Onnozel

Stom, wat ongelofelijk stom! Gewoon totaal vergeten. Een verklaring is wel te bedenken, maar daar hebben anderen natuurlijk geen boodschap aan.

Zat ik ruim twee weken geleden nog lichtelijk agressief af te geven op de slechte communicatie van Valys, de taxi-organisatie, nu zou ik meer dan terecht kritiek van hun kant teruggekaatst kunnen krijgen. Al zal dat vermoedelijk niet openlijk gebeuren, ik voel mij wel schuldig ten opzichte van de mensen achter het stuur en de telefoon En ook van mijn portemonnee, want betalen zal ik.

‘Goedemiddag, met de taxi. Ik ben over een paar minuten aan de Mardyk 11 in Elahuizen. Maakt u zich klaar voor vertrek?’ Met een brein aanvankelijk nog voor driekwart in de slaapmodus beantwoord ik middels een puf door de blaasstang, die vlak boven mijn mond hangt, het telefoontje. Hoewel ik de ogen open had, in de flits van reageren heb ik wel een telefoonnummer zien verschijnen op mijn smartphone, maar daar geen afzender aan kunnen koppelen. Na de mededeling ben ik meteen klaarwakker.

‘Sorry meneer! Foutje, ik ben wat vergeten door te geven geloof ik. Inmiddels ben ik namelijk gewoon thuis in Zwolle.’ Lullig, de chauffeur is voor niets daarheen gereden. Vijf dagen terug, die zondag eind van de middag, toverde een test twee streepjes tevoorschijn. Dat verklaarde mijn lamlendig zijn. Enkele uren later, in de taxi op weg naar huis, nam ik mezelf al voor de eerste keer voor om niet te vergeten de aangevraagde taxi voor die vrijdagmiddag te annuleren. Maar ook al volgde daarna nog vele momenten, zoals wel vaker bij mij het geval is wil ik wel eens wat vergeten. Na nog een paar keer sorry van mij en een ’Ow…’ van de chauffeur verbrak ik het contact.

Werkelijk er nooit meer bij stilgestaan alsnog corona te kunnen krijgen. Heel naïef natuurlijk, maar veel pandemie-ellende ging voorheen aan mij voorbij. Na een eerste dag nog lekker kunnen zeilen was ik de tweede dag flink van de wereld. Wat was er aan de hand? Allerlei scenario’s kwamen voorbij. Opnieuw blaasontsteking? Koorts had ik niet. Het voorstel om op corona te testen kwam dus niet van mezelf. Vooraf wist ik de uitslag al, dacht ik. Direct na de test zelf gingen de afnemer en ik verder met de orde van de dag. Wachten op de uitslag werd totaal niet serieus genomen. Tot ik een kwartier later maar weer eens ging kijken en twee in plaats van één streepje zag. Aai! Daarna ging het snel. Inpakken en taxibellen. Dat laatste ging minder vanzelfsprekend dan gedacht, coronapassagiers zijn kennelijk niet populair!

Het gekke is dat tot een halfjaar geleden corona doodeng was. Ook ik was er op een bepaalde manier bang voor. Al waande ik mij soms immuun, besmet raken overleef ik niet. De afgelopen dagen, ik was weer uit quarantaine, hoorde ik uit verschillende hoeken dat mensen wel geschrokken waren en vinden dat ik gelukkig wel goed uit de besmetting ben gekomen. Beter dan men had verwacht. Jeetje, deze reactie maken ook indruk op mijzelf. Toen ik uit quarantaine mocht was ik helemaal happy. Nu, een week later, ben ik veelal moe en slappehap.

En veilig, voor een tijdje.

Kort

Het festijn begon dit jaar pas in januari. Het realiseren moest in de zomermaanden plaatsvinden, maar het uitzoeken van een vakantiebesteding dient eigenlijk al in december te gebeuren.

Omdat ik niet de enige ben en het aantal mogelijkheden ook al beperkt is, moet ik op tijd zijn als ik wil scoren. Helaas keek ik pas in januari online. Stom, te laat bleek maar weer. Een reis naar Noorwegen, met een enorme camper, was dus al volgeboekt. Niet gewoon enorm, maar enorm enorm. Schrale troost was de twijfel of ik qua beperking wel mee had gekund. Gelukkig kon ik nog met een andere organisatie mee. Zeilen in Friesland, ook leuk!

Nadat de voorpret zich ergens in mijn hoofd een aantal maanden koest had gehouden, weekte het zich richting de zomer weer los. Niet alleen uit enthousiasme, maar ook door twijfel. Het kan niet ontkend worden dat ik de afgelopen jaren na een vakantieweek vaak ziek ben geworden, over het algemeen door blaasontsteking. Kon ik dit voorkomen door gewoon thuis te blijven? Begin juni mocht ik weer een blaasontsteking verwelkomen en als verrassing een paar weken later weer. De nasleep daarvan, het twee weken slikken van antibiotica overlapte de week weg richting Friesland. Als ik daar ben en onderwijl antibiotica slik, dan kan het toch niet fout gaan? Met deze huis-tuin-en-keuken-wijsheid hield Geert de moed erin en de motivatie was helemaal terug. Bijna helemaal, want met de jaren ga ik steeds minder zorgeloos op pad. Naast mijn grote mond houd ik iedere keer de fingers crossed.

Die donderdagavond moest ik via Valys, de taxi-organisatie, maar een taxi gaan reserveren. Ruim op tijd, dacht ik. Maar die avond lijkt online het systeem te haperen. De aanvraag wordt steeds afgebroken. Als ik dan maar de telefoon gebruik krijg ik van een inleidende stem te horen dat, wegens personeelstekort, voor ritjes in het weekend 48 uur vooraf gereserveerd moet worden. De naderende implosie was een feit. Is dit echt zo? Waarom ben ik hiervan niet op de hoogte gesteld. Vier belletjes later geef ik de moed min of meer op. Het computersysteem is inmiddels dusdanig aangepast dat een taxirit eerder dan 48 uur later niet kan worden ingevoerd. De volgende dag bel ik tegen beter weten in de klantenservice op. Of er nog iets te regelen valt. Volgens medewerker X wel en ik word in de wacht gezet. Maar even later wordt de verbinding verbroken. Als ik terugbel weet medewerker Y van niets.

Toegegeven, op de laatst ontvangen factuur van Valys stond inderdaad de uitleg. Wel in kleine letters onderaan. Lekker duidelijk, ik verwijt mezelf weinig. Een beetje star van het bedrijf is het wel. Lekker lullen misschien vanuit mijn positie. Gelukkig dat een medewerker van Fokus bereid was om mij die zaterdag om 12:00 weg te brengen met zijn rolstoeltoegankelijke busje. Eind goed, al goed. Niet dus!

Voelde ik mij die zaterdag helemaal goed, zondag totaal niet. Het was een dag van moe en misselijk zijn en de hele dag slapen aan boord. Allerlei oorzaken werden er bedacht. Eenmaal terug bleek ik geen koorts te hebben, wel corona. Al met al duurde de vakantieweek nog geen 36 uur.