Stamgast

"Hé, een bekend gezicht." Of: "Bent u daar alweer?" Of: "Wat dacht u, het is weer eens tijd!" Niet allemaal, maar wel door menig verpleegkundige en ook die ene arts werden dergelijke opmerkingen geplaatst.

Andersom, vanaf dat ik enkele uren eerder naar deze afdeling werd gebracht, komen ook mij een flink aantal gezichten bekend voor. Maar de verzorgende partij is mij steeds te snel af met identificeren. Raar is dat trouwens niet, want ik was nog behoorlijk van de wereld door koorts, naweeën daarvan of andere randverschijnselen.

"Hoe was het trouwens in Amsterdam, bij de koning en koningin? Heeft u hen nog de groeten van ons gedaan?" Verschillende personen blijken zich nog meer van mij te herinneren. Toen ik begin januari, na het verwijderen van een niersteen, in plaats van slechts één nacht veel langer moest blijven, waardoor mijn bezoek aan de Koninklijke nieuwjaarsreceptie in gevaar kwam, maakte dat wel wat los. Het was alsof er een kleine golf van opluchting door de afdeling trok toen ik die maandag, dus op tijd, naar huis mocht. Dat ik na een nachtje thuis weer naar het ziekenhuis moest, was niet bij iedereen doorgekomen.

Onlangs, een zondagochtend, werd ik om 9:15 uur een soort van wakker. Niet door mijn wekker, maar door twee adl‘ers van Fokus. Op dat moment had ik overduidelijk niet door wat de werkelijkheid was. Mijn wekker had zonder enig effect al anderhalf uur naast mijn bed staan tetteren.

In een andere hoedanigheid zou dit de indruk kunnen wekken dat ik nog een zware nacht moest verwerken, maar niets was minder waar. De avond ervoor was ik expres wat op tijd naar bed gegaan. Iets in mij zei dat ik niet in topvorm was. Transpireren, licht in het hoofd. Over pech gesproken. Werd een dikke maand geleden mij dus al een nieuwjaarsreceptie door de neus geboord, die middag zou ik een bezoek aan de musical Soldaat van Oranje aan mij voorbij zien gaan. Maar dat wist ik toen nog niet.

Beide adl’ers aan mijn bed maakten zich duidelijk zorgen over mijn gemoedstoestand en eerlijk is eerlijk, terugkijkend kan ik mij dat heel goed voorstellen. Geert, normaal een man van de tijd, laat al ruim anderhalf uur niets van zich horen. Zou het wel goed gaan met hem? In welke staat treffen zij mij aan in mijn bed?

Maar goed, ik ademde dan nog wel, enige levendigheid was ver te zoeken. Omdat ik mijzelf nog niet kon bevatten, moest ik de ernst van de situatie aan hun ogen en handelen aflezen. Toen even later de huisartsenpost gebeld werd en ik ondertussen wist dat er 39,6 op de thermometer stond, besefte ik hoe laat het was. Nee hè, niet weer!

Ondertussen, ruim twee weken verder. Het verblijf in het ziekenhuis duurde exact een week. Alweer was het een blaasontsteking dat mij nekte. Na vier dagen vond ik het eigenlijk wel weer welletjes. Maar omdat specifiek deze antibiotica geschikt was en die alleen per infuus toegebracht kon worden moest ik de tijd uitzitten. Zonder rolstoel en laptop kan ik niets anders dan vervelen. Deze naar het ziekenhuis brengen klinkt gemakkelijker dan het is!

Benieuwd wanneer ik weer mag…moet.

Regie

Niet achterover leunen, Geert! Bij de les blijven. Jij bepaalt immers de gang van zaken.

Gemakzucht wil ik het niet noemen, maar eerlijk is eerlijk, gemakkelijk is het wel. Zelf wijt ik het aan een proces van toegenomen vanzelfsprekendheid. Het principe van Fokuswonen, dat de cliënt middels aanwijzingen het handelen van de assisterende adl’er bepaalt, is in de loop van de tijd verwaterd. Als er weinig veranderd in het patroon van aanwijzingen en ik geen fan ben van veelvuldig uitleggen, ontstaat er een systeem van weinig woorden en een automatische piloot.

Wil je mijn radio aandoen? Ook graag mijn verwarming. En daarna dit? En dan dat? Mijn lichaam soppen doe ik liever zus en in mijn haren wassen graag zo. Pak maar een schoon T-shirt en bij het aantrekken is eerst de linker mouw handiger. Ja, lekker koffie! Niet te sterk hoor, twee afgestreken scheppen. Nee, eerst mijn yoghurt en daarna pas mijn medicijnen. Wil je mijn computer aanzetten? Ook mijn microfoon. Zou je de rietjes even goed willen neerzetten? Een opsomming van enkele vragen, aanwijzingen om te kunnen leven zoals ik het wil. En dan is de dag nog niet eens goed begonnen.

Natuurlijk was ik op de hoogte. Sterker nog, ik had de nieuwe medewerkers al ontmoet. En laat mij duidelijk zijn, zij worden intensief ingewerkt door hun collega’s. De cliënt kan hierbij niet passief blijven toekijken. Regie in eigen handen is immers het motto!

Tot voor kort kende het team langere tijd nauwelijks veranderingen. Een ieder wist wat bij mij te verwachten was en hoe daarop te handelen. Het is nou eenmaal een feit dat veranderingen binnen een systeem voor alle schakels binnen dat systeem gevolgen heeft. Zo werkt dat in de grote maatschappij, in een voetbalelftal, een vriendenclub, een schoolklas. En dus ook bij het Fokusproject Zwolle/Stadshagen.

Het duurt een seconde, misschien twee. Zodra ik mijn ogen open weet ik wat te doen. Kennelijk is het ooit mijn bestemming geworden om een ochtendmens te zijn. Wakker worden, absoluut geen probleem voor mij! Overigens kan ik best wel eens jaloers worden op mijn tegenpolen. 

Sprong ik als kind vaak heel vroeg uit bed om te gaan spelen of door het huis te dwalen, tig jaar later had ik nog steeds weinig affiniteit met uitslapen. Hardlopen deed ik bij voorkeur in de ochtend. Met een overactief darmstelsel en het af en toe de struiken in moeten duiken voor lief nemend. Enkele jaren later, zodra in een weekend de dochters wakker werden vond ik het absoluut geen probleem om naar beneden te gaan. Koffie, krant, muziekje, spelen. Anno nu ben ik nog steeds een vroege vogel.

Het is het door merg en been trekkende geluid van mijn good old quartz wekker van de Hema, die mij naar de wakkere wereld haalt. Helder als ik ben vraag ik direct om assistentie. Als er enkele minuten later wordt aangebeld, ik op afstand de voordeur open en in mijn hal het nodige overleg hoor, weet ik het eigenlijk al. De bevestiging komt als er even later, achter een vertrouwde medewerker, ook een redelijk nieuw gezicht mijn slaapkamer binnenkomt. Vriendelijk kijkend, een tikkeltje nerveus.

Ook ik moet weer aan de bak!