Leeg

Kom je morgenavond eten? Op een zondagmiddag wordt dit voorstel door vrienden aan mij gedaan, via Facebook. Wat aardig, wat gezellig en wat spontaan! Ik heb geen verplichtingen die maandagavond, dus er is geen haar op mijn hoofd die twijfelt om op dit aanbod in te gaan. Toch knaagt er iets in mijn hoofd, was er wèl iets? Ik weet het echt niet meer. De meest logische stap is om mijzelf direct duidelijkheid te verschaffen door in mijn agenda te kijken. Hij ligt nota bene opengeslagen op tafel, naast mijn laptop. Ik gok dat er een afstand van 50 centimeter zit tussen het papier van mijn agenda en het hoornvlies van mijn linkeroog. Maar helaas, logischerwijs ligt de afgelopen week met de zondag als afronding nog opengeslagen. Kon ik maar door het papier heen kijken. Ik pijnig mijn gedachten. Het tweewekelijks eten bij ‘buurvrouw voor het leven’ Evelien vindt pas weer volgende week plaats. Weet je wat, annuleren kan nog altijd, dus ik antwoord maar dat ik kom.

Dit is een bewijs dat de computer vrijwel onmisbaar voor mij is. Eigenlijk zou ik moeten overstappen op een online agenda. Maar aangezien ik al vanaf 1982 min of meer gedwongen ben om een schoolagenda te hanteren, is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vandaag de dag laat ik nog steeds alles wat onthouden dient te worden noteren in een good old agenda. Verandering is niet altijd de grootste vriend van de mens en gewenning is daartoe de enige remedie.

Zodra er een adl-er aanwezig is voor een niet ter zake doende bezigheid, vraag ik direct ook om mij te verlossen uit het onwetende. Als de maandag in mijn agenda zichtbaar wordt, zie ik niets staan. Maar ook de dinsdag en de donderdag hebben nog geen invulling. Het is mij nu in ieder geval duidelijk dat ik zonder problemen buiten de deur kan gaan eten. Maar het zou mij eerlijk gezegd wel bevallen wanneer er één of meerdere afspraken in mijn agenda zouden staan. Gelukkig komt een dergelijke woestijn aan tijd nauwelijks voor. Ik zal mijzelf overigens zelden tot nooit vervelen, maar het vooruitzicht van drie dagen leegte komt wel op mij af. De enige zekerheid is dat Rosa komt lunchen op dinsdag, donderdag en vrijdag. Maar nu de zomervakantie aanvangt is dit niet meer. De basisschool is verleden tijd.

Een doelloos bestaan heb ik zeker niet. Zelden kan ik ‘s avonds concluderen dat een dag er beter niet had kunnen zijn. Misschien kan ik het wel vergelijken met het bekende glas dat halfvol of halfleeg is. Een optimist ziet het positief en zegt dat het half vol is. Een pessimist zegt dat het half leeg is, ziet dat er iets mist en wil meer. Een lege dag betekent tegelijkertijd een dag vol mogelijkheden, vol nieuwe kansen. Vier jaar geleden zou ik zwaar teleurgesteld zijn met een lege dag, laat staan drie. Leven, dat was toch de hort op gaan, weg zijn, activiteiten ondernemen, mensen ontmoeten. Weg, weg, weg, druk, druk, druk, leven, leven, leven. Nu kijk ik hier gelukkig heel anders tegenaan. Mijn beperkte energiehuishouden laat deze manier van leven ook niet meer toen

Halverwege de dag schiet mij opeens te binnen dat ik ’s avonds een vergadering heb. Totaal vergeten op te laten schrijven. Sukkel dat ik ben! Moet ik na het eten nog opschieten ook.