Enkele weken terug, het is vrijdagmiddag rond half twee en ik lig zoals wel vaker op bed in een poging om energie bij te tanken. De glimlach op mijn gezicht wordt opgewekt door de geluiden die ik door de slaapkamerdeur heen kan horen. Aan de andere zijde komt Rosa, samen met twee meiden uit haar klas, zojuist terug van boodschappen doen. Ze gaan schuimkoekjes bakken. Bruine, want het moeten zogenaamd eetbare drollen worden. Gisteren had ze nog advies aan mij gevraagd of ze cacao door het beslag kon doen. ″Vast wel″, zei ik overtuigend.
Ik
hoor geklets, gegiechel, gezelligheid. Waarschijnlijk was ik al vertrokken,
toen ik snoeihard weer naar standje wakker schakelde. Het klateren van beslaghaken
tegen de beslagkom klinkt als een klophamer. En waarschijnlijk is er op gewacht
op een saaie stilte, prompt gaat vervolgens het volume van de sfeerverhogende
muziek omhoog.
‘So tell me what you
want, what you really really want, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna
really really really wanna…’
Dat
is lang geleden, de Spice Girls. Onlangs zong Susanna dit ook al. Heb ik wat
gemist? Beleeft die meidengroep een revival? Ik kan mij namelijk niet voorstellen
dat tieners in dit snelle tijdperk nog luisteren naar Skyradio, Radio 2 of een
andere ouwelullen radiozender.
Ik
kan het mis hebben, maar als ik een uur later weer mijn woonkamer in kom rijden,
gelokt door een heerlijke baklucht, voel ik meteen dat ik eigenlijk niet het
gewenst ben. Dit wordt binnen korte tijd bewezen door het feit dat mij enkele
keren verstaan wordt gegeven volledig de plank mis te slaan. Allereerst is de door
mij gestelde vraag of het gelukt is met ‘de drolletjes’ kennelijk te
belachelijk voor woorden. ″Papááá! Geen drolletjès, maar gewoon dröllen!″ De
irritatie en misschien ook wel gêne spat uit haar ogen. Had ik alvorens maar
even goed nagedacht, dan zou ik mij herinneren dat ik in haar ogen veel te vaak
-tje achter een woord plaats en dat is nu eenmaal enorm irritant, toch?
Even
later doe ik opnieuw iets onverstandigs. Wederom goed bedoeld vraag ik aan een
van Rosa’s vriendinnen of de Spice Girls weer bij elkaar zijn. Maar meteen ervaar
ik weer een enigszins verwijtende blik van Rosa. Ik vertaal dit maar als een
indirect verzoek van Rosa of ik op wil zouten. Eenmaal buiten, als een banneling
onnodig op weg naar daar waar ik de meiden niet zijn, moet ik lachen. Ik snap
Rosa helemaal en herinneringen komen boven.
Mijn
arme vader heeft ook menig sneer van mij of mijn zussen, al dan niet een gezamenlijk
front vormend, moeten incasseren. Of deze terecht waren laat ik maar in het
midden. Volgens mij ging het om de meest onnozele dingen. Aangezien ik destijds
ook heel vaak woorden had met een van mijn zussen, zou het wel eens kan zijn
dat mijn vader hierbij gewoon slachtoffer, noem het bliksemafleider was. Ik weet het niet meer.
Maar
er was een grens. Wanneer mijn zussen mijn moeder bijvielen tegen mijn vader, vond
ik dit dan weer iets te sneu voor hem. Dan werd het de jongens tegen de meisjes.
Even
later thuis gekomen is de kust weer veilig.