Domper

Nu vermoedde ik al dat aan de informatie die de buienradar verstrekt, hoewel in grote lijnen misschien kloppend, geen volledige zekerheid kan worden ontleend. Dus middels de veelgebruikte ‘meteorologische glazen bol‘ een weervoorspelling doen op huis-tuin-en-keuken-niveau en daar helemaal op vertrouwen is eigenlijk vrij riskant.

Als Peter, Gerrit of Marco, of een van hun collega weerpresentatoren, in beeld komen om hun visie geven op hoe het weer zich de komende dagen zal uiten, dan mag daar niet aan worden getwijfeld. Zij zullen het wel weten. Ook al worden zij op de achtergrond ondersteund door een vrijwel identiek buienradar-achtig plaatje als wat ik online op mijn beeldscherm kan toveren.

Ik werd daarom nogal in verwarring gebracht toen afgelopen donderdag aan mij werd gemeld dat de weerscondities voor de zaterdag daaropvolgend niet optimaal zouden zijn. En dat terwijl vlak daarvoor, bij een van de landelijke weerberichten, er met name zonnetjes te zien waren. Akkoord, er waren ook een aantal regenbuitjes te zien. Maar dat was te verwaarlozen, vond ik.

De ontstane teleurstelling bij mij ging niet zozeer over het verwachte weersbeeld zelf, maar wel over dat wat daardoor helaas niet kon gaan plaatsvinden. Afgelopen zaterdag zou ik namelijk gaan paragliden, maar met regen en teveel of te weinig wind kan dat nu eenmaal niet. Het gaat erom zolang mogelijk in de lucht te blijven vliegen. En met Geert als extra ballast aan het scherm, zal de tandempiloot wel behoefte hebben aan een windkrachtje erbij.

Sinds een jaar is paragliden een mijzelf opgelegde droomwens. Het begon met een affiche voor de DreaMS Award 2013, waarop ik maar bedacht dat ik graag in de lucht wilde hangen. Nadat ik in de finale had misgegrepen en de teleurstelling daarover te boven was gekomen, zocht ik zelf contact met een paragliding-club. Met het volgende, onverwachte antwoord als resultaat:

Er is iemand ter ore gekomen dat het jouw grootste wens is om te paragliden en diegene wil- na de grote teleurstelling van de DreaMS Award- deze droom toch werkelijkheid voor je maken. Wij zijn door hem benaderd of wij hierin wat voor jou kunnen betekenen. Dit doen wij natuurlijk graag!  Daarom…

Wie hier achter zit weet ik nog steeds niet! Al met al bleek afgelopen week dus dat er een andere datum gekozen zou moeten worden. Ergens zag ik het natuurlijk al wel aankomen, maar ontkenning hield mij erin geloven. Het is maar net hoe je de plaatjes van de buienradar bekijkt. Nee, objectief was ik niet. Maar zo eigenwijs om te twijfelen aan het oordeel van de paragliding-club gelukkig evenmin.

Ondertussen moet ik door mijn MS regelmatig teleurstellingen incasseren. Ik heb het idee dat het mij goed afgaat om het iedere keer weer een plaats te geven. Ik kan nooit meer voetballen, dansen of mijn dochters knuffelen. Erg vervelend, maar so be it! Het was, zelfs voor mij, dan ook zeer opvallend hoe enorm ik baalde van het niet doorgaan. Ik had er zo enorm naar uitgekeken. En ja, ik had me er ook zo enorm zenuwachtig om gemaakt

Een aantal mensen waren zeer blij dat het slecht weer was, dat Geert niet de lucht in ging. Hen moet ik teleurstellen, want van uitstel komt nog geen van afstel.

Weelde

De wekker werd die vrijdagavond op 7:00 gezet, want de volgende ochtend moest en zou ik persé op tijd geholpen worden. Te laat komen zou namelijk erg vervelend zijn. Het liefst zou ik de bus van 7:45 halen. Daartoe had ik bij Fokus een afspraak gemaakt, om verzekerd te zijn van assistentie (niet 100 %, wel 99,9%). Maar waarom? Zou Geert een sollicitatiegesprek hebben? Moet hij misschien naar het ziekenhuis? Nee, belangrijker! De voorverkoop van het nieuwe theaterseizoen begint.

Het aftellen was weer begonnen. Zaterdag 17 mei zou ik mijzelf weer kunnen verrijken met een stapeltje toegangsbewijzen. De kassa’s zouden om 9:00 opengaan. Online bestellen kan ook, maar in deze hectiek is het verstandiger om de gewilde kaarten terplekke te kopen. Het is meestal wel gezellig en men is min of meer verzekerd van succes!

