Kiezen

‘Het gaat maar om één, kort telefoontje. Hooguit 5 minuten.‘

Deze mededeling haalde niets uit. Dit was nou eenmaal de procedure. Ik had daarentegen verwacht dat het appeltje eitje zou zijn, zo ging het destijds immers nog wel. Maar helaas, het komt dus neer op een lange adem.

Zo’n drie dagen eerder was het mij duidelijk, onoverkomelijk! Uitstellen had ik geprobeerd, misschien ging het met een beetje geluk ook zonder medicatie. De afgelopen vier jaren was dat immers ook zo gegaan. Steeds waren de pijnlijke, irritante speldenprikken na een week mijn leven beheersen vanzelf weer verdwenen. Gelukkig maar, het kunnen ook onverdraagzame pijnscheuten worden. Het onvoorspelbare qua moment drukte niet n maakt het trouwens nog erger!

Afgelopen december leek ik de dans wederom te ontspringen. Nadat ik na ruim een jaar stilte flink schrok van een plotselinge pijnprikkel in mijn linker onderkaak, wat zich gedurende de dagen daarna herhaalde, kon ik opeens constateren dat een vervolg uitbleef en dus opgelucht ademhalen. Dat ik schrik bij pijntjes komt omdat ik weet wat mij te wachten kan gaan staan. Maar richting de jaarwisseling werd ik opnieuw verrast. Ditmaal was na ruim een week van enige afname geen sprake, eerder verergering. Waar ik tegenop zie, daar moest ik maar aan toegeven. Het medicijn Carbamazepine werkt pijnstillend, maar ook nogal versuffend. In ieder geval bij mij.

Een lichte dosering had na enkele dagen een dubbel effect, zowel pijnvermindering als geestverslapping. Onderwijl groeide het besef dat ik helaas weer eens moest bellen met de Pijnpoli voor een afspraak met een anesthesist om opnieuw een zenuwblokkade in mijn hoofd te ondergaan. Toen ik, tot vier jaar geleden, wel vaker zo’n ingreep kreeg, kon ik rechtstreeks voor een afspraak bellen. Niet meer dus! ’Het is toch al meer dan twee jaar geleden dat er voor het laatst contact met hem is geweest, dus zullen we u weer als nieuwe patiënt moeten inboeken. Er zal eerst weer een verwijzing van uw huisarts opgestuurd moeten worden.’ Die kwam er meteen toen ik erom vroeg bij mijn huisarts. De volgende dag vertelde de Pijnpoli mij dat ik 11 februari ‘al’ mag langskomen voor een gesprek. Bovenstaande smeekbede hielp niets, alleen heb ik nu een telefonisch contact.

Vorige week overkwam mij tot tweemaal toe een soort van de hel op aarde. Min of meer uit het niets scheurde er een pijn tot de macht vijf door mijn waffel. Een tweede keer midden in de nacht. Al bleef ik bewegingloos wat eigenlijk niet moeilijk is voor mij, het was gruwelijk. Er werden mij hierdoor twee dingen duidelijk. Liever genoeg medicijnen, dan maar duf en suf. En hoewel ik inmiddels wist op een wachtlijst te staan voor een zenuwblokkade, maar ook dat de OK’s wegens het coronavirus daarvoor niet in gebruik zijn, probeerde ik via mijn huisarts het moment van verlossing dichterbij te brengen. Uiteraard zonder succes.

Een alternatief is misschien Cbd-olie, wietolie. Effect hiervan kan ik alleen controleren door te stoppen met de medicatie. Echt niet! Wel probeer ik uit hoe mijn lichaam hierop reageert.

De pijn lijkt nu onder controle te zijn. Misschien is de pijn gewoon weg en heb ik geluk. Ik moet maar eens gaan afbouwen.

Slik!

What do you want to do ?

New mail

What do you want to do ?

New mail

Relativeren

Nee, een weekenddienst hadden ze niet. Hij zou mijn probleem maandagochtend aan de technische dienst doorgeven. Dan moest ik maar weer bellen.

‘Laten ze jou nu zomaar zitten? Als ik problemen heb met mijn auto kan ik toch ook op ieder moment de ANWB bellen?’ Een medewerkster van Fokus toont haar onbegrip wanneer het bedrijf dat de omgevingsbesturing op mijn rolstoel onderhoud mij in de steek laat. Alles aan mijn rolstoel moet het gewoon doen waarvoor het bedoeld is. Liefst 24 uur per dag. Betreffende mijn rolstoel zelf is er wel altijd ondersteuning te bereiken. Voor de omgevingsbesturing, waarmee ik onder andere deuren kan openen en assistentie kan oproepen, is dat niet het geval.

Het gaat hier om een exclusief, dus weinig gebruikt product. Moet daarvoor een weekenddienst opgezet worden? Natuurlijk wil ik altijd ondersteuning kunnen krijgen. Maar waar ligt de grens van willen en kunnen. Ik vind mezelf echt wel de moeite waard om te bestaan, maar wil ook reëel blijven. Op het moment dat ik hulp nodig had was het donderdagmiddag 31 december. Natuurlijk een nogal onhandig moment en dan ook nog eens een vrije dag en daarop volgend een weekend in het vooruitzicht, maar het is goed te begrijpen dat veel bedrijven op dat moment de deuren gesloten houden. Ook dat mijn vrienden het moeten laten afweten. Dus het zij zo. ‘Welkom in mijn wereld van geduld leren hebben en frustraties kunnen accepteren’, zei ik maar tegen de medewerkster

Wanneer ik anno nu een tegenslag ontmoet kan ik deze wegslikken. Volgens mij in ieder geval wel, al zal waarschijnlijk niet iedere ADL-er die met mij moet samenwerken het met mij eens zijn, afgaande op mijn vocabulair en gelaatsexpressie. Wat de waarheid hierbij ook is, wat ik zeker weet is dat berusting in het lot mij heel erg goed doet. Het betrekkelijke ergens van inzien heb ik in de loop van de tijd geleerd. Er zal waarschijnlijk nog steeds, op al dan niet openlijke wijze, eerst een krachtterm volgen voordat ik besef dat ik met mijn denkvermogen moet overschakelen op verstandig worden.

