Nee

Dit had ik totaal niet verwacht. Vanaf die positie was hij de enige die ik zag en het dus kon vragen. Weigerde uitgerekend hij nou om mij te helpen?

Het was 15.30 en zojuist was ik door twee ADL-ers weer in mijn rolstoel geparkeerd. In de veronderstelling helemaal geholpen te zijn, bedankte ik hen en ze vertrokken. Maar de voordeur was nauwelijks dicht of het bleek dat de voor mij absoluut onmisbare omgevingsbesturing niet goed was aangesloten. Een klein apparaatje onder de zitting van mijn rolstoel en drie stekkertjes. Mijn smartphone stond op zwart en ik kon hierdoor geen oproep plaatsen, geen alarm slaan, niet bellen, niks.

De laptop stond open, dus wilde ik een bericht sturen naar enkele Fokusconculega’s, om namens mij assistentie aan te vragen. Maar zit ik daar alles wat bleek? Er was op dat moment totaal geen contact tussen rolstoel en laptop. Een half uur later, na dat andere avontuur, gaf een vriend per telefoon de oplossing. Heel simpel, gewoon de rolstoel uit- en aanzetten. Ahum…

Een geluk was dat de deur naar de gang nog open stond. Uit ervaring wist ik dat door de rolstoelzitting naar de juiste hoogte te plaatsen, ik met de linker armleuning de knop aan de muur kon indrukken, zodat de voordeur zich opende. Na enkele frustraties was poging drie succesvol.

Om assistentie van Fokus te kunnen krijgen moest ik zo dicht mogelijk bij hun ’unit’ op de begane grond komen. Met de lift naar beneden gaan was geen optie, vanwege de weigerende omgevingsbesturing. Over de galerij rol ik naar daar waar ik mij schuin boven de ‘unit’ begeef en tegelijkertijd de gehele binnenplaats van het appartementencomplex overzie. Met een beetje geluk kon ik hulp vinden.

Die ochtend was er iets vreselijks gebeurt. In een appartement op de begane grond was brand uitgebroken, waarbij de bewoonster is overleden. Op de positie waar ik stond kon ik alleen een politieagent zien die overduidelijk de betreffende woning bewaakte om nieuwsgierigen op afstand te houden. "Nee ", antwoordde de man toen ik vroeg of hij mij zou willen helpen. Dat hij alleen maar op de deurbel van Fokus hoefde te drukken had hij kennelijk niet verstaan of willen verstaan. Twee seconden was ik verbaasd, daarna pislink. Ik was verdorie geen ramptoerist of een aan zijn begeleiders ontsnapte zwakzinnige. Er werd nog overlegd met een collega en richting mij geknikt. Op twee nieuwe pogingen van mij werd niet meer geantwoord. Nee bleef nee!

De agent moest eens weten. Hij hoefde van waar hij stond alleen maar 15 meter naar voren te lopen en op een knopje te drukken. Al met al liep er zo’n 10 minuten later een collega uit het te bewaken appartement mijn richting op. Aan haar vroeg ik wederom om hulp. Dankzij de deurbel was mijn redding snel nabij.

Achteraf bleek dat de Fokusmedewerkers vanuit hun ‘unit’ mij wel hadden opgemerkt en gezamenlijk verbaasd waren geweest dat ik de eigenwijze pottenkijker uithing. Maar de politie had iedereen verplicht naar binnen gestuurd, ook hen, omdat het stoffelijk overschot kennelijk niet goed afgedekt kon worden bij het vervoer naar buiten. Dat beseffend was die kerel op de eerste verdieping wel heel raar bezig.

Foutje!

Moe

Met dat ik het verplicht binnen blijven meer dan spuugzat ben, vertel ik niets nieuws. Immers, wie niet. Wat mis ik dat andere leven, dat zo abrupt werd afgebroken. De afwisseling, de gevulde agenda, theater, concert, Toegankelijk Zwolle, familie, vrienden. Maar Corona-moe of niet, van verveling is nog geen sprake en de dagelijkse frisse neus op balkon of op straat houden we er ook maar in

Toen was daar dat moment van erkennen. Moest ik mij zorgen maken? Enkele weken geleden, na het eeuwige ritueel van blaasspoelen, douchen en ontbijt, zat ik slappehap achter mijn laptop. Alweer? Het gebeurt wel vaker dat ik bekaf ben, terwijl de dag in feite nog moet beginnen. Sterker: eigenlijk ben ik continu moe en kan altijd wel slapen. Maar dit werd opvallend. Deze duffe kop-ervaring begon een soort van vaste prik te worden. Kwam dit door de sleur van het binnen blijven of was er sprake van een toegenomen activiteit van MS? Voor beide gevallen is wel wat te zeggen.

Tegelijkertijd speelt er ook nog een andere ontwikkeling. Mijn ogen gaan nogal achteruit en dat zou ook wel eens behoorlijk energie kunnen vreten. Hoe ik ook knipper en tuur, dat wat ik zie blijft wazig. Mijn smartphone en een andere display op mijn rolstoel zie ik nog helder. Het beeldscherm van de laptop wordt al een fractie lastiger. Oftewel, qua zien zijn er tussen 30 en 70 centimeter nog geen problemen. Maar met verderaf of dichterbij dus wel. Nu heb ik voor beide opties apart een bril. Vanwege mijn situatie lijkt een varifocusbril voor de hand liggend. Dat is het ook, vind ik.

Voor een soortgelijk constatering heb ik een halfjaar geleden ook al eens mijn ogen laten opmeten door een vriend, toevallig ook nog optometrist. Dat kon bij mij thuis, wel zo handig en ik had de intentie om varifocaal te gaan. Dat schoof ik echter nog voor mij uit, waarbij zowel geld en opzien tegen het wennen een rol speelden. Omdat het zicht nu zo snel achteruit ging, belde ik de betreffende vriend met de mededeling dat ik toch maar overstag moest gaan en via hem een geschikte bril zou willen aanschaffen. Maar deze coming-out werd door hem gepareerd met de vraag of het wellicht met mijn MS te maken zou kunnen hebben. Jeetje, nooit aan gedacht eigenlijk! Dat zou heel goed kunnen, misschien ook niet. Contact met neuroloog en oogarts is inmiddels gelegd. Maar wat daar uitkomt? Ik ben immers ook gewoon bijna 50!

Verder ben ik flink smartphone-moe, in die zin dat dat k… ding niet doet waarvoor ik hem heb. Bellen gaat prima, maar de omgeving besturen dus niet. Daar wordt dan wel aan gewerkt, maar het vraagt een lange adem. Tevens ben ik Zilveren Kruis-moe. Voor het revalidatietraject kon ik speciaal taxivervoer regelen. Gedurende de hele periode, dacht ik. Door beter lezen had ik kunnen weten dat het per kalenderjaar werd gerekend. Dus voor zes keer heen en terug in december naar hemelsbreed acht kilometer verderop, betaal ik nu € 103. Akkoord, eigen schuld, stom. Maar enige coulance kent men bij dit logge apparaat niet.

Vermoeiend? Dat wel, maar er zijn ergere dingen in de wereld.