De afgelopen anderhalve week, vanaf het moment dat het complete theaterprogramma online stond, had ik mij beziggehouden met het opstellen van het wensenlijstje. Best nog wel ingewikkeld, onderschat dat niet. Er komt meer bij kijken dan alleen maar noteren wat ik graag zou willen meemaken. Wat wil ik ècht zien en wat valt af? Kan ik die en die datum wel? Wie zal ik meevragen? En aan wie zal ik, om wat voor reden dan ook, een kaartje aanbieden?

Maar dan, die vrijdagavond, zie ik op Facebook een foto. Bij de ingang van het theater heeft zich al een rij gevormd. Het gaat maar om ongeveer tien mensen, maar die zouden wel eens heel goed voor dezelfde artiesten komen als waar ik de volgende ochtend voor in de rij wil staan. We praten hier wel over kaartjes die bij mij zouden moeten belanden, maar waarop de potentiële kans nu alleen maar kleiner wordt. Nog vroeger opstaan is geen optie, maar mijn strijdlust zwelt aan.

Voor alle duidelijkheid, dit verhaal is natuurlijk bijna te belachelijk voor woorden, ook al is het in grote lijnen helemaal waar! Ja, ik gun het mijzelf om met enige regelmaat naar het theater te gaan. En ja, ik heb er de mogelijkheid toe, qua tijd en qua financiën. Maar ik besef ook dat ik mag boffen om zo in weelde te kunnen leven. Ik ken genoeg mensen die zich deze overdaad niet kunnen permitteren.

Voor mij is een bijkomend voordeel dat ik rond deze tijd jarig ben. Een mooie aanleiding om een financieel draagvlak te creëren. Een tweede voordeel is dat ik in een rolstoel zit. De Zwolse theaters geven gehandicapten 50% korting op een rolstoelplaats. Waarom? Daarom! Ieder nadeel heeft zo zijn voordeel.

Benieuwd naar wat mij te wachten staat, nader ik het theater. De lange rij, die ik eigenlijk verwachtte, zie ik niet. Bij de ingang staan enkele medewerkers. Als regelmatig bezoeker herkennen zij mij wel. Ik krijg een bonnetje, nummer 31, dat valt mee! Mijn voorgangers zitten binnen aan de koffie te wachten op de aftrap. Maar die foto op Facebook dan? Opeens valt er een kwartje. Misschien was dat alleen maar om mij angst aan te jagen. En ik trap er nog in ook!

Fijn, ook komend seizoen kan ik cultureel gezien weer los gaan!

Beurs

ʺWat doe ik hier eigenlijk?ʺ Na bijna twee uren ronddwalen door het eldorado kon ik niet anders dan de moed opgeven. Eigenlijk kon de enige conclusie tot nu toe zijn dat de reis naar Utrecht overbodig was geweest. Akkoord, geheel voor niets was het ook weer niet, maar het doel wat ik mezelf aanvankelijk had gesteld zou ik zeer waarschijnlijk niet bereiken. Het leek mij beter om vanaf nu met een andere instelling de tijd te vullen, zoals onopvallend mensen observeren of pennen, stickers en andere troep te verzamelen. 

Afgelopen donderdag reed ik rond op de Supportbeurs, het tweejaarlijkse evenement voor alles en iedereen die met een fysieke beperking te maken heeft. Dit bezoek was enigszins tot mijn eigen verbazing. Na een aantal edities was ik er vier jaar geleden meer dan klaar mee, compleet verzadigd. Maar het voornemen om er nooit meer heen te gaan vervaagde, doordat mijn nieuwsgierigheid begin dit jaar toch weer werd gewekt. Misschien was er ondertussen toch nog iets ontwikkelt waardoor mijn kwaliteit van leven verbeterd zou kunnen worden en waar zou ik dat anders kunnen vinden dan op de Supportbeurs?

Dat wat ik voorspelde kwam ook uit. Bij binnenkomst was het eerste wat ik zag een stand met rolstoelen. Stuk voor stuk mooi vormgeving en flink opgepoetst, zodat het geheel me tegemoet glom. De volgende stand toonde, kennelijk van een ander merk, wederom rolstoelen. Deze overdaad deed mij echter weinig, want ik ben nu eenmaal al voorzien en dat wat ik heb bevalt mij prima. Trouwens, ook al zou ik wat anders willen, ze zijn onbetaalbaar. Daarna volgden nogmeer stoelen op wielen, maar dan voor kinderen. Een ʺOh, wat schattigʺ hield ik gelukkig binnensmonds. Maar aandoenlijk was het wel!

De Supportbeurs is groot en breed. Voor vrijwel alle items waar men met een fysieke beperking tegenaan kan lopen is er aandacht en een oplossing. Van vervoer, sport, relaties en seks tot aanpassingen in huis, speciale kleding en ondergoed. Toch hoorde ik mezelf bij vrijwel iedere stand denken: ʹniet nodigʹ, ʹwat moet ik er meeʹ, ʹheb ik alʹ of ʹwat overdrevenʹ! Steeds weer kwam ik tot de conclusie dat wat ik zag voor mij toch niet nodig was, hoe mooi of misschien zelfs ideaal ook. Anders gezegd: ʺOndanks de MS heb ik mijn leven goed op orde.ʺ Ja, zelfs als het gaat om al dan niet een relatie hebben, ben ik thans tevreden.

