik in de riante positie zit om mezelf heilig te verklaren. Niet dat ik dit van plan was of mijzelf ondertussen al in deze positie waan.

De stichting Fokus heeft cliëntgerichtheid hoog in het vaandel staan. Daarom dienen alle ADL-ers een extra training te ondergaan. Niet om hen wat nieuws aan te leren, wel om nog eens duidelijk inzicht te geven in wat werken in het tempo van de cliënt betekent. Tijdens Spaansedeze korte cursus zitten ADL-ers uit verschillende projecten bij elkaar en wordt er gebruik gemaakt van de ervaringen van een voor hen onbekende Fokuscliënt. Om in gesprek te gaan over diens ervaringen met het geven van aanwijzingen, het gewenste tempo en  waarom dat voor deze cliënt zo belangrijk is. En het zal eens niet zo zijn: ook Geert deed mee!

Mijn oren klapperden toen ik voorbeelden hoorde van cliënten die niet alleen de regie van hun eigen leven bepalen. Door het uitoefenen van een voorkeursbeleid weten zij hele projecten te ʹterroriserenʹ. Zij bepalen zelf welke ADL-ers hun appartement betreden en presteren het om bepaalde assistenten zelfs in de ban te doen. Locatiemanagers en personeel kunnen hier kennelijk nauwelijks tegen optreden. Er uitgooien kan niet, waardoor slikken, praten en overtuigen overblijft. Maar probeer een heilige maar eens op een andere gedachte te brengen.

Hoe is het mogelijk dat men zich zo asociaal kan opstellen? Dat zou mij niet lukken. Alleen al omdat ik een vorig leven heb gekend, nog meer binnen de samenleving. Misschien moet ik het maar eens gaan proberen? Nee, dat is schijnheilig.

Uitslag

Ook the day after had ik pijn. De emotionele schade was nog duidelijk voelbaar. De uitslag daarentegen irriteerde mij niet meer. Dat zou anders wel betreurenswaardig zijn. Met uitslag bedoel ik niet dat er spontaan bultjes of rode vlekken op mijn huid waren verschenen. Maar dat had niet veel gescheeld. Je zou er namelijk een allergische reactie van krijgen.

Waarvan? De prijsuitreiking van de Dreamsaward 2013, waar ik voor was uitgenodigd. Het was dramatisch, waarbij men zal begrijpen dat ik nu enigszins overdrijf. Maar op deze manier afreageren heeft wel prettig therapeutisch effect. Overigens komen woorden als amateurisme, aanfluiting en teleurstellend aardig in de buurt van de werkelijkheid. Aanvankelijk was er gezonde spanning, wat echter al snel werd overgenomen door verbazing, frustratie en onbegrip.

Of ben ik gewoon een slecht verliezer? Misschien? Ondanks de sloperij in mijn lichaam gaat het mij voor de wind. Ik sta positief in het leven. Wellicht raakte ik wat overmoedig en had ik mijzelf al rijk geprijsd? Verliezen is mogelijk, wist ik, maar deze aanfluiting maakte het nog eens extra zuur.

Toevallig ontdekte ik zes maanden geleden het aanbod om een droomwens te laten vervullen. Daarmee zou ik de kwaliteit van mijn leven kunnen verbeteren. Nu was dat op zich niet nodig en anders zou ik het toch echt zelf moeten doen. Maar paragliden, zoals die totaal verlamde man uit de film Intouchables, leek mij wel een uitdaging. Als hij het kan, kan ik het ook!

De hele maand oktober was het tijd om te oogsten. Via Facebook en good old mond-op-mond reclame heb ik volgens mij veel stemmen gewonnen. Helaas, exacte cijfers ontbreken. Ik kreeg een uitnodiging om de prijsuitreiking bij te wonen In de reglementen stond dat dat zou gebeuren bij de genomineerden voor de eindprijs. Het vertrouwen nam toe!

Vier dagen vooraf had ik een taxi besteld. Mooi op tijd, maar in de wereld van de taxibusjes zegt dat niets. Want op het moment suprême moest de chauffeur ritten combineren, oftewel eerst ook nog andere personen ophalen. Hoe sociaal ik ook probeer te denken, op dat moment lukte mij het niet om nog aardig te zijn tegen deze mensen. Na een taxirit van minimaal twee uren arriveerde ik daar waar het feest zou zijn.

