Keuzes

Niets is dus vanzelfsprekend in het leven. Kiezen, beslissen en dilemma’s, het kan dicht bij elkaar liggen. Figuurlijk, maar ook letterlijk.

Onlangs ervaarde ik wat het toppunt van kiezen genoemd kan worden. Ik moest kiezen tussen twee kiezen. Halverwege mijn rechterbovenkaak zit een kies waar ik zo’n twee jaar last van heb. Niet voortdurend, wel vaak. Deze doet gruwelijk zeer wanneer ik met wat kouds deze aanraak.  Nu eet ik ‘s ochtends graag kwark, inderdaad uit de koelkast, waar ik niet van afwijk. Eigenwijs? Weet ik. Ook al probeer ik de bron van ellende te ontwijken, de pijnscheuten van zo’n 10 seconden blijven. De laatste maanden had ik er wat minder last van, maar op dit moment is die kies weer behoorlijk aanwezig. Een gaatje is het niet, volgens de foto’s. Dus ouder worden, opkruipend tandvlees, blootliggende zenuwen, die hoek! Om dan maar met de linker kaken te malen klinkt logischer dan het was.

Aan de linkerzijde van mijn waffel speelt zich dat andere drama af. Helaas word ik dus al jaren met enige regelmaat getreiterd door zenuwpijnen. Tegen zenuwpijnen bestaat een medicatie. Carbamazepine, heavy stuff, met mogelijk behoorlijke bijwerkingen. Ik kan er nogal over meepraten. Drie maanden geleden werd ik middels een zenuwblokkade tijdelijk van zenuwpijnen verlost. Na enkele weken mocht ik die bloody medicatie afbouwen. Wat schrok ik toen een maand later weer een kleine pijnscheut, door mij speldenprikken genoemd, werd gevoeld. Hopelijk waren het nog onbedoelde naweeën. Ook in Lapland kon ik een excuus bedenken. De kou zal wel een negatieve rol spelen.

Spoedig gebeurde dit vaker en na overleg ging ik toch maar weer een klein beetje medicatie gebruiken. Van die tweemaal daags een kwart tablet werd ik al wat duf. Maar alles beter dan die speldenprikken. Het moge duidelijk zijn, angst voor het bekende beheerst mijn hele leven. Het euvel bleef, werd zelfs heftiger en er werd besloten de medicatie weer te verhogen. Getverderrie, die hele ingreep had dus geen reet geholpen. De arts zelf had geen idee over een mogelijke oorzaak. Nou ja, voorlopig was met tweemaal daags een halve pil, wat duizelig voelen en een duffe kop ook nog wel te leven. Dales Balen, maar het moest maar.

Toen ik enkele dagen terug op bed siësta hield, openbaarde zich uit het niets de hel in mijn linker kaak. Geloof mij, gedurende zo’n drie minuten volgden onbeschrijfelijke pijnscheuten. Pijn, ellende, janken, brullen. Dusdanig hard dat ook het stemkastje, wat als een back-up fungeert wanneer de blaasbuis boven mijn mond niet gebruikt kan worden, werd geactiveerd. Voordat ik überhaupt iets kon zeggen, was men al onderweg. De vraag was of zij wat voor mij konden doen. Eigenlijk niets, behalve nog meer medicatie aan mij geven. Al haatte ik dat spul, dit wilde ik niet nog eens meemaken. ’s Avonds moest ik weer kiezen. Weer een halve tablet of direct maar een hele?

Inmiddels slik ik braaf twee pillen per dag. Mijn behandelend arts regelt een nieuwe zenuwblokkade voor binnenkort. Duf, duizelig en lijsig praten ten spijt, ik durf wel in alle vertrouwen met links te kauwen. Voor mij en mijn koude kwark blijft de rechter kies nog een barrière. Weet waar is

Ontsnapt

Wat ruik ik toch? Misschien is dit wel heel onbenullig, want ondanks de vage herkenning kan ik de walm maar niet in een hokje plaatsen. In ieder geval op dat moment niet. Het lijkt een brandlucht. Met een scherpe blik kijk ik rond, maar zie geen onraad. Dus concentreer ik mij maar op dat andere. Trouwens, mijn argwaan delen met mijn gezelschap was onmogelijk. De spraakversterker om mijn nek is niet opgewassen tegen de discipelen die de mannen van Rowwen Hèze met hun feestmuziek uit de boxen blazen.

Het optreden in Hedon begon om 20:30. Om vooraf nog wat te kunnen kletsen reserveerde ik de taxi voor 19:20. Terwijl ik er klaar voor zat, met een onderbuikgevoel dat het wel weer anders zou lopen dan bedacht, keek ik richting 19:15 of de taxi aanstaande was. Ja hoor, de taxi werd bij mij om 20:18 verwacht. Voordat ik implodeerde ging ik dit bericht toch maar even verifiëren. Een enkele keer blijkt het beeldscherm er naast te zitten. De telefoniste klinkt hoopvol, want ook zij is over dit tijdsverschil verbaasd. Maar even later moet zij mij toch teleurstellen. Door omstandigheden zijn er op dit moment maar twee taxibusjes in Zwolle beschikbaar. Dit moet ik maar voor waarheid aannemen, maar in mijn achterhoofd hoor ik eerdere klachten van taxichauffeurs, dat de nodige collega’s het verdommen om met een rolstoelbus op pad te gaan.

Een tweede oorzaak is dat ik bij de taxicentrale de indicatie ‘solo’ heb. Enkele jaren terug kreeg ik via een medische verklaring de toezegging dat ik na ophalen rechtstreeks naar mijn bestemming wordt gebracht. Dit vanwege mijn flink schommelende rolstoel. Dit betekent niet dat ik mensenvrees heb. Al zit de taxi bij ophalen stampvol, dat maakt mij niet uit. Dat ik per se solo vervoerd moet worden, met lang wachten als gevolg, klopt dus niet. Hoe dan ook, een taxirit was geen optie. Alsnog de stadsbus pakken lukte wel. Dan maar de laatste 15 minuten zelfstandig rollen. Lichtelijk balend zag ik niet veel later de regendruppels op de ramen van de bus. Toen ik de laatste etappe aanving ging het steeds harder regenen. Stom, waarom had ik niet gewoon op de taxi gewacht? Zeg het maar.

Zeiknat en pislink kwam ik aan bij Hedon. Maar al snel was ik alle ellende weer vergeten, want zo gaat dat als je redelijk uitblinkt in relativeren. Als Rowwen Hèze al een tijdje bezig is begin ik dus wat te ruiken. Dat ik, mede door eigen schuld, ook na afloop weer taxi-geklooi had en daardoor ruim anderhalf uur moest wachten laat ik maar even achterwege.

De volgende dag wordt mij duidelijk dat ik aan de dood ontsnapt ben. Een zorgmedewerker ziet dat bij het oplaadpunt van de telefoonhouder op mijn rolstoel een stuk snoer is gesmolten. Dus dat rook ik! Mijn telefoon zelf is ook wat beschadigd, maar laat desondanks nog goed op. Maar goed dat ik die afgelopen nacht de telefoon niet aan de oplader heb gezet. Het had flink fout kunnen aflopen. Mijn gedachten wijzen naar de regen van gisteravond als oorzaak. Maar wie moet ik eigenlijk hiervan de schuld geven?

Inmiddels is er een alternatief aanstaande.