Was het dan een deceptie? Nee, zeker niet! Zo ontdekte ik dat er zelfs voor mij kleine mogelijkheden zijn om mijn grenzen op een bijzondere wijze te verleggen. Bijvoorbeeld middels een outdoor-survivaltraject tussen bomen, op liefst 4 meter hoogte, maar ook met een luchtballonvlucht of op een ski. Verder kwam ik een aantal bekenden tegen, wat ook leuk was. Hoewel bijkletsen in die drukte en met mijn beperkte stemvolume lastig is.

En ik kwam mezelf tegen, letterlijk! Een foto van mij wordt zeer regelmatig gebruikt voor advertenties van Fokus. Omdat Fokus ook vertegenwoordigd was op de beurs, zowel met een stand als met adl-assistentie voor beursbezoekers, kon het gebeuren dat ik plotseling mijzelf keihard in de ogen keek.

Nu weet ik het zeker, over twee jaar ga ik niet.

Vrijmarkt

ʺFoutje! Dan ben ik die woensdagochtend wel gewoon thuis!ʺ Zojuist is het mij duidelijk geworden dat ik mijn gedachten nog niet had gereset naar de tegenwoordige tijd. Een vriend had mij gevraagd of ik woensdagochtend 30 april tijd en zin had om een bak koffie te komen drinken. ʺNee sorryʺ, zeg ik, ʺdan is het Koninginnedag en wil ik ’s ochtends in de binnenstad langs de kleedjes van de vrijmarkt gaan struinen. Heb jij zin om mee te gaan?ʺ Prompt werd ik door hem wakker geschud: ʺWake up, Geert! We leven in 2014 met koningin Maxima en haar Willy. 30 april is niet meer wat het was.ʺ

Een paar dagen later, zaterdag 26 april, was ik al vroeg uit de veren. Iets in mij verklaarde mij echter voor gek. Wat doet een verstandig mens, die zuinig moet zijn op het lichaam, nú al in de binnenstad van Zwolle. Maar met een fijn zonnetje aan de hemel reed ik rond 9 uur richting mijn doel.

Toen 20 minuten daarvoor de deuren van de stadsbus zich sissend openden en ik mij kon installeren om naar het centrum te gaan, ontstond bij mij een lichte paniek. Op de chauffeur en een oudere dame na was de bus leeg. Vandaag zou Koningsdag gevierd worden, dat wist ik zeker, maar zou ik gewoon te vroeg zijn? Misschien dat er met de komst van een nieuwe vorst ook een nieuwe aanvangstijd is afgesproken, je weet het maar nooit. Ook eenmaal in het centrum zag ik aanvankelijk nog niet veel mensen. Terrasjes werden dan wel klaargezet en vreettentjes opgebouwd, het speciale sfeertje wat ik verwachte was nog nergens te voelen.

Herinneringen aan vroeger kwamen boven. Begin jaren 90 was het min of meer vaste prik. Op 29 april ging ik altijd naar Amsterdam, waar mijn zus Anneloes woonde. Een ideale uitvalsbasis! De ochtend erop stonden we zeer vroeg op om dan niet veel later, ieder met een grote, lege rugzak, te beginnen aan de strooptocht naar het onverwachte. Kijken, neuzen, scoren. Cd’s, T-shirts, prullen.

Ik kan mij nog herinneren dat ik op een keer vòòr 8 uur ‘s ochtends al een ouderwets broodrooster en ook een ventilator had gekocht. Een gaaf ding, een beetje rock ʹn roll, maar ik moest beide apparaten nog wel de hele dag meesjouwen. Het meest bijzondere wat ik ooit op een Koninginnedag in Amsterdam heb gescoord vind ik nog wel mijn trouwschoenen. Vondelpark 1996, zwarte instaplaarsjes, Italiaanse snit, ƒ10. 

Dan ben ik bijna daar waar ik wil zijn. Vanaf enige afstand zie ik dat de Diezerpromenade in een langgerekte kleedjesmarkt is omgetoverd. Wil ik hier wel zijn? Ja en nee! Ach, over twee uren ben ik vermoedelijk gewoon weer thuis. Na drie keer ademhalen stort ik mij in de drukte. Traag als een slak rol ik vooruit, geleid door alle mensen om mij heen. Ondertussen kijk ik naar dat wat is uitgestald en observeer meteen de mensen achter de kleedjes die mij logischerwijs even hard terug aangapen.

Ik voel mij lichtelijk opgelaten, helemaal als ik weer eens bij iemand tegen de enkels aanrij. Ergens hoor ik de mensen denken ʹWaarom duikt die vent dan ook met een rolstoel deze menigte inʹ.  

Of denk ik het zelf?