Over de intercom vroeg ze of ik tijd had voor een terugkoppeling. Even later, bij mij aan tafel, werd mij door mijn contactpersoon verteld dat het team zeer positief op mijn woorden had gereageerd. Ik was eerlijk en duidelijk.
Dit had ik eigenlijk ook wel verwacht. Het gaat hier immers over professioneel denken en handelen. Maar enige voorzichtigheid was er eveneens, want ik kan hier dan wel wat van vinden, hoe de medewerkers hierover dachten wist ik natuurlijk niet.
Er werd onlangs aan mij gevraagd of ik nog aandachtspunten had voor het teamoverleg wat toen nog aanstaande was en waarin ook mijn persoontje zou worden besproken. Waar ik aanvankelijk geen input had, sneed ik op de valreep toch maar dat ene onderwerp aan. Ook al gaat het feitelijk niemand wat aan, tot een bepaalde hoogte zal ik hierbij wel de hulp nodig hebben van de ADL’ers. Er zijn aan mij overduidelijke wensen en verwachtingen geuit, waar ik op dat moment wel aan moet en wil voldoen.
Waarom die twijfel? Het is eerder schaamte. Ook ik moest die drempel over. Volgens mij is het trouwens een heel menselijk onderwerp. Waar en hoe je ook woont, zorgbehoevend of niet. Misschien gaat het niet iedereen aan, of toch wel? Dat ik hier een blog over schrijf, is geen naïeve, ondoordachte actie. De vraag was, is en blijft waarom ik dit onderwerp eigenlijk met anderen, laat staan mijn naasten, zou delen? Ook dit is mijn leven, mijn leven met MS. Had ik een ander, zelfstandiger leven gehad, dan was dit niet in mijn hoofd opgekomen. Maar ja, dan was ik ook nooit aan bloggen begonnen.
Wonen bij Fokus is ook zelfstandig wonen, maar dan met een team van zorgverleners om mij heen. Is iets privé houden in dat geval minder vanzelfsprekend? Dat niet, maar het belang zag ik wel. Eigenlijk zelfs de noodzaak! Vandaar dat ik een eigen schrijfsel liet voorlezen tijdens de vergadering. Om met de juiste woorden het team te laten kennismaken met mijn nieuwe werkelijkheid. Dat ik soms gebruik zal gaan maken van die andere vorm van zorgverlening, die door Stichting Alternatieve Relatie, ook wel sekszorg genoemd.
De Fokusmedewerkers zullen hier slechts indirect mee te maken krijgen, zoals mij vooraf, op minder gebruikelijke tijden douchen en idem het bed verschonen. Vanwege extra werkdruk voor hen is enige introductie wel op zijn plaats, denk ik. Misschien loop ik trouwens achter de feiten aan, weten ze dondersgoed hiermee om te gaan.
Niet iedereen zal op dit nieuws zitten te wachten. Sorry daarvoor, wegklikken mag. Maar ergens denk ik wel te weten dat ik niet de enige ben en ik schaam mij hier niet meer voor. Al jaren spelen de gedachten zo nu en dan op. Veel vaker! Ik ben niet van beton. Ook ik heb zo mijn behoeften aan knuffelen, aanraking, intimiteit, seksualiteit.
Een goed libido is één, het realiseren is vers twee. Enkele jaren geleden stelde een vriend aan mij voor om dan maar een prostituee langs te laten komen. Ammehoela, dat ga ik niet doen. Inmiddels heb ik dus deze andere stap gemaakt.
De verbeelding spreekt voor zich. Details zal ik jullie besparen. Die zijn privé!