Kees

Toegegeven, achteraf gezien is het eigenlijk niet fair. Mijn verklaring is dat hij in deze kwestie de enige persoon was welke ik in levenden lijve tegen was gekomen en vooral, hij wist exact wat er gedaan moest worden. Er is een kans dat hij onschuldig is. ‛Don‘t blame the messenger‛, ik weet het. Desondanks staat Kees nu voor mij symbool voor wat goed ging, toegegeven, maar vooral dat wat men was vergeten. En geloof het of niet, ik had trouwens een voorgevoel. En deze negativiteit lag noch aan Kees, noch aan mij, wel aan Welzorg.

″Komt helemaal goed, ik zal alles doorgeven.″ Met deze slotopmerking nam hij afscheid. Even daarvoor had Kees aangebeld, om mijn rolstoel naar de werkplaats in Oldenzaal te brengen. Mijn rolstoel zou een nieuwe bekleding krijgen. Volgens afspraak kwam Kees deze op dinsdagochtend ophalen, het tijdstip van retour stond op donderdagochtend. De afgelopen weken waren er echter nog enkele aanpassingen bijgekomen, waarvan ik niet zeker wist of deze ook bekend waren bij de jongens van de werkplaats. Vandaar dat ik al deze punten Kees goed op het hart drukte. Hij stelde mij gerust, maar of hij ze noteerde weet ik niet meer. Vast niet!

Aangezien mijn lichaam geleidelijk aan ietwat scheef groeit, diende de rugleuning van mijn rolstoel aangepast te worden. Overigens heb ik dat enigszins zelf in de hand gehad. Volgens mij dan! Het was mij ooit al eens opgevallen, maar daar bleef het toen bij. Serieuzer werd het toen een paar jaar geleden een ergotherapeut dit weet aan het altijd op mijn rug liggen, waardoor een voorkeurshouding, dus scheefgroei ontstaat. Tja, ik kon toch niet anders? Een zogeheten wisselligging werd geadviseerd. Met behulp van kussens mij om de zoveel uur op de andere zij leggen. Ammehoela! ‘s Nachts wil ik slapen!

Maar recentelijk kreeg ik klachten door scheef in mijn rolstoel te zitten. Een ‛eigen schuld, dikke bult‛ kon ik niet ontkennen. Het was tijd voor actie! Alsof het nog wat zou helpen, misschien tegen beter weten in accepteerde ik de wisselligging. Ook de rolstoel zou in etappes worden aangepast. Na twee maanden volgde de definitieve bekleding en kwam Kees in beeld. Terwijl ik al in de tillift ben geholpen blijf ik in de woonkamer aanwezig om Kees uit te leggen hoe mijn rolstoel te besturen. Van de besturing met de joystick onder mijn kin naar de joystick achterop de rolstoel is omslachtig. Alleen al voor mij om dit zonder handen uit te leggen. Daarna scheidden onze wegen Het plan was voor zo’n 48 uur, het werden er 52.

Als ik vanuit mijn tillift het resultaat bestudeer is Kees al weer weg. Druk, druk, druk! Als eerste zie ik een mooie bekleding, gevolgd door dat wat niet gedaan is. Een nog nieuwe onderdeel, wat ergens gemonteerd zou moeten zijn, ligt los in mijn rolstoel. Hoe meer ik mis, hoe vaker ik implodeer en al snel hang ik met Oldenzaal aan de telefoon. ″Sorry, er is wat fout gegaan.″ Zowaar! Of het aan Kees ligt, dat laat men in het midden.

Ondertussen is er opnieuw iemand langs geweest. Volgende week ben ik de rolstoel wederom 48 uur kwijt. Leve Netflix!

Misschien komt Kees weer.