Ezel

De realiteit kwam plotsklaps bovendrijven, alsof ik de minuten daarvoor voor even in een schijnwereld had geleefd. Bij beter weten had ik uiteraard niet iemand anders er aan laten beginnen. Immers, ik doe het denkwerk, het uitvoeren wordt altijd uitbesteed. De adl’er die op het betreffende moment voor mij actief was, mag ook niets kwalijk worden genomen. Niet alleen ging zij vol vertrouwen mee in mijn enthousiasme, ook mag ik nou eenmaal niet verwachten dat wie dan ook mij deze flater had kunnen besparen.

Zij bleef professioneel, maar de betreffende adl’er had mij achteraf gerust een kluns mogen noemen. Een knuppel of een sukkel, een oetlul was ook logisch geweest. Zelf had ik me op dat moment al een flink aantal gradaties verder omlaag gehaald. Wat was dit onnozel van mij! Overigens, een bestempeling tot ezel zou dan weer niet rechtsgeldig zijn. Hoewel dit, de context in ogenschouw nemend, behoorlijk paradoxaal klinkt. Maar toch, volgens het gezegde stoot een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen. Ik wel!

Het was er de laatste maanden ingeslopen. Het waren echter anderen die, wanneer ik vroeg om mijn arm weer terug te leggen, met een ″alweer?″ of iets van dienaard, mij er alert op maakten dat mijn linkerarm steeds meer een eigen leven leed. Vervelend was dat wel, want door gebrek aan goede ondersteuning zakte ik steeds vaker scheef. Kortom, mijn elektrische rolstoel moest worden aangepast.

Met een adviseur van Welzorg kwam ik tot een goede oplossing. De kluwen in het tasje achterop mijn rolstoel, een overdaad aan elektriciteitssnoeren welke al tot menig probleem had geleid, zou ook worden weggewerkt. Daarvoor zou ik wel de rolstoel voor twee nachten kwijt zijn. Van dinsdagmiddag vier uur tot en met donderdagochtend half negen. Uiteraard ging ik akkoord, dat was nog te overzien en het is in mijn geval begrijpelijk dat er geen alternatief voorhanden is Trouwens, ik zou mezelf wel kunnen vermaken. Op mijn slaapkamer heb ik dan wel principieel geen televisie, ik zou indien nodig mijn bed in de woonkamer voor de televisie laten zetten.

Maar als ik nu eens mijn laptop naar mijn slaapkamer zou halen? Dan kan ik op bed computeren, maar ook online televisiekijken. Geweldig! Waarom heb ik dat nooit eerder gedaan, dacht ik nog. Van Fokus mocht ik een handig bedtafeltje lenen. Toen het zover was, ik op bed lag en mijn rolstoel door Welzorg mijn huis uit werd bestuurd, kon mijn fantastische idee gaan aanvangen. Stom, ik was nog enthousiast ook.

Nauwelijks iets later, toen alles klaar stond en ik aan de slag wilde gaan, hoorde ik een kwartje vallen. Stom, stom, stom. Ik had wat over het hoofd gezien. Zonder de kinbesturing van mijn rolstoel zit computeren er niet in. Een verklaring voor de blunder had ik wel. Ik kijk alleen naar voren en zie dan alleen een scherm en een microfoon. Ogenschijnlijk reageer ik enigszins laconiek. De nog aanwezige adl’er wil ik ook niet de allerdonkerste kant van mij laten zien. Zij ziet en hoort niet dat ik van binnen weer eens implodeer.

Meteen realiseer ik mij dat exact hetzelfde mij vorig jaar ook al eens is overkomen. Vergeten! Misschien toch een ezel?

Wilskracht

Het was op aanraden van de digitale glazen bol dat ik naar het winkelcentrum ging. Wilde ik onderweg geen slachtoffer worden van een vette regenbui, dan was het verstandig om niet langer te wachten. Buiten gekomen werd de voorspelling van Buienradar bevestigd. In de verre verte doemde een donkergrijze wolkendeken mijn kant op.

Waarom ik dan überhaupt nog naar buiten ging? Een deel van mijn hersenen vroeg zich dat ook af. Heel even stond ik dan ook in dubio, maar de wil was groter dan de weerstand. Thuisblijven was eigenlijk geen optie. Noem het neurotisch, zo mogelijk wil ik iedere dag even in de buitenlucht zijn. Er is nog een uitwijk-optie in de vorm van mijn inpandige balkon, maar op die drie bij twee meter raakt men ook snel uitgekeken.

Voor alle duidelijkheid: ik ben natuurlijk niet van suiker. Mijn antipathie voor iedere vorm van neerslag is vooral gebaseerd op de bijna verplichting tot het aantrekken van bestendige kledij, wat ik als een gedoe ervaar. Desondanks wordt de rolstoel voor een aanzienlijk deel ook nog eens zeiknat. Geen wereldramp natuurlijk, maar behalve dat het in huis een troep geeft, wordt het rijden onder een douche ook ontraden door mijn vrienden van Welzorg, de ANWB voor rolstoelend Nederland

Net buiten het winkelcentrum, ik had zojuist het parcours door de Albert Heijn heen in een persoonlijk record afgelegd en was al weer op de weg terug naar huis, hijgt de grijze wolkenmassa nog beangstigender in mijn nek. Aan de contouren zie ik dat de man die in de verte voor mij uit rijdt hoogstwaarschijnlijk een voor mij bekend persoon is. Dat hij in een handbewogen rolstoel zit en zichzelf martelend vooruit stuwt, maakt het gokken een stuk gemakkelijker. Met alle respect, maar zo ervaar ik het, wanneer iemand puur natuur zijn rolstoel vooruit beweegt. Ik word al moe als ik er naar kijk. Enige ervaring met dit segment binnen de rolstoelerij heb ik zelf niet. Moet ik daar blij om zijn?

