Bezinning

Zullen Oscar, Joey, Marco, of hoe ze ook heten, naderhand beseft hebben wat ze hebben aangericht? Kijk, het moge duidelijk zijn dat onderweg náár Rome en zeker ook tijdens het feestje in het historische pretpark aldaar, het verstand op nul heeft gestaan. In een dergelijke roes komt het woordje bewust logischerwijs niet voor. Ik krijg er bijna begrip voor.

Zou er ondertussen het besef zijn dat het ruïneren van de Barcaccia-fontein wel wat anders is dan het in de as leggen van het clubhuis van Ajax. Waren ze maar zo slim geweest om een paar straten verder te lopen en dan een foeilelijke parkeergarage uit 1983 te slopen. Dan hadden zij aan hun plicht kunnen voldoen, hun zelfingenomenheid kunnen tonen en waren er niet zoveel zeurverhalen verschenen. Maar ja, ze waren dronken en konden niet verder lopen, laat staan verder denken.

Iets in mij zegt dat het ondraaglijk moet zijn voor deze mannen om met een dergelijke ballast te kunnen leven. Waarschijnlijk heel onemancipatorisch gedacht, maar ik kan mij gewoon niet voorstellen dat er hier ook vrouwen bij betrokken waren. In een politiecel in Rome hebben ze aanvankelijk nog kunnen mokken over hoe hun feestje op die donderdagmiddag schandalig werd verstoord door de politie. Maar eenmaal thuis, met uit schaamte de gordijnen stijf dicht, moet de realiteitszin toch tijd en ruimte hebben gekregen. Het zal duidelijk zijn geworden dat het geen boze droom was en dat het de Italiaanse justitie menens is. Het zal duidelijk zijn dat het niet overal zo’n voetbalhooliganvriendelijk walhalla is als in Nederland.

Het lijkt mij in ieder geval onwaarschijnlijk dat deze heren nog met enig fatsoen in Rotterdam rond durven lopen. Hooguit worden ze alleen nog door andere debielen met open armen ontvangen. Het zou verstandiger voor hen zijn om te gaan verhuizen naar de andere kant van het land. Misschien zijn er al plannen daartoe? Echter, wellicht dat sommigen in het dagelijks leven vader zijn, waarbij de basisschool waar hun kinderen het zo naar hun zin hebben de enige legitieme reden is om niet weg te gaan.

De rol van Feyenoord-hooligan zou wel eens alleen in een dubbelfunctie zijn te vervullen. Anders hou je dit waarschijnlijk niet vol. Er moet een burgerleven tegenover staan, al is het alleen maar om met een betaalde baan de boete voor wildplassen in Rome te kunnen betalen. Tenzij er sprake is van een persoonlijkheidsstoornis en zij zich geen debielen maar helden wanen. Zij zijn immers de leermeesters voor een nieuwe generatie debielen. Er zijn genoeg hooligans-in-spe die nog zoekende zijn naar hun ware identiteit. De inwoners van Rotterdam zouden trots op hen moeten zijn. Want werd hun stad 75 jaar geleden niet gebombardeerd door de Duitsers. En wie waren er vriendjes met Hitler? Inderdaad, de regering in Rome. Of zouden deze zich supporter noemende wezens dergelijke feitjes niet hebben geweten?

Ook al zat hun lichaam vol adrenaline, aangewakkerd uit clubliefde, opgewekt door een voetbalwedstrijdje en ook al was datzelfde lichaam ook nog eens volgetankt met alcohol en waren ze min of meer ontoerekeningsvatbaar, een excuus was er niet.

Tijd voor schaamte was er kennelijk niet, want ondertussen moest alweer het ontvangst van de gasten uit Rome worden voorbereid!

Hyper

Of het waan was of werkelijkheid wist ik uiteraard niet, maar stiekem vond ik het wel een grappig feitje. Samen met Susanna zat ik achterin de zaal waar straks Jochem Myjer zou gaan optreden. Volgens mij had ik als allereerste van alle mensen in de zaal de benodigde kaartjes in huis. Bobo’s of nog-meer-geluk-dan-ik-vogels met vrijkaartjes daargelaten. Totaal oninteressant natuurlijk, maar op het moment suprème was het wel grappig om te beseffen!

Voor de optredens van Jochem Myjer begon de voorverkoop op zaterdag 6 september. Waarom eigenlijk niet tegelijkertijd met andere voorstellingen? Een meester-vervalser ben ik niet, maar een paar dagen daarvoor rolde bij mij al twee tickets uit te printer. Ik had al twee kaartjes in huis om een paar weken later samen met Susanna naar Najib Amhali te gaan, maar de invulling van die avond werd onverwacht door wat belangrijkers opgeëist. Toen ik vroeg of ik de tickets kon omwisselen was dat geen probleem. ″…en ik stuur de tickets gelijk wel even online naar u toe.″

Op het moment dat om 20:15 de zaallichten doofden, hing er nog niets in de lucht dat ik tweeënhalf uur later figuurlijk zou imploderen en de radertjes in mijn hoofd het niveau van Jochem’s hyperactiviteit benaderden. De vorige dag had ik online al een taxi besteld voor de terugrit. Achteraf gezien misschien redelijk naïef, maar er was geen enkel signaal dat de aanvraag bij de taxicentrale niet was ontvangen.

