Dubben

De wens is de vader van de gedachte. Waar ik woon heb ik het goed en ik wil hier dan ook graag blijven. Toch zijn er zorgen, waar ik al wel vaker over sprak. Groot mag ik die niet noemen en van 24/7 is zeker geen sprake. Maar geregeld zweeft de gedachte door mijn hoofd. Hoelang kan ik hier nog blijven wonen?

Deze vraag kan op twee manieren gesteld worden. Allereerst dus richting mijzelf. Tot wanneer mag ik als zelfstandige bij Fokus blijven. Met de mogelijkheid dat dit eindig is moet ik rekening houden. Al gaat het leven mij thans goed af, waar ik woon zijn inmiddels toch meerdere cliënten met MS geweest die de verhuisdozen weer moesten inpakken. Akkoord, de ziekte heeft 1000 gezichten. Maar toch! Ook kan de vraag richting Fokus worden gesteld. Hoelang kan deze club überhaupt nog blijven bestaan. Toegegeven, dit klinkt nogal pessimistisch en is misschien wat voorbarig. Er zijn ook geen signalen daartoe. Maar gelet op de huidige gang van zaken moet ik hier wel eens aan denken.

In beid gevallen durf ik de vraag stoer te beantwoorden dat dit heus niet zo’n vaart zal lopen. De woningbouwvereniging zal mij noch individueel noch in groepsverband zomaar verbannen naar elders. Een alternatief voor Fokus is er niet. Trouwens, ooit hoorde ik uit Den Haag de door velen gedeelde uitspraak dat zorg a la Fokus het voorbeeld is van zoals zorg zou moeten zijn. Ik baseer mij hierbij op uitspraken van zo’n 10 jaar geleden. In die tijd hing het voortbestaan van Fokus voor even aan een zijden draadje.

Onlangs had ik via videobellen contact met iemand op Sicilië. Qua MS verkeerd hij in dezelfde situatie als ik. Maar hij heeft de pech dat hij daar woont en niet de mooie voorzieningen die ik heb kan ervaren. Van Fokus, van WMO, van Nederland. Hij woont daar noodgedwongen in een bejaardenhuis. Een vriendin van mij was daar en hield zijn telefoon vast. Hij wilde mijn woning zien. Iemand anders liep met de camera bij mij rond. Met enig schaamrood toonde ik mijn appartement en de verschillende materiële voorzieningen waar ik gebruik van mag maken, zoals mijn rolstoel en het programma voor spraakherkenning op mijn laptop. Hij kon zijn mooiere uitzicht daartegenin brengen. Hij had gelijk, maar een 1-1 vind ik dat zeker niet. Inmiddels is een voor hem geschikte elektrische rolstoel aanstaande. Super natuurlijk, al moet hij die wel zelf betalen.

Vragen over welke toekomst dan ook kan ik niet voorspellen. Is er betreffende het personeelstekort sprake van een zich vanzelf herstellende dip of betreft het een neverending story en zal de stekker eruit worden getrokken. Los daarvan, kan Fokus blijven bestaan gelet op de financiering. Hoe deze exact verloop weet ik eerlijk gezegd niet. Iets met een subsidiepotje. Dat klinkt fijn en ik ben dankbaar daarvoor. Maar dat geeft mij ook een bijsmaak. Deze kan ook dichtgedraaid worden.

Of moet ik niet zo dubben. Zorgen maken is trouwens ook niet goed voor de persoonlijke gezondheid. Het zal in ieder geval niet helpen. Laat ik dan ook maar dankbaar zijn voor wat ik kan en mag in het leven en niet teveel vooruit kijken.

Gratis

’Gaan we nog wat doen, Tan?’. Mijn ouders onderling, maar ook in andere samenstellingen is er in ons gezin het afgelopen jaar over gesproken. Een gemiddelde trouwdag wordt nog wel eens door een der betrokkenen vergeten, maar deze editie moet gewoon dubbeldik onderstreept worden!

‘Is de wens er nog wel? Het is voor jullie immers geen vanzelfsprekendheid meer. Voel je absoluut niet verplicht!’ Met hun leeftijd is enige feestmoeheid te begrijpen. Weet, de door hen georganiseerde feesten en recepties zijn niet te tellen. Zo bleek ergens rond 1985 dat er in hun schuur 28 tuinstoelen opgeklapt stonden. Waarom? Bij gelegenheden kwamen er altijd veel mensen over de vloer bij hun thuis. Het geslaagde 25-jarig huwelijksfeest in 1988 smaakte voor hen kennelijk naar meer en voortaan werden er locaties uitgezocht

Natuurlijk wilde ik een blog schrijven over dit diamanten paar. Alleen al omdat zij mijn grootste fans zijn. Enig nadeel hierbij is een aan mijzelf opgelegd quotum. Zou ik met maximaal 530 woorden de liefde en waardering voor mijn ouders wel genoeg onder woorden kunnen brengen?

Op mijn manier ben ik getekend voor het leven. Gelukkig voel ik mij nu sterker dan ooit. Maar Ik heb een nogal donkere periode gekend. Mijn persoontje wist maar niet om te gaan met het ziekteproces. Ook andere, privéproblemen die toen speelden maakten mij radeloos. Papa en mama, jullie weten niet half hoe waardevol jullie voor mij waren in die periode. Ieder op een eigen manier. Door de zorg, door gesprekken, door er te zijn.

Zelfstandig de weg naar herstel vinden lukte mij niet. Terugkijkend, het proces wat ik heb doorlopen met bezoek aan een psychiater en deelname aan een mannenpraatgroep, is mooi geweest en geëindigd zoals ik nu ben. Door wanhoop wist ikzelf niet waarmee ik bezig was en wilde wegens twijfel eigenlijk met de ingeslagen route stoppen. Misschien was het wel dat ene pilletje wat de psychiater mij voorschreef. Ook die woorden van een vriend waren verhelderend. Maar zeker weten, en misschien weet hij dit zelf niet meer, was het die opmerking van mijn vader aan mij gericht. ‘Geert, verdomme, je blijft bij deze man en gaat niet weer switchen.’ Ik zette door, gelukkig!

Onlangs had ik een gesprek met mijn vader over 60 jaren getrouwd zijn. Wij spraken over herontdekken. Hoe hij mijn moeder in de loop der jaren steeds opnieuw heeft leren kennen. Over voortdurend oog blijven houden voor elkaar. Jeetje, ik heb net zo goed mijn ouders in de loop de jaren steeds weer herontdekt. Natuurlijk, ook mijn wijsheid komt met de jaren. Sinds ik mijn leven opnieuw moest leren leven ben ik beter in staat jullie belang voor mij te beseffen, laat staan te verwoorden. Destijds zal ik jullie betekenis niet onder woorden hebben gebracht, of sterker, gewoonweg niet hebben gezien. Natuurlijk, ik weet het, zo gaat dat nou eenmaal.

Wat hebben jullie veel voor mij gedaan. Jullie hebben mij gevormd, geleerd, beschermd, gestimuleerd, dus heel veel liefde gegeven. Wie ik nu ben, al heb ik dat zelf gedaan, zonder jullie was dit niet gelukt. Mama, papa, ik hou van jullie!

Hoe gratis ze ook waren, ik kreeg hen gewoon cadeau, mijn ouders zijn onbetaalbaar!