Doen

Weet iemand waarom een patrijspoort een patrijspoort heet? Een wat? Zo’n klein rond raampje in de kajuit van een schip. Niet geheel toevallig keek ik daar twee uren eerder doorheen naar buiten en zodoende ontstond deze vraag.

Behalve dat ik het antwoord zelf niet weet, lijkt het mij een goed idee om voor de gezelligheid deze vraag aan mijn tafelgenoten voor te leggen. Feitelijk stelde ik dezelfde vraag al voor de derde keer, maar de eerste twee keer had, behalve degene die naast mij zat om mij te helpen bij het ontbijt, verder niemand dit in de gaten. Dan had ik maar eerder mijn spraakversterker moeten activeren. Binnen de situatie waarin ik mij begaf was dit overduidelijk dus wel nodig.

Het is een ruimte van ongeveer vier bij zes meter, benedendeks. Samen met 20 anderen begin ik aan de tweede dag van een kort verblijf op de Lutgerdina, het schip van Sailwise. Gisteren vertrokken wij uit Enkhuizen, straks gaan wij de Waddenzee op.

Aan de ene korte zijde zijn de trap en lift naar boven, waarin mijn rolstoel exact past. Via de stuurhut kom ik dan uit op het bovendek. Aan de andere zijde van de gemeenschappelijke ruimte leiden twee klapdeuren naar de slaapruimtes, het minst fijne deel van het schip. Maar ik was volledig bewust toen ik mij aanmeldde voor de tocht, dus ik moet gewoon niet zeiken.

Varen op de Lutgerdina is machtig, maar door de voor mij krappe slaapruimtes heb ik het schip jarenlang genegeerd. Het was echter een specifieke afbeelding op de website die mij desondanks steeds weer deed terugverlangen naar de ’Lut’ en waardoor ik mij afgelopen winter toch weer inschreef. Het schip drooggevallen op het wad met iemand in een rolstoel daarnaast op datzelfde wad staand. Hoe die daar kwam? Eeh? Dat wil ik ook! Waarom? Daarom! Gevalletje bucketlist.

Na aankomst zag en voelde ik meteen weer waarom dit schip zo geweldig is. Benedendeks, bij het zien van de slaapruimte werden ook mijn twijfels hieromtrent weer bevestigd. Een ruimte van nog geen twee bij twee meter, inclusief een soort stapelbed, kastruimte en wastafel. Fantaseer daarbij ook nog bagage en mijn rolstoel. Oké, er is wel een plafondlift. Negeren Geert! Verstand op nul zetten bij de transfers naar en uit bed. Oftewel, nu omdraaien, plezier hebben en vanavond zien we wel weer verder.

Het waren geweldige dagen met enkele spectaculaire activiteiten. Zo zijn wij drooggevallen en stond ik naast de boot ook op het wad. Om mijn elektrische rolstoel te besparen zat ik in een douchestoeltje op wielen en wegens rompbalans 0,0 werd ik lichtelijk gemummificeerd met ducttape. Met een touw om mijn middel, een van de bemanningsleden achter mij lopend en zelf niet nadenken, maar alles ondergaan, werd ik achterwaarts naar beneden geleid. Over een loopplank vanaf zo’n drie meter hoogte, in een hoek van 45° bereikte ik het wad.

Dat ik ook nog het schip bestuurde met mijn kin en in het zogeheten Kluivernet heb gelegen, vlak boven het IJsselmeer bungelend, wat feitelijk nog spannender was, moet men maar geloven. Blij dat ik toch weer eens met de ‘Lut’ ben meegegaan.

Waarom een patrijspoort zo heet ben ik inmiddels weer vergeten. 

Lid

Wat gezellig dat pa en ma ook zijn gekomen. Niet dat ik hen al had opgemerkt, maar Corinne, die mijn rolstoel bestuurde, zei hen al te zien staan. Daar bij Anneloes, Paolo en Luisa. Die zouden wij voor schouwburg Odeon treffen.

Mijn oudste zus was met man en dochter deze week vanuit Italië naar Zwolle gekomen om weer eens een Koningsdag mee te maken. Althans, dat hadden ze tegen mij gezegd. Samen met andere zus Corinne en mijn dochter Rosa hadden wij voor deze ochtend aanvankelijk afgesproken in een espressobar in de stad. Dus niet!

Drie dagen eerder had Rosa aan mij voorgesteld om in de stad koffie te drinken. Wat een leuk idee! Misschien dat ik nog heel even heb gedacht: waarom niet bij mij thuis? Maar terugkijkend zou die suggestie natuurlijk meteen zijn afgekeurd. Om dan ook met beide zussen af te spreken was natuurlijk goed. Dat dit helemaal in het scenario paste is nu wel duidelijk. Vandaar trouwens dat mijn idee van 11:00 als richttijd werd aangescherpt naar 10:30. Ook mijn voorstel om in Café Foyé, de hal van schouwburg Odeon af te spreken, want het is daar leuk zitten en goed toegankelijk, werd overruled. Dat dit de enige locatie in Zwolle was waar wij pertinent niet konden afspreken wist ik natuurlijk niet. Na een lichte paniek had Corinne, het brein achter dit masterplan, al snel een leuke koffietent ontdekt.

Die woensdagochtend waren wij op tijd bij de afgesproken locatie. Gezellig tent, wel heel krap voor mij. Ah, daar was Rosa ook. Maar waar de anderen bleven? De verklaring hoorde ik van Corinne. In een al dan niet echt bericht meldde Anneloes dat wegens koningsdag morgen ze hun auto alleen aan de andere kant van de stad konden parkeren en wij moesten daarom maar hun richting lopen om dan maar bijvoorbeeld bij Café Foyé af te spreken.

Terugkijkend bedenk ik mij, Zwolle is immers geen wereldstad, dat het hier om een afstand van 10 minuten lopen gaat. Zij hadden dus prima naar ons kunnen komen. Maar zo snugger was ik op dat moment niet. Niet veel later waren wij in de buurt van de schouwburg, toen ik dus hoorde dat mijn ouders ook waren meegekomen.

Dat was toevallig, daar stond Lieke. En daar was Daan en Peggy en die en die en die. Wat is dit? Dat dit geen toeval kon zijn begreep ik wel. Een verrassingsfeestje? Maar hoe, waarom? In de foyer, beduusd en aan de koffie, zitten opvallend veel mensen. Zou er zodadelijk een voorstelling zijn? Er ging nog steeds geen lampje branden. Ook niet als opeens de burgemeester voor mij staat en zegt dat we er een mooie, bijzondere ochtend van gaan maken. Pas toen ik de schouwburgzaal binnenkwam en ik de burgemeester op het podium zag zitten met boven hem op een groot scherm lintjesregen was het mij duidelijk.

De speech aanhorend moest ik wel even slikken. De woorden raakten mij en inderdaad, alles opgeteld heb ik ondanks mijn beperking niet stilgezeten. Uiteraard, zo actief als ik ooit was, zit er niet meer in. Ik word al moe als ik eraan terugdenk.

Maar een onderscheiding, ik?