donderdag 16 juni 2016

Herkenning


Op het podium gaat het licht uit, als signaal dat het spel is afgelopen en de realiteit weer zal aanvangen. Wanneer na drie seconden de spots weer aangaan, gooit Philippe een deken van zich af en springt in een vloeiende beweging uit zijn rolstoel. Huub Stapel mag zijn personage Philippe vanaf dat moment weer loslaten. Driss en de andere acteurs komen naast hem staan en gezamenlijk maken ze een buiging naar het publiek. Het applaus is meer dan terecht! Onlangs zag ik in Amersfoort de voorstelling ’Intouchables’. Het verhaal kende ik uiteraard al van de film, wie niet trouwens? Een indrukwekkende geschiedenis en in dat ene specifiek opzicht ook zeer herkenbaar.

Het moment dat Philippe (of was hij toen weer gewoon Huub?) aan het eind van de voorstelling plotseling gaat staan en naar voren loopt, was even een rare gewaarwording. Dat kon hij toch niet? Hij was toch gekluisterd? Oftewel, Philippe was geloofwaardig. Ik kon mij voor een groot deel in hem verplaatsen. Die avond had ik gedurende de gehele voorstelling nog een tweede bril op. Onderwijl had ik, vanwege die ene overeenkomst met hem, dus ook anderzijds aandacht voor Philippe. Zou het leven in een rolstoel, zonder enige medewerking van de ledematen, realistisch worden nagebootst door Huub? Misschien flauw of zelfs oneerlijk, maar kon ik hem ergens op betrappen wat niet klopte? Begrijp me goed, ik wil absoluut niet de criticaster uithangen. Trouwens, wie ben ik om als leek van de bovenste plank openlijk te twijfelen aan het inlevingsvermogen van deze acteur. Maar hoe goed ik ook keek, het was net echt.

Met dat ik die avond de foyer van Schouwburg de Flint kwam binnenrijden gingen verschillende blikken mijn kant op. Dat weet ik, dat zie ik, dat voel ik. Mensen dit kwalijk nemen doe ik echter niet. Ik ben het gewend en kan het mij zelfs ook wel voorstellen. Dat zou ik waarschijnlijk zelf ook doen. Een automatisme? Trouwens, gaan deze mensen naar een voorstelling met ’die gehandicapte man’, komt er opeens een lookalike binnenrollen, qua rolstoel dan. Ik hoor de mensen denken: is dit echt of entertainment?

Buiten de rolstoel met kinbesturing, in de toneelvoorstelling overigens weggelaten maar dat terzijde, herken ik mij verder totaal niet in Philippe. Behalve dat hij overduidelijk iets meer te besteden heeft dan ik, is zijn persoonlijkheid geheel anders. Hoe Philippe gedurende zijn vorige leven was weet ik uiteraard niet, maar na de verplichte verandering in zijn leven sluit hij zichzelf af van de maatschappij. Hij schaamt zich en voelt hij zich minderwaardig, nutteloos. Hij durft niet meer richting de toekomst te kijken. Zonde, waarom toch? Waar ik hem toe zou willen schreeuwen om tot actie te komen en wat van het leven te maken, komt gelukkig Driss in zijn leven die hem weer laat genieten van het leven. Hartverwarmend!

Na afloop mocht ik de cast ontmoeten. Huub vertelde dat het niet zozeer moeilijk was om in de rol van Philippe te kruipen, wel om deze vast te houden. Laat staan twee keer een uur. Als hij bijvoorbeeld tijdens zijn rol een kriebel op zijn neus voelt, dan moet hij zijn armen in bedwang houden. Dat is heel frustrerend!

Dat herken ik.

woensdag 8 juni 2016

Wens


′Ik zou je willen vragen het eens een keer met mij te wagen, maar ik weet niet hoe.
Hij weet niet hoe, hij weet niet hoe, hij weet niet hoe.′

Benny Nijman galmt door mijn hoofd. Er zijn ergere dingen, maar graag zie ik dit stoppen. De oorzaak hiervan ligt overigens gewoon bij mezelf. Over associëren gesproken!

Onlangs stuitte ik op een digitaal schrijfsel van eigen hand. Hoewel zo’n drie jaren oud, het was nog steeds actueel en dat zal het altijd wel blijven. Iemand anders zou er waarschijnlijk niets van hebben begrepen, ik kon het meteen plaatsen. Geen duidelijke tekst, maar een brei aan losse woorden, waarvan alleen ik de samenhang kende. Geheel toevallig was deze vondst trouwens niet. De tekst zat ergens verstopt in mijn laptop, welke ik qua bestanden aan het uitspitten was. Op zoek naar mijn verleden, onderwijl bepalend wat ik wilde behouden en wat deleten.

autorijden              joggen                   voetballen
stofzuigen             afwassen                volwaardig papa zijn
kamperen              dansen                   spontaniteit
knuffelen              cd aanzetten           aan warme koffie nippen
vrijen                   zwemmen                koken          
                                                   

De lijst was een opsomming van dat wat ik niet meer kan, maar nog wel heel graag zou willen. Maar ja, ik weet niet hoe? (Hij weet niet hoe…) Onderwijl had ik de ervaring dat het helpt om bij het voelen van negatieve emoties van je af te schrijven. Vermoedelijk was ik destijds, terwijl ik frustraties via de microfoon aan mijn beeldscherm toevertrouwde, niet op mijn positiefst. Enigszins only-the-lonely en dat betekent meestal verre van realistisch. Het bekende glas, wat nog minstens half vol is, was op dat moment half leeg. Kon ik nog maar zus, wat zou ik nog dolgraag zo.

Anno nu ben ik qua accepteren van mijn situatie flink gegroeid en is het verdriet, hoewel aanwezig, minder groot. Ook al zou ik nog steeds zielsgraag willen kamperen, dansen, vrijen of stofzuigen. De wensen blijven, ik ben reëler geworden. Een aantal jaren terug heb ik vaak zat gedacht dat ik de situatie waarin ik moet leven wel kon aanvaarden. Maar ondertussen weet ik wel beter. Ik zal het leven moeten nemen zoals het is. Volledig accepteren, kan dat überhaupt wel? In vergelijking met toen leef ik, meestal dan, bewuster. Ik onderneem minder, maar ben eerder tevreden.

Tot een jaar of 10 geleden ging ik met enige regelmaat naar het gebied tussen Zwartsluis en Ossenzijl, Giethoorn en Blokzijl. Met vrienden huurden wij dan een fluisterboot, later een sloep. Een weekendje varen, met elkaar plezier hebben en bier drinken. Dit als alternatief voor het wandelen met rugzak, het wild kamperen in de bossen, wat fysiek niet meer lukte. Om weer eens in de Weerribben of op één van de meren te gaan varen stond, hoe leuk dat toen ook was, niet op die lijst van verlangen. Toch liet ik juist dit, als zijnde een wens, gebeuren.

Onlangs huurde ik de Groene Wens Boot, een rolstoeltoegankelijke boot waarmee in de Weerribben gevaren mag worden. Samen met onder andere mijn meiden had ik een mooie dag. Verre van spectaculair, wel zeer gezellig en met boven verwachting zeer mooi weer.

Met een beetje fantasie is in mijn leven nog veel, heel veel mogelijk!