Het was de met een ‘zachte g’ sprekende vrouw, gecombineerd met het feit dat over slechts enkele dagen het carnaval zou gaan losbarsten. Zou ik in de maling worden genomen. Geloof het of niet, maar het rolstoelvervoer in Zwolle wordt gerund door een bedrijf uit Limburg, met als gevolg dat er meestal in een zacht taaltje wordt gesproken als ik iemand over het taxivervoer wil spreken.

Hoe dan ook, toen ruim een half uur na afloop het gros van de mensen al was vertrokken, maar er zich voor ons nog steeds geen taxi aandiende, begon er bij mij toch iets te knagen. Een belletje gaf mij de duidelijkheid dat er geheel geen taxirit was geboekt door mij. Vanaf het moment dat de ‘zachte g’ enige twijfel insinueerde rondom mijn aanvraag, werd het zogenaamde lontje al aangestoken en nauwelijks vijf tellen later volgde de implosie. Ik was er 100% van overtuigd dat de online aanvraag van een dag daarvoor goed was afgerond. Enkele minuten later was dit nog zeker 99%!

Ik ben wel zo eerlijk om ook naar mijn eigen aandeel te kijken. Ja, het is niet geheel onmogelijk dat de fout toch bij mij ligt. De dienstdoende taxichauffeur kan er over het algemeen niks aan doen, hield ik mij maar voor. Dus toen ik om 23:45 eindelijk werd geïnstalleerd, bleef ik uiterst vriendelijk. Ook toen ik loud and clear via de chauffeur hoorde dat het op de centrale bij afdeling planning een zooitje was.

Toen ik de volgende ochtend voor navraag belde, was men nogal verbaasd en kreeg ik met een ‘zachte g’ te horen dat er die bewuste avond toch echt geen problemen waren geweest. Ook moest ik eigenlijk maar blij zijn dat er überhaupt taxivervoer voor mij was.

Ik bleef maar stil.

Scheiße

Door die ene tandemvlucht werd mijn zelfvertrouwen verdubbeld. Ik besef dat ik met deze opmerking een behoorlijke eigendunk uitstraal, wat bij sommigen weer tot anti-peristaltische bewegingen kan leiden. Toch wil ik graag benoemen dat ik er trots op ben hoe ik mijzelf tot nu toe heb ontwikkeld in mijn nieuwe leven. De zelfredzaamheid neemt dan af, de zelfstandigheid en het zelfvertrouwen compenseren dit naar volle tevredenheid van mezelf.

Achteraf gezien behoorlijk gedachteloos en enigszins overmoedig, ben ik sinds zaterdag 13 september stoer gaan schermen met een nieuw levensmotto. Bij de eerste de beste aanleiding uitte ik het vertrouwen dat voor mij, na deze paragliding-waaghalzerij, de rest van mijn leven nog een makkie zou worden. Geen drempel was meer te hoog en het leven zou voortaan als een Spel zonder Grenzen zijn.

Al eerder ben ik met de billen bloot gegaan, door te erkennen dat de kick die het zweven mij zou hebben moeten geven absoluut niet op 250 meter hoogte, maar pas een kleine 30 minuten later een plek kreeg. Maar wellicht is er op dat moment nogal teveel adrenaline in mijn lichaam gaan ronddansen, waardoor ik de realiteitszin ben gaan verliezen. Pas sinds begin deze maand ben ik wat dat betreft weer terug op aarde. De reden daartoe is minder dramatisch dan ik wellicht doe vermoeden.

Voor iemand in mijn situatie, die als invulling voor een vakantieperiode met een groepsreis mee wil gaan, zijn er ogenschijnlijk tal van reismogelijkheden. Als ik geen Ja/Nee-sticker zou hebben, hadden er onderwijl al zeker 10 vakantiegidsen in de brievenbus gelegen. Echter, voor veel reizen dient men een goedgevulde portemonnee te hebben. Tevens speelt dan ook nog eens mee wat voor soort beperking men heeft en hoe zorgafhankelijk men is. Aan mijn hoofd is niets mis, alleen de rest wil niet meewerken. Dan blijven er nog maar weinig mogelijkheden over.

Het moge duidelijk zijn dat mijn vakantieplanning niet onderschat moet worden. Denk ook eens aan de tijdsdruk. Bij het aanmelden voor een zeilweek komende zomer, waarbij het zeilen voor mij eerder een luxe vanzelfsprekendheid is dan een specifieke vakantiebestemming, viste ik voor mijn eerste keuze achter het net. Ook al was het pas december, er waren twee personen die kennelijk  ook een intensievere zorg vragen, mij te snel af.

De Zonnebloem etaleerde mij een aantal mooie bestemmingen. Na Parijs en Berlijn viel mijn oog nu op Barcelona. Mede door een geheel aangepast hotel was ik gelijk verkocht. Ik zag het helemaal zitten, anderhalf uur vliegen, klaar! Volgens mij is het fysiek gezien nu nog mogelijk, en een glazenbol heb ik niet. Trouwens, als ik paragliding aandurfde, dan was dit toch een eitje? Hoewel? Als er iets kapot zou gaan aan mijn rolstoel, dan was ik liever thuis dan in Catalonië. Kortom, na het nodige wikken en wegen toch maar hiervan afgezien en was ik weer terug op aarde.

Omdat het hotel in Londen geen hoog-laagbedden had en vier bierkratjes eronder schuiven niet mogelijk was, viel deze bestemming helaas ook af. Daarom ga ik komende zomer weer een week naar Berlijn. Daar valt nog genoeg te zien.

Oh ja, ga ik uiteraard ook weer een Currywurst eten, of drie.