Voetstappen

Het was het hartverscheurende ‘Voetstapjes in de sneeuw’, één der bestsellers van W.G. van de Hulst, welke ik vrijwel direct in gedachten voor mij zag. Als kind was dit genre ruimschoots vertegenwoordigd in mijn boekenkast. Dat ik na bijna vier decennia als eerste aan dit boek moest denken, geeft wel aan hoeveel indruk het boek destijds maakte. Met op de voorkant een uitgestrekte vlakte, vermoedelijk weilanden, volledig bedekt met een ongerepte laag sneeuw. Een spoor van voetstappen leidt richting het in de verte gelegen dorpje.

Erg vervelend was dat de bron van wat ik op dat moment daadwerkelijk zag bij mij lag. Het speelde zich zeer recentelijk af in Hedon, bij een concert van Devon Allman. Van wie? Een ook voor mij tot dan toe onbekende Blues gigant. Doet er ook niet toe, gitaarspelen en zingen kon hij. Een avondje muziek kijken, altijd leuk. Zeker met een biertje erbij, of twee, of vijf.

Wanneer ik weer eens naar Hedon ga, is het vooraf finetunen met mijn metgezel voor die avond, nogal belangrijk. En niet alleen voor mijzelf zou later die avond blijken. Ik bedoel hiermee het instrueren dat wanneer ik vermoed dat mijn urinezak vrij vol zit, ik een hoofdknik zal geven, welke mijn metgezel moet interpreteren als dat hij dit moet controleren en zo nodig deze dient te legen. Daarvoor heb ik altijd een ideale, want zeer compacte urinaal bij mij. De zogeheten Uribag is nauwelijks groter dan een kokertje waar vroeger fotorolletjes in zaten, maar er kan minstens een liter in. Hoe het werkt? Google zal het verklappen.

Wellicht klinkt dit nogal gemakzuchtig. Ik blijf op mijn plaats staan en na een hoofdknik mag een ander het vuile werk opknappen. Daar zit wat in. Een alternatief is er wel, maar dat vind ik nogal omslachtig. Ook dan zal ik mij trouwens moeten beperken tot een aantal hoofdknikjes, aangezien een andere vorm van communicatie, door de combinatie van weinig stemcapaciteit en harde muziek, teniet wordt gedaan. De starende ogen om mij heen neem ik voor lief.

Kennelijk is na de eerste aftapperij iets niet helemaal goed gegaan. Zodra mijn metgezel terug komt met een weer lege Uribag zie ik hem al naar de grond onder mijn rolstoel kijken. Uit zijn mimiek begrijp ik dat er wat gelekt heeft. Een beetje nonchalant denk ik nog: shit happens, een beetje lekkage kan nou eenmaal gebeuren en niemand die het ziet. Toch?

Links naast mij staat een man, twee treden lager, want ik sta op de rand van een verhoging. Wanneer hij een aantal meters naar voren loopt om een leeg bierglas weg te zetten, wordt het mij duidelijk. Vanaf daar waar hij stond laat hij een spoor van voetafdrukken achter. Hij heeft overduidelijk in een plas gestaan. In een andere situatie was het mij wellicht niet opgevallen, maar door weerspiegeling van licht uit de spotlights wordt iedere vorm van vocht op de vloer overduidelijk.

In een nanoseconde besef ik dat hij in mijn urine heeft gestaan. Wanneer ik ter controle een stukje naar achter rij zie ik een grote plas. Het klepje zat kennelijk toch niet goed dicht.

En dan gaat het snel met wat biertjes op!

Elvis

Well, it’s one for the money, two for the show, three to get ready, now go cat go.
But don’t you step on my blue suede shoes.…

Het zal meer dan 30 jaar geleden zijn geweest. Ik ben op mijn kamer, op een zolder aan de Gombertstraat, Zwolle. Waarschijnlijk maak ik mijn huiswerk, dat deed ik nogal veel in die tijd. Eigenlijk teveel, bijna tot het ziekelijke toe. Het leren was geen leren, maar stampen-stampen-stampen. Muziek had ik hierbij niet aanstaan, dan kon ik mij ook niet concentreren maakte ik mezelf wijs. Elpees draaien deed ik wel veel, maar alleen op moment dat ik het mezelf toestond. Soms om te luisteren, vaak voor de spiegel dansend en playbackend.

Waarschijnlijk staat het dakraam open, of het geluid heeft meer decibel dan de dakisolatie aankan. In ieder geval  dringt vanaf de overkant van de straat Elvis mijn kamer binnen. Ik weet van wie deze stem is en ook wat die jongen aan het doen is. Een aantal maanden daarvoor heeft hij mijn bijbaantje overgenomen. Een halve krantenwijk was het, iedere donderdag, vrijdag en zaterdag. Hoewel het voor mij op een ideale locatie was, ik vond er geen klap aan. Wij woonden tegenover een bejaardencentrum, woonzorgcentrum moet ik tegenwoordig zeggen. Daar moest de Zwolse Courant worden rondgebracht. De Stentor moet ik tegenwoordig zeggen. Toen ik een andere job kon krijgen, ik werd een groenteboer, nam Jan Willem mijn baantje over.

Hij zat bij mij op een jongerenclub van de kerk. Jan Willem was idolaat van Elvis, van zingen en van zijn gitaar. Ik deed daar nog wel eens lacherig over, noem het neerbuigend. Hoe dan ook, dit verklaart waarom ik regelmatig op Elvis werd getrakteerd, ook al was het in het voorbijgaan, dus van korte duur. Misschien dat ik op dat moment het raam dicht heb gedaan en een elpee opzette: U2, the Cure, the Stray Cats, Bronski Beat, weet ik veel. Volgens de spiegel in mijn kamer kon ik trouwens heel goed zingen en gitaar spelen.

Onlangs ging ik naar een optreden van een bandje kijken. Als groep kende ik hen niet, maar het feit dat er toch maar even op een poppodium van Hedon mocht worden opgetreden, was om een bepaalde reden al gaaf genoeg. Geen covers, alleen eigen werk. Vier kerels, twee kaal, eentje flink grijs. Nummer vier, de zanger/gitarist, droeg een platte pet. Ik weet dat hij ook vrijwel kaal is. Die pet draagt Jan Willem altijd, in ieder geval als hij optreedt. En dat doet hij veel, solo, als duo of met een band. Via Facebook had ik ook een paar oud clubgenoten gevraagd mee te gaan. En leuk, zijn broers waren er ook. Het werd een soort van mini-reünie. Veel praten was er niet bij, het zijn was genoeg.

Zes jaar geleden, na een toevallige ontmoeting volgde een kop koffie bij mij thuis, bood hij aan om op mijn 40^e verjaardag te komen zingen. Ik had een zaaltje gehuurd, maar met livemuziek werd het compleet. Naar aanleiding van een heel gaaf huiskamerconcert bij mij thuis, vorig jaar april, kreeg ik het idee voor een tweede editie. Binnenkort komt onder andere Jan Willem, op gitaar.

Over passie gesproken!