Koor

″Jazeker, toen zat ik er nog bij. Sterker nog, ik was nog niet eens zo lang lid. Ik sta daar aan de achterkant van de vleugel.″ Volgens mij had ik daar een oranje shirt aan, maar ik moet het doen met de herinnering, want we kijken naar een zwartwit foto. Het podium is nog leeg, over een paar minuten begint het optreden. Op het scherm daarachter wordt een eerste foto van het gezelschap geprojecteerd. Misschien wel de eerste foto ever!

De zaal zit vol, ongeveer 100 mensen vermoed ik. Zo’n drie meter daarachter en anderhalve meter hoger zit ik. De zogenaamde kuil waarin het podium zich bevindt en de stoelen staan opgesteld, kan alleen met een trap bereikt worden. Jammer, helaas! Een kennis van destijds blijft naast mij zitten. Kijkend naar de eerste foto halen we enkele herinneringen op. Zij vraagt of ik ook op de foto sta.

″Wat? Ik? Bij de Valse Kraaien zeker?″ Zojuist heeft mijn moeder aan mij voorgesteld of zingen in een koor niet wat voor mij is. Het is ergens in het voorjaar van 2003. Hoe zij erop kwam weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik al een tijd met een flinke frustratie rondliep. Sporten, wat ik altijd graag deed, zat er nauwelijks meer in. En zo kwam mijn moeder dit alternatief aanreiken. Officieel was de Multiple Sclerose een kleine vijf jaar bij mij bekend, officieus waren het waarschijnlijk drie of vier keer zoveel jaren. Minstens de helft van mijn leven al. Op dat moment was ik 33 en toen ik 17 was had ik mijn eerste schub, verlamming.

Het moment van die eerste foto kan ik mij nog herinneren. Of het confronterend is, in vergelijking met hoe ik er nu bij zit? Ja, behoorlijk! Tja, het kan verkeren. De groepsfoto was voor op de voorkant van onze cd. Het was 2004, het koor bestond zeveneneenhalf jaar. De volgende foto is meteen de laatste waar ik op sta. In een oude kerk in het centrum van Zwolle treden we op ter ere van ons tienjarig bestaan in 2006. Ik sta daar in het midden vooraan, of zit eigenlijk. Ik had een barkruk onder mijn kont.

Het moge ondertussen duidelijk zijn dat ik niet direct om was, maar een paar weken later was de aanvankelijke weerstand omgeslagen in een lichtelijk enthousiasme en startte ik zowaar toch met speuren in een gemeentegids. Zouden er in Zwolle ook Geertvriendelijke koren bestaan? Internet, een computer überhaupt, het was nog niet zo vanzelfsprekend, in ieder geval niet in mijn leven. Vandaar dat er nog een good-old papieren gemeentegids werd geraadpleegd.

En zo gebeurde het dat ik, in de functie van tenor, officieel lid was van koor ′De Koor′. Pop, klassiek, Nederlandstalig, wereldmuziek, we zongen allerlei genres. Zingen is leuk, was leuk. Meestal dan, want soms moesten wij als tenoren heel hoog zingen. California Dreamin′ van The Mamas & The Papas, hoe mooi het nummer ook, het zingen vond ik afschuwelijk! Na drie jaren stopte ik ermee, de lol was er vanaf. Ik kon nauwelijks meer staan.

Onlangs ging ik naar een optreden. ′De Koor′ bestond 20 jaar. Mooie herinneringen.