In een grote zaal die nog niet voor een kwart gevuld was, nam de voorzitter van de jury het woord. Door een innerlijke spanning heen hoorde ik nog wel woorden als ʺtwee winnaarsʺ en ʺze zijn een voorbeeld voor andere mensen met msʺ. Twee winnaars, dus twee keer zoveel kans. Maar na het uitspreken van twee verkeerde namen gingen ze op het podium weer verder met de orde van de dag.

Dit was het dus. Nog geen 10 minuten heeft het geduurd. Als was het een lijstje met huishoudelijke mededelingen. Dat ik niet heb gewonnen is natuurlijk heel erg jammer, maar wat waren nu de wensen van de overige genomineerden? Waarom hebben deze twee mensen gewonnen? Waarom ben ik hier eigenlijk? Hebben ze mij laten komen als zaalvulling? Alsof ik voor de lol naar zo’n dag ga.

Deurbel

Afgelopen maandag had ik weer mijn tweewekelijkse eet-date bij mijn buurvrouw-voor-altijd Evelien. Toen wij twee weken eerder deze vervolgafspraak maakten, hielden wij er al rekening mee dat het op dat moment 11 november zou zijn. Wegens Sint Maarten moest ik maar een uurtje later komen. Om zeven uur zou de grootste drukte wel voorbij zijn, toch?

Een beetje logisch nadenken had ons waarschijnlijk tot het inzicht gebracht om er nog een uurtje uitstel aan vast te plakken. Onderweg naar haar huis zag ik nog veel heen-en-weer-wiebelende lampionnen. En zeer regelmatig zag ik openstaande deuren om een kleiner of groter groepje dringende kinderen aan te horen. Er klonk gezang, gehuil of geschreeuw. Eén ding werd mij meteen duidelijk, ontspannen eten zou er op dit moment nog niet inzitten.

Zoals verwacht begon de maaltijd hectisch. Uiteraard was vooral Evelien de pineut, ik indirect. Maar de eerste daadwerkelijk irritatie ontstond pas nadat de voordeur voor de zoveelste keer in het slot viel. Ze vertelde dat, terwijl de kinderen voor haar zongen, twee moeders een paar meter daarachter stonden te wachten, rokend en door een telefoon kwebbelend. Belachelijk! Maar wie zijn wij om daar wat van te zeggen? Na nog een onderbreking besloten wij om een briefje op de deur te plakken, met het verzoek om wegens avondeten straks maar terug te keren.

Ondertussen had ik al wel een constatering gedaan. Vanaf mijn positie aan de eettafel kon ik de zingende kinderen niet zien, wel horen en waande mij een jurylid van The Voice of Holland. Ik kreeg de bevestiging van mijn vermoeden dat het gemiddelde kind op de basisschool nog maar nauwelijks zangonderwijs krijgt. Daar hoef je geen volleerd zangpedagoog voor te zijn. Over het algemeen hoorde ik veel monotoon gebrom wat uit de kinderkeeltjes klonk.

Het aanbod in Sint Maarten-liedjes is over het algemeen zeer beperkt, want negen van de tien keer hoorde ik een melodie welke ik ongeveer drie en een halve decennia geleden zelf ook heb gezongen. Duidelijk is dat er nauwelijks evolutie zit in het repertoire binnen deze traditie, net als bij het Sinterklaasfeest. Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen!

