Stamgast

"Hé, een bekend gezicht." Of: "Bent u daar alweer?" Of: "Wat dacht u, het is weer eens tijd!" Niet allemaal, maar wel door menig verpleegkundige en ook die ene arts werden dergelijke opmerkingen geplaatst.

Andersom, vanaf dat ik enkele uren eerder naar deze afdeling werd gebracht, komen ook mij een flink aantal gezichten bekend voor. Maar de verzorgende partij is mij steeds te snel af met identificeren. Raar is dat trouwens niet, want ik was nog behoorlijk van de wereld door koorts, naweeën daarvan of andere randverschijnselen.

"Hoe was het trouwens in Amsterdam, bij de koning en koningin? Heeft u hen nog de groeten van ons gedaan?" Verschillende personen blijken zich nog meer van mij te herinneren. Toen ik begin januari, na het verwijderen van een niersteen, in plaats van slechts één nacht veel langer moest blijven, waardoor mijn bezoek aan de Koninklijke nieuwjaarsreceptie in gevaar kwam, maakte dat wel wat los. Het was alsof er een kleine golf van opluchting door de afdeling trok toen ik die maandag, dus op tijd, naar huis mocht. Dat ik na een nachtje thuis weer naar het ziekenhuis moest, was niet bij iedereen doorgekomen.

Onlangs, een zondagochtend, werd ik om 9:15 uur een soort van wakker. Niet door mijn wekker, maar door twee adl‘ers van Fokus. Op dat moment had ik overduidelijk niet door wat de werkelijkheid was. Mijn wekker had zonder enig effect al anderhalf uur naast mijn bed staan tetteren.

In een andere hoedanigheid zou dit de indruk kunnen wekken dat ik nog een zware nacht moest verwerken, maar niets was minder waar. De avond ervoor was ik expres wat op tijd naar bed gegaan. Iets in mij zei dat ik niet in topvorm was. Transpireren, licht in het hoofd. Over pech gesproken. Werd een dikke maand geleden mij dus al een nieuwjaarsreceptie door de neus geboord, die middag zou ik een bezoek aan de musical Soldaat van Oranje aan mij voorbij zien gaan. Maar dat wist ik toen nog niet.

Beide adl’ers aan mijn bed maakten zich duidelijk zorgen over mijn gemoedstoestand en eerlijk is eerlijk, terugkijkend kan ik mij dat heel goed voorstellen. Geert, normaal een man van de tijd, laat al ruim anderhalf uur niets van zich horen. Zou het wel goed gaan met hem? In welke staat treffen zij mij aan in mijn bed?

Maar goed, ik ademde dan nog wel, enige levendigheid was ver te zoeken. Omdat ik mijzelf nog niet kon bevatten, moest ik de ernst van de situatie aan hun ogen en handelen aflezen. Toen even later de huisartsenpost gebeld werd en ik ondertussen wist dat er 39,6 op de thermometer stond, besefte ik hoe laat het was. Nee hè, niet weer!

Ondertussen, ruim twee weken verder. Het verblijf in het ziekenhuis duurde exact een week. Alweer was het een blaasontsteking dat mij nekte. Na vier dagen vond ik het eigenlijk wel weer welletjes. Maar omdat specifiek deze antibiotica geschikt was en die alleen per infuus toegebracht kon worden moest ik de tijd uitzitten. Zonder rolstoel en laptop kan ik niets anders dan vervelen. Deze naar het ziekenhuis brengen klinkt gemakkelijker dan het is!

Benieuwd wanneer ik weer mag…moet.