Voorschrift

Of er een recept is voor een goed leven? Deze vraag kreeg ik onlangs via een vriend op mijn bord gelegd.

Hij tipte mij over een schrijfwedstrijd. Onder de noemer ‘Overijssel Verwoord’ organiseert de provincie verscheidene literaire activiteiten. Zo ook deze uitdaging. Leuk, ik doe mee! Maar wat een vraag. Staat het leven eigenlijk een recept toe? Van het concert des levens krijgt immers ook niemand een program.

Toch, er schieten mij twee levenslessen te binnen, die zeker niet zouden mogen ontbreken in mijn voorschrift aan anderen. Sterker nog, deze omvatten misschien wel alles. Het feit dat ik mij anno nu sterker voel dan ooit is voor mij een bewijs dat ze zeer effectief zijn. Ook al is het glas altijd half vol, je moet wel zelf het waterpeil controleren en bijvullen. Deze richtlijn is er later bijgekomen. Het begon met de regel dat ’als’ niet bestaat.

Ooit leefde ik een ander leven in een ander soort wereld. Getrouwd, werkend, maar ook met een negatieve inslag en zeker niet volledig stressbestendig. Feitelijk was ik diezelfde Geert als nu, maar meer ook niet. Dat mij in meerdere opzichten een ‘extreme makeover’ te wachten stond had ik natuurlijk nooit kunnen bedenken. Dacht ik überhaupt wel eens na over het leven en wie ik was?

De weg naar mijn nieuwe ik begon in een nogal hectische periode. Zo’n 15 of 16 jaar geleden.

Stond mijn leven al op de kop door MS, anderzijds was het eigenlijk niet veel beter. Mijn huwelijk liep zeker niet gesmeerd en stevende af op een scheiding. Hoewel ik dat laatste toen natuurlijk nog niet wist. Alles bij elkaar verkeerde ik in een zoveelste neerwaartse spiraal. Dwalend kwam ik terecht bij een psychiater. Wat schaamde ik mij! Dan moet iemand toch wel ver heen zijn. Kennelijk was ik dat dan ook!

                                                                                                                        

Bij een van de eerste bezoeken aan meneer schreef hij mij een antidepressiva voor. Het afhalen van die pilletjes bij de apotheek was al doodeng, het innemen helemaal. Totdat iemand het had over de ’missing link’ in mijn hoofd en ik het gebruik ervan leerde relativeren. Over geluk gesproken, de antidepressiva had effect. Het werd binnen enkele weken rustiger in mijn hoofd.

Na enkele weken sloot ik mij aan bij een mannenpraatgroep. Iedere woensdagavond, onder leiding van dezelfde psychiater. Een aantal mannen, totaal verschillende verhalen en achtergrond, met in de basis een dezelfde hulpvraag. Terwijl wij mannen met elkaar spraken, keek de psychiater toe. Hij zei weinig; onderbrak de gesprekken eigenlijk alleen wanneer een van ons teruggreep naar keuzemomenten uit het verleden. "Niet doen, dat heeft geen zin. Als bestaat niet!"

Ooit begon het met het dagelijks innemen van een kleine pilletje, die ik overigens nog steeds gebruik. Misschien kan ik onderwijl zonder, maar stoppen durf ik niet. Maar belangrijker, het hoofdbestanddeel is toch het uitgangspunt dat ‘als’ niet bestaat. Dit draag ik altijd bij mij.

Het accepteren van de situatie waarin ik leef is echt niet altijd makkelijk, maar ik ben goed bezig. Weet, het komt mij echt niet aanwaaien! Door relativeren, positiviteit en ook een beetje geluk voel ik mij rijk en sterk.

Voor iedereen bestaat een recept. Al maak je dat zelf!

Omschakelen

En toen was het kakkerdekak! Wat baalde ik en het was nog mijn eigen schuld ook.

Gedeeltelijk dan, want ik had natuurlijk niet kunnen voorzien dat het zo zou verlopen. Wel had ik er rekening mee moeten houden. Ik had het voorstel voor deze datum natuurlijk moeten afslaan. Naïviteit? Waarschijnlijk. Trouwens, twee weken terug, tijdens een preoperatief onderzoek, kreeg ik van ervaren mensen geen enkel signaal dat ik maar beter voor een ander tijdstip kon gaan.

De vorige dag was het nog hieperdepiep geweest in huize Geert. Met mijn hoofd was ik eigenlijk al vijf dagen vooruit. Dan zouden immers de koning en koningin mij mogen ontmoeten. Misschien dat de verwondering daarover dusdanig baas was geworden van mijn realiteitszin dat ik dat laatste begon te verliezen. Het gebeurde wel onder narcose, maar ach! Even een ingreep en dan morgen weer snel naar huis.

Al sinds augustus wist ik dat er een klein steentje in mijn linkernier zat. Omdat het kwaaltje in dit stadium volgens de uroloog geen kwaad kon, werd het dossier even geparkeerd. Een paar maanden later, tijdens een volgende foto-shoot bleek het steentje een flinke groeispurt te hebben gemaakt. Dit formaat-knikker moest toch maar verwijderd worden. Afspraak volgt!

Door omstandigheden liet bericht uit Den Haag enige tijd op zich wachten. Ik had dan wel een e-mail met de datum ontvangen, een officiële bevestiging was dit nog niet. Toegegeven, heel even dacht ik aan nepnieuws. Onderwijl werd ik al wel overstelpt met de vraag of er ook een kledingvoorschrift was. Had ik al een pak gekocht? Waarschijnlijk heel onnozel, maar ik had dat oprecht niet verwacht. Ik werd immers uitgenodigd, dan gaat men mij toch niet nog eens op kosten jagen? Nette schoenen en een idem colbert is toch wel voldoende? Had hij vaker naar Blauw Bloed gekeken, dan had Geert misschien beter geweten.

Halverwege december volgde het voorstel om donderdag 10 januari voor de verwijdering naar het ziekenhuis te komen. Een nachtje blijven, dat moest kunnen, toch? Die paar dagen tussen dan en dat belangrijkere waren toch wel voldoende? Wat kon er misgaan?

In opdracht van Hunne Majesteiten de Koning en Koningin heeft de grootmeester de eer om De heer GJ den Hengst uit te nodigen voor de nieuwjaarsontvangst op 15 januari in het koninklijk paleis Amsterdam. Toen deze uitnodiging begin januari bij mij werd bezorgd sloeg enige stress toe. Veel keuze had ik niet. Militairen in een speciaal kostuum, de anderen in een donker pak of in een middagjapon.

Na de ingreep kreeg ik flinke koorts en moest een nacht langer blijven. En nog twee. De nodige antibiotica was er trouwens niet in tabletvorm, alleen vloeibaar. Hoe moeilijk kan dat zijn? De schuld van mij afschuiven was oneerlijk. Wat had ik een spijt! Ik had de ontmoeting van het koninklijk paar met mij al uit mijn hoofd gezet. Maar op maandagmiddag mocht ik dus naar huis. Ging het op te volgen deze tocht door?

Maar de volgende ochtend voelde ik mij zoals ik de avond ervoor al vermoedde. Dit was niet goed. Na een telefoontje moest ik mij maar weer zo gauw mogelijk melden.

Binnenkort moeten ze maar een bakkie bij mij doen.