Toch

Graag had ik nog wat langer willen blijven, maar dan wel anders. Het was gedurende de dagen tot dan toe immers een optelsom geweest van fijne, mooie, gezellige, lekkere, grensverleggende en meer van dat soort bijvoeglijke naamwoorden. Ook van intensieve en energievretende, maar dat terzijde.

Ergens had ik een soort van voorgevoel gehad. Geen zelfinzicht, ook ik heb mijn grenzen. Een niet nader te verklaren gevoel in mijn buik had mij doen twijfelen. Dat ik, mede dankzij huisarts en uroloog, deze doemdenkerij heb kunnen achterlaten in Zwolle is maar goed ook, want anders had ik heel wat belevenissen moeten missen. Trouwens, we waren daar in de buurt van Genève. Een grote stad, Zwitserland, degelijkheid. Een logica van niets natuurlijk!

Met een club van 10 mensen was ik in een groot huis, ergens daar waar je jezelf als mens nietig voelt tussen al dat kolossale natuurschoon. De taal en het stokbrood verklapten dat we in Frankrijk waren. Ergens anders had ook gekund.

Die donderdag, twee dagen voor de terugreis, nam in twee opzichten een onverwachte wending. Eén ten positieve, de ander niet. Van tevoren was bekend dat we, naast het in een soort van fietscross-skelter van een berg afdenderen, ook zouden gaan parapenten. Leuk leuk leuk! Echter, een week voor vertrek kreeg ik via een e-mailtje te horen gekregen dat ik helaas niet mee kon doen met het letterlijke hoogtepunt. Ik was, helemaal in combinatie met een karretje waarop ik zou zitten, te zwaar. Een flinke domper, maar ach, ik begreep het ook wel. Ik kon het wel respectloze discriminatie gaan vinden, maar veiligheid boven alles! Echter, op het moment suprême nam de teleurstelling toch de overhand. Zij wel, ik niet.

Bij een laatste poging tot overtuiging vormde mijn oprecht treurige gelaatsuitdrukking een belangrijk aandeel in het groene licht. Zielige Geert werd een bofkont en mocht toch een vlucht maken. Wat onvergetelijk zou dat worden. Toch? Toegegeven, daar hoog boven het meer van Annecy was het niet alleen feest. Nee, niet nu! Mag de jengelkont alsnog mee, wordt hij strontmisselijk! Het was totaal niet eng en het rondjes draaien ging ook prima. Maar als wij weer om wat voor reden opeens tig meten naar beneden zakten, besefte ik mij weer waarom ik geen fan van kermis of Walibi ben.

Toen wij enkele uren later weer in de bus terug zaten sloeg de ellende toe. Overgeven en de eerste aanstalten van het aan de dunne zijn. Eenmaal thuis was het orale gedeelte gestopt, maar sloeg het anale tot de macht drie toe.Deze al met al zeer onsmakelijke, lees: vernederende, situatie en ook nog eens bloed in mijn urinezak overtuigden mij dat er een ambulance moest worden gebeld. Dus toch, dacht ik nog onderweg.

Op de achtergrond was ook nog een tweede avontuur gaande. Nog In Zwolle bleek mijn rolstoel een eigen wil te krijgen. Er was wat aan de hand met motoren, maar wat?! Het leek wel een ongeleid projectiel waar ik op zat.″Nee sorry we kunnen niet meer langskomen. De maandag na uw vakantie komen we direct.″

Nu, eenmaal thuis, ben ik weer hersteld. Maar mijn rolstoel niet. Nieuwe motoren nodig!

Dus toch, denk ik weer.