Hoes

″O ja, voordat jij jouw gang gaat en ik het straks vergeet, nog even het volgende: je mag alles onder handen nemen, behalve de schilderijen. Daar ben ik zuinig op. En ten tweede, als je mij hoort praten, moet jij je daar niet van aantrekken. Dan heb ik het tegen mijn computer. Ik leg het je maar even uit, voor het geval jij je mocht afvragen of ik een eind in de ruimte zit te lullen.″

Iedere woensdagmiddag is het partytime! Ook al is het slechts anderhalf uur, er wordt bij mij thuis schoongemaakt. De volgende ochtend volgt de andere helft. Laat ik er duidelijk over zijn dat dit natuurlijk geweldig is. Inderdaad heeft ieder nadeel zo zijn voordeel. Over het algemeen lig ik in mijn bed als mijn vaste kracht komt. Hij gaat zijn gang, ik val vaak in slaap. Maar vandaag niet, want hij is ziek. Sneu voor hem, jammer voor mij. Hij weet precies wat hij moet doen, ik heb aan drie woorden genoeg. De vrouw die hem komt vervangen ken ik niet. Het rustmoment neem ik wel op een later moment. Waarschijnlijk dus niet!

Na een korte kennismaking met de vrouw, nog geen 25 jaren jong, leg ik haar uit wat mijn verwachting is en waar alles staat. Zodra dit volgens mij duidelijk is en ik een mogelijk misverstand rond lullen in de ruimte heb voorkomen, duik ik achter mijn laptop. Dat ik dat doe is trouwens niet meer dan een gewoonte, waarbij ik ter plekke wel bedenk wat ik zal gaan doen. Schrijven, lezen, online puzzelen? Eerlijk gezegd kan ik ook niet bedenken wat een alternatief zou zijn. Weggaan kan niet en in kletsend achter haar aan rollen heb ik geen zin.

Het wordt lezen, want een poging om te gaan schrijven moet ik al vrij snel staken. Het nadeel – maar wat heet nadeel – als er iemand in huis loopt is dat de microfoon nou eenmaal alles hoort, niet alleen dat wat hij moet horen. Helemaal als er begonnen gaat worden aan het hoofdstuk stofzuigen. Vanaf dat moment wordt de generatiekloof tussen ons, die al overduidelijk was, nu nog duidelijker. Aan mij wordt gevraagd waar er een stopcontact is. Nu zijn er in mijn huis ettelijke punten hiertoe, maar ik neem haar deze vraag maar niet kwalijk.

Vlak achter haar hangen in een houder vijf elpeehoezen te pronken. Met mijn hoofd in de betreffende richting wijzend: ″Achter de onderste elpeehoes zit er eentje.″ De vrouw kijkt mij niet begrijpend aan en dan realiseer ik mij dat de lp een verre van vanzelfsprekend iets is voor haar. Met een glimlach vertel ik vol trots over elpees, cassettebandjes en een vorig tijdperk. Voorzichtig peil ik of zij nog ouders heeft om haar daarna erop te wijzen dat die misschien nog ergens hun vinylschijven hebben bewaard. Af en toe verwissel ik elpeehoezen in de betreffende houder. Ik heb al mijn elpees nog, zelfs nog een pick-up en ooit volgt er nog een platenavondje.

Over generatiekloof gesproken. Op een of andere manier moet ik denken aan toen ik voor het eerst een laptop kocht en mij afvroeg waar in hemelsnaam de diskette-ingang zat. USB? Had ik nog nooit van gehoord.