Prioriteit

Zowaar, hulp was aanstaande. Hoe laat? Daarover kon niets beloofd worden. In feite was vrijdagmiddag om 16.55 een kansloos tijdstip om naar Welzorg te bellen. Toch deed ik het, gedreven door frustratie en lichtelijk in paniek. Mijn kinbesturing werkte nog, maar voor hoe lang? Dus graag zag ik een deskundig iemand komen. Het liefst direct.

″Wilt u echt niet langer wachten? De monteur is waarschijnlijk wel klaar met eten en naar u onderweg.″ Misschien onterecht, maar ik meen aan de stem te horen dat ze het raar vind dat ik de anderhalf uur geleden gedane melding wil annuleren. Waarom ik niet zei dat ik om 19.15 de bus wilde pakken voor een avond uit weet ik eigenlijk niet.

Enkele uren daarvoor was ik op weg naar het winkelcentrum. Alweer? Komt die man nog wel eens ergens anders dan in dat eeuwige boodschappenbolwerk? Verdorie, maar dan iets zwaarder aangezet, reageerde ik toen ik constateerde dat de kinbesturing toch echt nogal makkelijk wegzakte. En dan ben ik compleet uitgeschakeld. Gisteravond constateerde ik dat ook al, maar toen werd dat overruled door andere ellende. First things first!

Maandagmiddag werd mijn rolstoel gehaald voor enkele aanpassingen, welke een vorige keer niet waren uitgevoerd. Toen woensdagmiddag de rolstoel terugkwam en ik daar weer plaats in nam, stond het apparaat na 6 of 7 centimeter rijden weer stil, wat op de display werd onderbouwd met power down. Ja, dat was wel duidelijk! Maar wat het betekende? Mijn karretje kwam toch net uit de werkplaats. Dezelfde Kees als twee weken terug zei dat de accu leeg was. Wel raar! Wat zouden the boys van de werkplaats met mijn bolide en haar accu hebben uitgevroten?

Na een avond en een nacht stroom tanken was mijn verbazing groot en mijn wanhoop nog meer, toen de volgende dag bij (jaja, daar-is-ie-weer) het winkelcentrum de rolstoel wederom met een power down stilstond. De accu nu al leeg? Kanniewaarzijn! Een viavia gecharterde krachtpatser bracht mij, de rolstoel in zijn vrij gezet, naar huis. Daar zou ook een monteur van Welzorg komen. Ondertussen hoopte ik die avond wel de diplomering van mijn dochter te kunnen meemaken.

Voor een eerste, prille Welzorgmonteur was mijn rolstoel abracadabra, een tweede wist het euvel na lang zoeken te vinden en op te lossen. Niks lege accu, een kabelbreuk! De taxi kon vanaf 18.00 komen, dus toen de monteur om 17.40 klaar was en ik daarna ook nog 10 minuten op assistentie moest wachten, ontstond er wel enige stress. Desondanks belandde ik opgefrist en al in de op tijd gearriveerde taxi. Zonder avondeten weliswaar, maar dat nam ik maar voor lief.

Op weg naar die taxi vermoedde ik dat het volgende euvel zich aandiende, maar daar wilde ik nog maar even niet aan. De volgende dag wist een medewerker van Fokus middels een houtje-touwtje constructie mijn kinbesturing op zijn plaats te houden. Maar ‘s middags werd het euvel weer groter. Met het weekend voor de deur besloot ik toch maar Welzorg te bellen. Ook om 17.45 en 18.15 werd mij gezegd dat de hulp toch echt aanstaande was. Even later belde ik toch maar af.

Die avond koos ik voor mezelf.

Kees

Toegegeven, achteraf gezien is het eigenlijk niet fair. Mijn verklaring is dat hij in deze kwestie de enige persoon was welke ik in levenden lijve tegen was gekomen en vooral, hij wist exact wat er gedaan moest worden. Er is een kans dat hij onschuldig is. ‛Don‘t blame the messenger‛, ik weet het. Desondanks staat Kees nu voor mij symbool voor wat goed ging, toegegeven, maar vooral dat wat men was vergeten. En geloof het of niet, ik had trouwens een voorgevoel. En deze negativiteit lag noch aan Kees, noch aan mij, wel aan Welzorg.

″Komt helemaal goed, ik zal alles doorgeven.″ Met deze slotopmerking nam hij afscheid. Even daarvoor had Kees aangebeld, om mijn rolstoel naar de werkplaats in Oldenzaal te brengen. Mijn rolstoel zou een nieuwe bekleding krijgen. Volgens afspraak kwam Kees deze op dinsdagochtend ophalen, het tijdstip van retour stond op donderdagochtend. De afgelopen weken waren er echter nog enkele aanpassingen bijgekomen, waarvan ik niet zeker wist of deze ook bekend waren bij de jongens van de werkplaats. Vandaar dat ik al deze punten Kees goed op het hart drukte. Hij stelde mij gerust, maar of hij ze noteerde weet ik niet meer. Vast niet!

Aangezien mijn lichaam geleidelijk aan ietwat scheef groeit, diende de rugleuning van mijn rolstoel aangepast te worden. Overigens heb ik dat enigszins zelf in de hand gehad. Volgens mij dan! Het was mij ooit al eens opgevallen, maar daar bleef het toen bij. Serieuzer werd het toen een paar jaar geleden een ergotherapeut dit weet aan het altijd op mijn rug liggen, waardoor een voorkeurshouding, dus scheefgroei ontstaat. Tja, ik kon toch niet anders? Een zogeheten wisselligging werd geadviseerd. Met behulp van kussens mij om de zoveel uur op de andere zij leggen. Ammehoela! ‘s Nachts wil ik slapen!

Maar recentelijk kreeg ik klachten door scheef in mijn rolstoel te zitten. Een ‛eigen schuld, dikke bult‛ kon ik niet ontkennen. Het was tijd voor actie! Alsof het nog wat zou helpen, misschien tegen beter weten in accepteerde ik de wisselligging. Ook de rolstoel zou in etappes worden aangepast. Na twee maanden volgde de definitieve bekleding en kwam Kees in beeld. Terwijl ik al in de tillift ben geholpen blijf ik in de woonkamer aanwezig om Kees uit te leggen hoe mijn rolstoel te besturen. Van de besturing met de joystick onder mijn kin naar de joystick achterop de rolstoel is omslachtig. Alleen al voor mij om dit zonder handen uit te leggen. Daarna scheidden onze wegen Het plan was voor zo’n 48 uur, het werden er 52.

Als ik vanuit mijn tillift het resultaat bestudeer is Kees al weer weg. Druk, druk, druk! Als eerste zie ik een mooie bekleding, gevolgd door dat wat niet gedaan is. Een nog nieuwe onderdeel, wat ergens gemonteerd zou moeten zijn, ligt los in mijn rolstoel. Hoe meer ik mis, hoe vaker ik implodeer en al snel hang ik met Oldenzaal aan de telefoon. ″Sorry, er is wat fout gegaan.″ Zowaar! Of het aan Kees ligt, dat laat men in het midden.

Ondertussen is er opnieuw iemand langs geweest. Volgende week ben ik de rolstoel wederom 48 uur kwijt. Leve Netflix!

Misschien komt Kees weer.