Voorschrift

Of er een recept is voor een goed leven? Deze vraag kreeg ik onlangs via een vriend op mijn bord gelegd.

Hij tipte mij over een schrijfwedstrijd. Onder de noemer ‘Overijssel Verwoord’ organiseert de provincie verscheidene literaire activiteiten. Zo ook deze uitdaging. Leuk, ik doe mee! Maar wat een vraag. Staat het leven eigenlijk een recept toe? Van het concert des levens krijgt immers ook niemand een program.

Toch, er schieten mij twee levenslessen te binnen, die zeker niet zouden mogen ontbreken in mijn voorschrift aan anderen. Sterker nog, deze omvatten misschien wel alles. Het feit dat ik mij anno nu sterker voel dan ooit is voor mij een bewijs dat ze zeer effectief zijn. Ook al is het glas altijd half vol, je moet wel zelf het waterpeil controleren en bijvullen. Deze richtlijn is er later bijgekomen. Het begon met de regel dat ’als’ niet bestaat.

Ooit leefde ik een ander leven in een ander soort wereld. Getrouwd, werkend, maar ook met een negatieve inslag en zeker niet volledig stressbestendig. Feitelijk was ik diezelfde Geert als nu, maar meer ook niet. Dat mij in meerdere opzichten een ‘extreme makeover’ te wachten stond had ik natuurlijk nooit kunnen bedenken. Dacht ik überhaupt wel eens na over het leven en wie ik was?

De weg naar mijn nieuwe ik begon in een nogal hectische periode. Zo’n 15 of 16 jaar geleden.

Stond mijn leven al op de kop door MS, anderzijds was het eigenlijk niet veel beter. Mijn huwelijk liep zeker niet gesmeerd en stevende af op een scheiding. Hoewel ik dat laatste toen natuurlijk nog niet wist. Alles bij elkaar verkeerde ik in een zoveelste neerwaartse spiraal. Dwalend kwam ik terecht bij een psychiater. Wat schaamde ik mij! Dan moet iemand toch wel ver heen zijn. Kennelijk was ik dat dan ook!

                                                                                                                        

Bij een van de eerste bezoeken aan meneer schreef hij mij een antidepressiva voor. Het afhalen van die pilletjes bij de apotheek was al doodeng, het innemen helemaal. Totdat iemand het had over de ’missing link’ in mijn hoofd en ik het gebruik ervan leerde relativeren. Over geluk gesproken, de antidepressiva had effect. Het werd binnen enkele weken rustiger in mijn hoofd.

Na enkele weken sloot ik mij aan bij een mannenpraatgroep. Iedere woensdagavond, onder leiding van dezelfde psychiater. Een aantal mannen, totaal verschillende verhalen en achtergrond, met in de basis een dezelfde hulpvraag. Terwijl wij mannen met elkaar spraken, keek de psychiater toe. Hij zei weinig; onderbrak de gesprekken eigenlijk alleen wanneer een van ons teruggreep naar keuzemomenten uit het verleden. "Niet doen, dat heeft geen zin. Als bestaat niet!"

Ooit begon het met het dagelijks innemen van een kleine pilletje, die ik overigens nog steeds gebruik. Misschien kan ik onderwijl zonder, maar stoppen durf ik niet. Maar belangrijker, het hoofdbestanddeel is toch het uitgangspunt dat ‘als’ niet bestaat. Dit draag ik altijd bij mij.

Het accepteren van de situatie waarin ik leef is echt niet altijd makkelijk, maar ik ben goed bezig. Weet, het komt mij echt niet aanwaaien! Door relativeren, positiviteit en ook een beetje geluk voel ik mij rijk en sterk.

Voor iedereen bestaat een recept. Al maak je dat zelf!