Caramba

Toen ik nog getrouwd was, was er binnen ons huishouden op enkele punten een duidelijke verdeling. We hadden ieder zo onze kwaliteiten, of juist niet dus. Zo gaf ik altijd de katten te eten, met daaraan gekoppeld het verschonen van diens poepbak. Echter, de meeste huishoudelijke activiteiten werden door ons allebei uitgevoerd. Ik kan me niet herinneren dat ik er openlijk voor uit ben gekomen iets niet te kunnen of willen.

Nou ja, koken is nooit mijn hobby geweest. Natuurlijk kon ik heus wel meer dan alleen aardappels koken of een ei bakken. Ik dacht zelfs enige creativiteit te beheersen. Een beetje toveren met kruiden durf ik wel. Maar het denken kennis te hebben van smaken is gevaarlijk, helemaal wanneer jij niet de enige bent die de maaltijd zal gaan nuttigen. Over smaak valt weldegelijk te twisten! Ik geef toe dat het mij ontbrak aan de nodige fantasie. Het woord kokkerellen kende ik niet.

Met de vriendengroep van destijds hebben we altijd geweldige avonden. Volgens mij betreft het hier de jaren zo rond de eeuwwisseling, dus tussen 1997 en 2003. Maar wat is waar na zoveel jaren? Regelmatig kwamen we bij elkaar over de vloer. Spontaan of volgens afspraak en voordat we weer vertrokken werden de agenda’s getrokken voor de volgende afspraak. We vormden tegelijkertijd ook een eetgroep. Ongeveer één keer per zes weken gezamenlijk eten en lang natafelen. ‘Getverderrie, wat was dat lekker!’ Er zijn ook heel wat flessen Drambuie, Kahlua, Ouzo en wijn leeggedronken.

Gezellige avonden, discussies, praten over van alles en vooral veel lachen. Bij dat laatste durfde ik wel het initiatief te nemen. Maar als het serieus werd, bleef ik vaak stil. Zelfreflectie, eerlijk zijn, een standpunt innemen? Ik deed niet mee en was onzeker. Anders gezegd: wie was ik? Laat ik wel reëel blijven. De Geert van toen was in alle opzichten bij lange na niet de Geert van nu. Destijds was ik, waren wij, veel jonger en niet zo ontwikkeld als nu. Als ik toen wist wat ik nu wist, zag mijn leven er heel anders uit. Maar van mijn psychiater heb ik geleerd ‘als bestaat niet’.

Op één onderdeel zou ik nu nog exact hetzelfde reageren als toen, namelijk het uitwisselen van recepten. ‘Hoe maak jij dit klaar? Welke kruiden gebruik jij hiervoor? Ik heb nu toch wat lekkers uitgeprobeerd’. Ik had er niets mee, ik heb er niets mee. De belangrijkste vraag voor mij is hoe ik het eten naar binnen krijg.

Toen ik weer op mijzelf moest gaan wonen, heb ik veel geleerd. Het belangrijkste was zelfstandigheid. Koken kon ik wel, al was en bleef het in mijn genre. Uitbreiden van de kennis en ervaring zat er niet meer in. Die slag heb ik gemist, daar was ik te laat mee. Ik had geen keus meer. Aanvankelijk kookte ik zelf, maar al snel ontdekte ik de kant-en-klaar-hap. De magnetron werd mijn kookboek, mijn Jamie Oliver, mijn vriend.

‘Tafeltje dekje’ heb ik ook nog een aantal maanden gebruikt. Bestellen uit een Glossy, erg handig. De diepvriesmaaltijden zijn prima te eten en worden keurig aan huis gebracht, maar het kwam de ontwikkeling tot meer zelfstandigheid niet ten goede.

Ondertussen heb ik mijn eetadresjes in de Meanderhof, maar gek genoeg is dat pas ontstaan sinds ik in een Fokuswoning ben gaan wonen. Niet alleen is het eten altijd lekker, het is ook gezellig. Weer eten met een gezin aan tafel. De momenten dat ik met mijn eigen dochters aan tafel zit zijn spaarzaam. Als dank neem ik dan wel eens een lekker toetje mee. Of ik nodig een enkele keer iemand uit om mee te gaan naar het theater. Onlangs ben ik met Lisette naar Joris Linssen & Caramba geweest. Nederlandse teksten, al dan niet vertalingen van Mexicaanse liederen, ondersteund door Mexicaanse muziek.! Zeer vermakelijk!

Er is in de Meanderhof ook een eetgroep. Regelmatig maak ik daar gebruik van. Men kan zich aanmelden wanneer men mee wil eten en om beurten wordt er gekookt. Vaak samen, het gaat om een grote groep. Pas geleden hebben we Tapas gegeten. Via via heeft een Spaanse dame daar een complete avond verzorgd.

‘Getverderrie, wat was dat lekker!’ In Spanje zegt men dan ‘Caramba!’