Alarm

Toen ik kwam wonen waar ik nu woon, november 2009, vond ik het maar niks. Was het ijdeltuiterij? Misschien. Het was in ieder geval naïef en zeer onverstandig. Anno nu kijk ik terug met verbazing en weet ik wel beter. Een verklaring zou kunnen zijn dat ik mijzelf moest onderwerpen aan iets groots, waar ik absoluut geen grip op had. Misschien dat ik mij ter compensatie dan maar ging afzetten tegen wat onbenulligs?

Mijn gevoel zei dat ik, door te verhuizen naar een Fokuswoning, vanuit volledig zelfstandig wonen naar een soort van zorginstelling vertrok. Dat was destijds voor mij flink slikken. De term degradatie speelde vaak door mijn hoofd. Wie had dat ooit gedacht? Als ik reëel was geweest had ik het kunnen zien aankomen. Iets met ontkenning?

Dat deze waanbeelden meer dan onterecht waren, werd mij al snel meer dan duidelijk. De woning was geweldig en het principe van 24 uur zorg-op-afroep was datgene waar ik zo naar uitkeek. In mijn vorige woning kreeg ik daar juist steeds meer behoefte aan. Hoe vaak lag ik bijvoorbeeld niet gestrekt, hulpeloos, op de spekgladde laminaatvloer. Het liefst wilde ik een hulpverlener die ik In mijn meterkast kon huisvesten. Die alleen kwam wanneer ik dat wilde en daarna weer zo gauw mogelijk verdween.

Desondanks bleef ik mij verzetten. Het was de mededeling dat ik altijd een alarmknop bij mij moest dragen. No way! Moeten? Moeten? De enige regisseur was ikzelf. Maar het was en bleef een danig advies! Bij het ontvangstpakket, bestaande uit de nodige formulieren, zat ook een alarmknop welke ik kon gebruiken in geval van nood. De keuze die ik had: wilde ik het alarm aan een koord om mijn nek of met een bandje om mijn pols. Ik koos voor optie drie, wegmoffelen in een keukenla. Ik ga niet de hele dag een alarmknop dragen, ik ben geen debiel, zal ik hebben gedacht. Eigenwijs?

Door meerdere vervelende situaties leerde de realiteit mij destijds dat de alarmknop toch onmisbaar was. Aanvankelijk koos ik voor het polsbandje. Het liefst verdekt, zodat niemand het zag. Verlies van handfunctie maakten dat ik overstapte op de alarmknop aan een snoer om mijn nek. Nog meer krachtverlies in mijn handen zorgde ervoor ik de alarmknop helemaal niet meer kon indrukken. Er volgde een alternatief, een ander soort knop.

Nu, zeseneenhalf jaar later, is ook dit alternatief in feite weer rijp voor die keukenla. Ik kan hem nauwelijks, eigenlijk niet meer gebruiken. Ik ben gaan zoeken naar een alternatief en heb deze gevonden. Het is echter ingewikkeld. Niet de uitvoering, die is simpel als wat, maar wel de financiering. Gemeente verwijst mij naar de verzekering, die wijst terug.

Gewoontegetrouw blijf ik de ketting nog maar dragen. Dat dit verstandig is bleek onlangs. Ik werd geholpen met eten. De betreffende adl’er deed liever mijn rolstoel uit. Waarom? Daarom! Prima! Maar toen hij wegging was ik dat laatste even vergeten, en hij ook. Pas toen mijn voordeur zich weer achter hem sloot kwam ik daar achter. Kakkerdekak!

20 minuten later vond ik in mijn kleine teentje een beetje kracht om alarm te slaan en werd ik geholpen.