Voor
alle duidelijkheid, inmiddels heb ik een veel duidelijker beeld van wat het
traject mij daar zou kunnen brengen. Maar als ik terugdenk aan dat magere antwoord,
dan schaam ik mij een soort van. Het is daar immers wel serious business. Daar
was ik mij toch wel van bewust? Waarom bleef het aanvankelijk dan bij die 0,0
seconden verdieping in wat ik kon verwachten. Pas vanaf het moment van die ene
vraag kwam ik in actie.
Maar
Geert, jij weet nu toch al genoeg? Of in ieder geval veel meer. Waarom dan deze
verbazing over jezelf? Oké, mijzelf omlaag halen hoeft niet. Ben ik ongeïnteresseerd?
Nee. Of laks? Ook niet. Is het misschien een stukje ontkenning van de ziekte?
Dat zou heel goed kunnen, want pas geleden kreeg ik nog te horen dat de laatste
jaren veelvuldig advies tot meer hulp vaak door mij als onnodig werd
afgehouden.
Ergens
vraag ik mij ook af of mijn niet doortastend zijn te maken heeft met een
cognitieve achteruitgang. Het is immers zo dat bij MS er een redelijk grote
kans is dat ook de cognitie wordt beïnvloed. Nee, ik weet heus wel dat ik geen
kasplantje ben geworden, maar de impact is er volgens mij wel degelijk.
Concentratievermindering, woorden verwarren, details vergeten of soms het
overzicht verliezen.
Hoewel
ik beslissingen af en toe ook heel snel neem, soms te makkelijk en ondoordacht,
met alle gevolgen van dien, kan ik aan de andere kant ook lang blijven
toekijken. Dit afwachten, terwijl bijvoorbeeld het revalideren al lang en breed
aanstaande is, dat past eigenlijk ook wel bij mij. Maak ik mij nu dus druk om
niks? Of word ik eindelijk kritisch?
Al
met al is het een bewuste keuze geweest om mij door de huisarts te laten
verwijzen, maar gek genoeg heb ik niet bewust voor een revalidatiecentrum gekozen.
Het idee kwam eigenlijk in mijn schoot geworpen. Uitleg!
Het
was een opeenstapeling van frustraties. Het ging weer eens om die eeuwige
rolstoel, om slaapapneu en misschien wel beademingsondersteuning en het besef
dat ik steeds meer hulp nodig heb. Er moest iets gebeuren, vond ik. Maar wat?
Tijdens
een belletje om advies naar het MS-loket werd gesproken over revalidatiecentrum
Nieuw Unicum in Zandvoort. Ik kreeg spontaan een smile. Met het
woord revalidatiecentrum viel er ineens een kwartje. Dàt lijkt me
verstandig. Revalideren, APK, mezelf op alle fronten goed laten doorlichten. Maar
bovenal was het de primaire Geert die iets anders hoorde: Zandvoort, dus zee, uitwaaien,
strandtent.
Dat
daar intern verblijven ook gaat vervelen, zover was ik nog even niet. Maar een
telefoontje later wist ik wel beter. Het aantrekkelijke oord aan de kust was
voor mij niet the place to be. Het ging hier niet om een revalidatiecentrum. De
vogellanden in Zwolle was qua expertise ook zeer geschikt voor mij.
Trouwens,
waarom moeilijk doen als het makkelijker kan!