Hoe gezellig kan een jaar beginnen. Inmiddels is mijn incasseringsvermogen, al zeg ik het zelf, weer flink op de proef gesteld. Het euvel waar ik rond de jaarwisseling mee te maken had, was te wijten aan een kabelbreuk en is inmiddels door monteur A verholpen. Opeens was er rond die tijd ook een defecte kabel waarvoor monteur B moest komen. Maar ieder zo zijn taak. Onderwijl speelde, nog steeds trouwens, het in toenemende mate last hebben van de zenuwpijnen. De afgelopen vier jaren leek er een engeltje de regie te hebben. Het waren irritante soort van speldenprikjes die na een week even plotseling als ze kwamen ook weer verdwenen. Nu zit er weer een flinke duivel aan het roer om mij niet te ontzien. Na een aantal dagen hopen op verbetering moest ik helaas toegeven aan het slikken van de afschuwelijke medicatie. Inmiddels weet ik weer waarom dit kiezen tussen twee kwaden is. De pijn is minder, maar wat word ik daar duf en suf van.

Of er ergere dingen zijn? Vast wel, maar daar kan ik nu even niet aan denken.

What do you want to do ?

New mail

What do you want to do ?

New mail

What do you want to do ?

New mail

Logica

Om het zeker te weten toverde ik het verhuisbericht maar weer tevoorschijn op mijn beeldscherm. Uiteraard betrof de twijfel niet het adres, want ik weet heus wel waar mijn huis woont. Voor de kritische lezer, zojuist probeer ik met een stukje straattaal grappig uit de hoek te komen. Ooit geleerd van de jongeren op mijn werk. Maar dit terzijde.

De mededeling moest mij bevestigen in wat ik al vermoedde. Dat ik in november 2009 hier ben komen wonen. Dit op zich oninteressante feit bewijst dat ik ruim 11 jaar bezig ben geweest om dat ene grote geheim te ontrafelen. Maar nu ben ik er dan eindelijk achter gekomen Althans, dat denk ik. Volledige zekerheid rond mijn theorie heb ik niet. Rechtstreeks om de waarheid vragen bij ADL-ers doe ik niet, al zou ik het uiteraard wel willen. Maar ik wil hen niet in verlegenheid brengen. Prijsgeven van deze informatie is voor hen immers een soort van doodzonde. Als de gemiddelde medewerker dit überhaupt weet natuurlijk, de meerderheid werkt hier niet vanaf het begin. Overdrijven zal ik niet, maar toen ik onlangs met mijn resultaat de puzzel als afgerond zag, volgde een opluchtende zucht. Eureka!

Aanvankelijk bracht het toetreden tot dit Fokusproject de nodige vraagstukken voor beginners met zich mee. Vanzelfsprekend was er de vraag ‘wie is wie?’, zowel qua medewerkers als cliënten. Tevens wil je als nieuweling weten, ik in ieder geval wel, ‘wie woont waar?’ en ‘wie heeft wat voor ziekte of beperking?’. Ook ging er natuurlijk een flinke periode overheen voordat mij volledig duidelijk was wat ik wel en niet mocht vragen aan en kon verwachten van de ADL-ers. Wat valt onder zorg en wat zijn hand-en-spandiensten. Op een gegeven moment bleef als vanzelf nog dat ene vraagstuk over, welke mij misschien al vanaf de eerste dag heeft beziggehouden, maar daarna zelden prioriteit kreeg: welke cliënt heeft welk nummer? Wat is de logica hierachter?

Niemand wil een nummer zijn en als zo worden behandeld, maar in Fokusland wordt dat geaccepteerd, ook door mij. Natuurlijk ben ik Geert, maar om de privacy van de cliënten te waarborgen zijn wij bij medewerkers tijdens hun onderlinge communicatie nummers. Grote kans trouwens dat geen enkele cliënt deze nieuwsgierigheid herkent. Maar zo af en toe dringt de onduidelijkheid weer naar de voorgrond, tot voor kort dus: waarom ben ik cliënt 16? Waarom geen 14, 21 of 6?

Ik woon op de eerste verdieping. Ben ik dan de zesde cliënt op deze woonlaag? Nee, dat zijn er maar vijf. Ben ik in het algemeen de zesde cliënt die toevallig op de eerste verdieping woont? Nee, er is hier sprake van een andere redenatie. Weet je, ik ben doof noch dom. Soms vang ik flarden van gesprekken tussen ADL-ers op, wanneer zij overleggen via de intercom. Dan komen heel wat nummers voorbij. Het was onlangs dat ik onbedoeld hoorde dat achter dat ene cliëntnummer persoon X schuilgaat. Toen viel er een kwartje en kon ik eindelijk concluderen wat logica achter het grote geheim van de nummering is. Volgens mij dan.

Toen ik hier kwam wonen bestond het project een jaar, dus binnenkort is dat 12,5 jaar. Tijd voor een online feestje.

What do you want to do ?

New mail