Uit de tijd dat Evelien daadwerkelijk mijn buurvrouw was, herinner ik mij dat er ook een ander genre Sint Maarten-liedjes bestaat. Voor mij totaal onbekend, soms ook zelfs meerstemmig gezongen. Veel  kinderen die mens-en-milieuvriendelijk wonen gaan naar de Vrije School. Een zeer belangrijk onderdeel binnen deze onderwijsvorm is het vieren van jaarfeesten, zo ook Sint Maarten. Met aandacht voor de geschiedenis, de betekenis, de rituelen en ook de bijbehorende liederen. Afgelopen maandagavond hoorde ik gelukkig dus niet alleen het afgezaagde ʹSint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten…ʹ

De meest opzienbarende constateringen deed ik op weg naar huis. Het was na half negen en ik zag kinderen op straat die, zelfs op een avond als toen, al zo’n beetje op bed zouden moeten liggen. Of de ouders waren nog uitgebreid met elkaar in gesprek, met ogenschijnlijk nauwelijks aandacht voor de jengelende kinderen om hen heen. Of ik zag snoepende kinderen die duidelijk nog niet naar binnen wilden. Maar waar hun ouders waren?

Hoekje

SPLATSH!!! Ik sta in een gangpad van Albert Heijn bij een schap met wijn. Ongeveer drie meter bij mij vandaan heeft iemand zojuist een fles laten vallen. Het schrikken van het uiteenspattende glas wordt echter na twee seconden overgenomen door het horen van een naderend onheil. Het schrapende geluid van scherven die zich over de tegelvloer verspreiden komt steeds dichterbij. Deze alertheid is een automatisme, noem het zelfbescherming, wat ik heb ontwikkeld gedurende enkele jaren rolstoelafhankelijk zijn. Een aantal scherven is precies onder mijn rolstoel tot stilstand gekomen.

De dader, ogenschijnlijk het voornaamste slachtoffer, kijkt eerst bedenkelijk naar de grond en direct daarna naar een kind, waarschijnlijk zijn dochtertje. Deze zit, bedremmeld kijkend, in het daarvoor bestemde kinderzitje, eersterangs om het onverwachte tafereel goed te kunnen aanschouwen. Het meisje is vermoedelijk nogal onder de indruk, want een door mij verwacht gebrul blijft achterwege. Waarschijnlijk is het kind nog te jong om dit tafereel te associëren met een bloedbad, waar het voor door zou kunnen gaan, maar waar kennelijk toch ook enige fantasie voor nodig is. Intussen zijn er een flink aantal nieuwsgierige blikken op hem gericht. De man maakt dan maar aanstalten om personeel te attenderen op de ravage.

Er is niemand die zich in die situatie bekommert om mij, wat ik mij overigens wel kan voorstellen, want waarom zou men ook? Waarschijnlijk is er niet het besef dat, wanneer ik nu voor- of achteruit zou rijden, er een vrij grote kans bestaat dat ik binnen enkele seconden en anders zeker over een aantal minuten met een platte band sta. En die pech is niet met een dweil of veger en blik op te lossen. Ongeluk zit in een klein hoekje. Maar scherven brengen geluk, ook al was het geluk slechts dat mij enige pech bespaard is gebleven

Onlangs kwam ik thuis na een ʹwandelingʹ. Normaal gesproken zou ik dan een voldaan gevoel moeten krijgen. Nu werd de sfeer echter overheerst door een naar luchtje. Dit aroma had ik een aantal minuten daarvoor, toen ik nog buiten was, ook al geroken. Binnensmonds geef ik al uiting aan frustratie wegens het doemscenario dat waarschijnlijk realiteit is geworden. Ik ben nondeju toch niet daadwerkelijk door die hondendrol gereden? Hoe halen sommige onbenullen het in hun hoofd om een hond op de stoep te laten schijten?

Eén van de deuren van mijn kledingkast is een lange spiegel. Als ik in spiegelbeeld mezelf wat heen en weer zie rollen, ontdek ik sporen van hondenpoep aan mijn banden. Het is niet veel, maar genoeg om een flinke stank te produceren. Ik geloof dat het geluk bij dit ongeluk was, dat het profiel van mijn banden al redelijk versleten staat was. Ik moest mijn adl-vrienden van Fokus om assistentie vragen voor een heel ʹsmakelijkʹ klusje.

Ongeluk zit in een klein hoekje. Dat geldt voor iedereen, ook voor mij. Het heeft waarschijnlijk wel meer impact, als ik bijvoorbeeld pech heb met computer of rolstoel. Maar ik ben positief ingesteld. Ondanks dat het wel eens tegenzit, lacht het leven mij toe! Ongeluk zit in een klein hoekje, geluk in de rest.