Keuze

Hij was er bijna, hooguit nog 200 meters en dan mochten de armen de lucht in. ″Kat in het bakkie″, heeft hij wellicht tegen zichzelf gezegd, hoewel ik mij afvraag of hersenen op dat moment nog iets kunnen produceren, laat staan een onbenullige uitdrukking. De komende 20 seconden moest hij gewoon full speed richting de finish, met als enige obstakel een aan het ijs vastgemaakt blokje, welke hij òf links òf rechts moet passeren.

Had hij zijn gevoel maar gevolgd en de regelmaat van de afgelopen 24 rondjes maar gewoon vastgehouden, dan zou de logica hem vanzelf naar de buitenbocht hebben geleid. Ik vermoed dat Sven geeft geleerd om op cruciale momenten een stilte in zijn hoofd te creëren, om zich van het publiek en hun gejoel af te sluiten. Toch drong een voor hem bekend stemgeluid door zijn trommelvlies heen: ″links, links, links!″

        

Officieel heet het een keuze, maar in feite valt er niet veel te kiezen voor mij. Recentelijk leek ik weer terug bij af te zijn, nadat ik dankzij een medische ingreep het een klein jaar had kunnen omzeilen. De zenuwblokkade was kennelijk uitgewerkt. Naar wat er zich exact afspeelt binnen in mijn schedeltje kan ik alleen maar gissen, maar kennelijk hadden de zenuwen zich dusdanig hersteld dat er weer tijd en ruimte was om pijnprikkels naar mijn kaken te sturen. Aan mij was de overweging hoe hiermee om te gaan.

Allereerst moest ik de aangezichtspijnen weer een plaats gaan geven binnen mijn dagelijkse emoties. Zoals je eerstvolgende verjaardag een vrijwel zeker feit is, wist ik ook dat ik hier op kon wachten. Maar godfriedvanbouillonblokje, toch niet nu al? Na de eerste ingreep duurde het 13 maanden voordat ik weer werd opgeschrikt. Na de tweede zenuwblokkade was ik nu nog maar negen maanden onderweg. Thuis heb ik een aantal doosjes liggen met medicijnen tegen de zenuwpijnen. Ze helpen terdege, dus compleet machteloos voel ik mij op dat gebied niet. Maar de bijwerking dat ik er zo duf als een konijn van word, weerhoudt mij ervan om gedachteloos maar de gemakkelijkste weg te nemen. De vraag aan mijzelf is dus wat meer kwaliteit biedt: leven zonder pijn of helder van geest zijn.

Er is voldoende argumentatie te bedenken om voor de farmaceutische pijnbestrijding te kiezen. Totdat er een volgende zenuwblokkade is uitgevoerd is leven met een tijdbom anders het enige alternatief, niet wetende wanneer deze afgaat. Uit zelfbescherming durfde ik mijn tanden nauwelijks meer te poetsen. De bittere smaak in mijn mond ten spijt, ik hoorde liever mijn eigen advies om niet toe te geven aan het vooruitzicht van versuffing. Maar na ruim drie dagen capituleerde ik en besloot om de volgende dag te starten met de medicatie. Terwijl ik mij ‘s avonds ter voorbereiding op het tandenpoetsen weer schrap zette en ook mentaal voorbereid was op het allerergste, kon ik twee minuten later alleen maar concluderen dat ik gevrijwaard was gebleven. En toegegeven, eigenlijk gold dit voor de gehele afgelopen dag.

Nu, een aantal dagen later ziet het leven er nog steeds rooskleurig uit wat dat betreft. Wat er in mijn hoofd is gebeurd weet ik niet, maar gelukkig heb ik naar dat ene stemmetje geluisterd.