Sneeuw

Is het een bestaande uitdrukking? Dat weet ik eigenlijk niet. Wel dat achter deze woorden nou niet bepaald een vrolijkheid schuilgaat.

Prince zong in ‘Sometimes it snows in april’ over het rouwen om een goede vriend en het besef dat die zich nu misschien op een betere plek bevindt. Dit nummer heb ik vroeger grijsgedraaid en ook gebruikt voor een jeugddienst die ik meehielp organiseren. Google vertelt dat Janneke Siebelink in haar roman ‘Soms sneeuwt het in april’ schrijft over identiteit en het allesbepalende verleden van haar moeder.

Die middag klinkt Prince in mijn hoofd en ik doe mee. Spontaan ging dat trouwens niet. Buienradar had het aangekondigd, maar Geert had daarop niet geanticipeerd. Terwijl de assistentie om mijn jas aan te doen al onderweg was, kwamen opeens de vlokken massaal naar beneden dwarrelen. Voor een taxi was het nu te laat en thuisblijven was geen optie. Waar ik heen moest was hooguit 10 minuten verderop. Toch maar even goed inpakken dus. Halverwege de barre tocht sloeg mijn rolstoel opeens uit. Spoedig veranderde ik in een sneeuwpop. Binnen no-time waren er behulpzame mensen, maar uitleggen aan onbekenden hoe te helpen is niet eenvoudig.

Het sneeuwde dan wel, april was het nog niet. Behalve vlokken hing er ook een negativiteit in de lucht. In ieder geval ervaarde ik dat zo. Die donderdagmiddag 31 maart zou er meer dan waarschijnlijk door de aanwezige ADL’ers en cliënten worden besloten om daar waar ik woon het kunnen maken van tijdsafspraken voor assistentie af te schaffen, in ieder geval om het eens te proberen. Eind vorig jaar vond er ook al zo’n dialoog plaats. Toen spraken wij over werkdruk. Over de daaruit voortvloeiende suggestie om de mogelijkheid tot tijdsafspraken te verbannen, zou een volgende keer worden gesproken en beslist.

Onlangs was dus de dag dat het onheil over ‘mijn’ Fokus zou worden uitgestort. Dit klinkt behoorlijk dramatisch, maar zo ervaarde ik dat aanvankelijk dan ook. Nou ja, iets minder heftig misschien. De bui zag ik al aankomen, want uit een enquête die ik de afgelopen maanden had laten rondgaan onder alle betrokkenen was een waslijst aan voordelen en zeker ook nadelen ontstaan. Maar bijna iedereen wilde het wel proberen. Het doemscenario van lang in bed moeten wachten kon ik maar niet uit mijn hoofd krijgen.

Gelukkig waren er al wat ADL’ers aanwezig die mij konden bevrijden van de sneeuw. Na afloop sneeuwde het trouwens nog steeds. Toen bleek dat een andere cliënt zo slim was geweest om wel een taxi te hebben gereserveerd, hoopte ik een lift naar huis te krijgen. Dat was dus verkeerd gedacht, vond de taxichauffeur. Mierenneuker, al stond hij waarschijnlijk in zijn recht. Iets met verzekering.

De enige reden dat ik ‘s ochtends op tijd opsta, is omdat ik dan het meest productief ben. Daarom had ik iedere ochtend om 7:15 een afspraak staan. Verschillende ADL’ers hebben mij ervan proberen te overtuigen dat de cultuurverandering allemaal wel mee zal vallen, als ik maar blijf oproepen op de tijden als zoals ik altijd al deed. Het personeel is er waarschijnlijk wel.

Tot nu toe hebben ze gelijk, voor wat mijzelf betreft. Wie weet wordt het zowaar een succes.

Begrip

De avond waarop ik zo’n twee jaar moest wachten, verliep anders dan verwacht. Dat wat bijzaak zou moeten zijn speelde bijna een hoofdrol. Frustraties die ik aanvankelijk nog kon voorkomen, haalden mij later die avond weer in.

Begin maart mocht ik weer eens naar een concert in Hedon. Met een vriend ging ik naar Rick de Leeuw. Wie? In de jaren ‘80 en ‘90 de zanger van de Tröckener Kecks, maar nu met eigen band optredend. Het concert zou plaatsvinden op 7 mei 2020, maar werd verschoven, verschoven, verschoven, naar onlangs. Het vooruitzicht was behalve leuk, ook een beetje raar en een soort spannend. Maar bovenal, deze kans liet ik niet glippen.

De aanvang was 20:00, de taxi was voor 19:00 besteld. Maar als deze er om 19:15 nog niet is en ik al lichtelijk gespannen raak, krijg ik na bellen te horen dat er vertraging is. De taxi staat nu voor 19:55 gepland. Pislink uit ik mijn ongenoegen. Op dat moment is mijn avond naar de klote!

Via een e-mail, enkele dagen daarvoor, informeerde het taxibedrijf mij over de huidige hectische situatie waarin men verkeert. Personeel tekort, corona, gedoe. Daarvoor natuurlijk alle begrip. Maar op dat moment dus even niet. Don’t blame the messenger, ik weet het. Graag zou ik daarom een verklaring van het taxibedrijf zelf krijgen voor deze vertraging. Even later hoorde ik over een hartaanval bij een chauffeur en dat er in allerijl vervanging moest komen. Daar mag ik natuurlijk niet over mopperen! Overmacht, domme pech. Wel vervelend, sneu voor het concert.

Op 9292 zie ik dat een stadsbus richting Hedon over 10 minuten vertrekt. Nog snel app ik die vriend of hij mij straks bij de betreffende bushalte wil opwachten. Gelukkig had ik mijn jas al aan, dus kon gelijk naar buiten. Toen de bus arriveerde en ik naar binnen rolde, ging mijn telefoon. Over 5 minuten zou de taxi voor mijn appartement staan. Hij mocht ons we l bij de bushalte ophalen en bij Hedon afzetten. Dat werd waarschijnlijk niet verstaan .

Al met al waren we ruim op tijd en hadden een erg leuk concert. Na afloop bel ik voor de zekerheid naar het taxibedrijf om te controleren of mijn terugreis nog steeds geboekt stond. Omdat ik de heenreis niet had gebruikt, zou men kunnen denken dat ik ook niet terug hoefde. Maar dat was nog in orde: 22:45, van daar naar huis.

Om 23:10 word ik gebeld: of ik, vanwege eerder die avond, nog met een taxi naar huis moet. Mijn reactie laat zich raden. Het zou echter nog wel een tijdje duren kreeg ik te horen. Tegen 23.40 zat ik in de taxi en de betreffende chauffeur dat dit lange wachten van zojuist eigenlijk helemaal niet nodig was geweest. ‘Op dit moment staan er ook genoeg collega’s met taxi’s bij het NS Station te blauwbekken. Niemand is dus bereid om een rolstoeltaxi te besturen.’ Kennelijk is dit niet populair. Als ik vraag hoe het met de chauffeur is afgelopen, blijkt dat er eergisteren een collega onwel was geworden, maar dat hij morgen weer naar huis mag.

Ben ik voorgelogen? Moet ik begrip hebben? Eenmaal thuis begin ik te zingen.