Hij had dezelfde eindbestemming als ik, in ieder geval hetzelfde appartementencomplex. De aanvankelijke afstand tussen ons was zeker honderd meter, maar deze was al snel verdwenen. Naar verhouding benaderde ik hem met volle snelheid. Hij in een relatief slakkengangetje, ik elektrisch, dus als een snelle slak. Eenmaal naast hem zoek ik contact. Hij blijkt niet op weg naar huis te zijn is om dan, wat verstandig zou zijn, thuis te blijven, maar om zijn portemonnee te halen. Die was hij vergeten, zo ontdekt hij bij de kassa’s van diezelfde Albert Heijn. ″Bespaar je de moeite en laat mij het voorschieten. Pak mijn portemonnee en keer om.″ Maar nee, hij wil daar absoluut niets van weten en rolt door. Verder aandringen heeft geen zin.

Binnensmonds verklaar ik hem voor gek. Ik weet het, vergelijken is niet eerlijk, heeft ook geen zin. Ik heb mijn eigen leven met mijn eigen strategieën, waar anderen wellicht weer hun Ideeën over hebben. Maar bovenal ben ik onder de indruk van hem. Van zijn wilskracht om het zelf te doen. Zo heeft hij het geleerd jaren, zo doet hij het nou eenmaal al jaren.

Petje af!

Koud

″Hallo, het is met Geert. Of ik geholpen kan worden om mijn sloffen aan te doen.″ In een andere situatie zou ik deze vraag tot assistentie ook door de intercom geslingerd kunnen hebben. Bijvoorbeeld wanneer ik in de loop van de avond zere voeten heb gekregen en dus mijn schoenen uit wil laten trekken. Maar nu is het vroeg in de ochtend, bijna half vier.

Zojuist ben ik wakker geworden en ik heb het koud. Rillingen trekken door mijn hele lichaam, dus dat is overduidelijk de reden voor deze onderbreking. De ervaring leert mij dat in een dergelijk geval mijn gedachte als eerste moeten uitgaan naar mijn voeten. Er is een grote kans dat deze, misschien is het trouwens maar één van beide, aan de basis staan van het vernikkelen. Snel uitgerekend besef ik dat ik er tot zojuist toch vier uren slaap heb opzitten, dus de veronderstelling dat het onmogelijk is om ondanks koude voeten de slaap te vatten gaat niet op. Kennelijk was mijn belangstelling voor dromenland sterker dan het toegeven aan de kou, maar ik vermoed dat ik de grens tussen toegeven aan slaap en verkleumen vlak voor het wakker worden heb overschreden.

Hoe het zenuwstelsel in mijn lichaam werkt, ik weet het niet. Maar het is overduidelijk dat er iets niet klopt. Zo komt het opvallend vaak voor dat er een behoorlijk onderling verschil zit in de temperatuur van mijn voeten. Twee koude voeten klinkt nog logisch, maar een koude voet? Over het algemeen word ik er bij het naar bed gaan op geattendeerd. Zelf heb ik het nauwelijks in de gaten, maar degene die mij prepareert om de nacht in te gaan kan niet anders dan, vermoedelijk nogal onder de indruk zijnde, mij te wijzen op dit niet alledaagse natuurverschijnsel. De ene voet voelt normaal tot warm aan,  maar bij de andere is de thermostaat richting de nul graden Celsius gedraaid. Of andersom!

Over veranderen kan ik meepraten. Fysiek, mentaal, maar ook qua beleving van kou ben ik anders dan voorheen. Oftewel, ik ben een koukleum geworden. Daar waar herfst en nazomer wedijveren om wie het warmst is, ik profiteer daar niet van. Enkele jaren geleden had ik van het vierseizoenendekbed hooguit één van de twee helften nodig. Drie van de vier seizoenen volstond de dikkere helft, in de zomer kwam het dunne dekbed in beeld. Dubbellaags was verre van fijn. Mijn interne verwarming werkte subliem. Een warme persoonlijkheid? Misschien. Ook was het totale gewicht van beide lagen samen gewoon te groot. In die tijd kon ik mijn lichaam nog een beetje bewegen, maar de zwaartekracht werkte als een bankschroef. Omdat ik tegenwoordig slechts een zoutzak ben, zou ik die dubbele laag wel weer eens kunnen proberen, in plaats van de extra deken die ik nu gebruik. Mijn enige beweging zijn enkele ongecontroleerde spasmen, maar daar zijn nog geen tien dekbedden tegen bestand.

″Eh… Je weet dat je al geitenwollen sokken draagt? Moet ik de sloffen eroverheen aan doen?″ Dat was ik vergeten, maar het heeft ook niets uitgehaald. Ik herinner mij weer dat ik bij het naar bed gaan één koude, maar wel bijna bevroren, voet had.

″Ja, doe maar, ik heb het zo koud.″