Terugkijken

‘Met spierballen heeft het niets te maken. Noch met spierballentaal. Het zou er wel voor door kunnen gaan, want tegen iedereen die het horen wil, of niet, verkondig ik dat ik mijzelf sterker voel dan ooit daarvoor. Dit vraagt om een uitleg!’

Zo opende mijn schrijfsel. Ergens begin januari had ik een tip gekregen. De provincie Overijssel organiseerde een schrijfwedstrijd, ’Recept voor een goed leven’. Het woordje wedstrijd stond mij niet aan, maar het onderwerp des te meer. Serieus, ruim tien seconden later was mij wel duidelijk wat de kern zou worden van mijn bijdrage. Daarover kon ik wel een jankverhaal schrijven. Jankverhaal? Zie het als zelfspot. Iedere emotie is meer dan oprecht! Hoe stoer ik soms ook ben, wat ik meemaak is soms om te janken.

Zonder blikken of blozen durf ik te stellen dat ik mij sterk en zelfstandig voel, ook al doet mijn lichaam anders vermoeden. Maar deze eigenschappen zijn mij niet aan komen waaien. Ook niet dat ik over het algemeen een positieve levenshouding heb en deze graag naar anderen wil uitdragen. Om dit te kunnen realiseren gebruik ik de woorden die ik destijds leerde van mijn psychiater en welke ondertussen een levensmotto zijn geworden.

Ik was het eigenlijk alweer vergeten toen ik een e-mail kreeg dat ik als deelnemer met korting een kaartje kon aanschaffen voor het Overijsselse boeken & verhalenbal. Daar zou ook de winnaar van de wel schrijfwedstrijd bekend worden gemaakt. Desgevraagd mocht ik trouwens ook kosteloos een introducee meenemen om mij te begeleiden. Naast het hiervoor bedanken liet ik mij ontvallen nog wel te twijfelen of ik naar dit evenement zou gaan. De reden hiervoor lag ergens rond de door mij verwachtte drukte. De volgende dag ontving ik wederom een e-mail.

Hallo Geert,

Ik realiseerde me ineens welk verhaal jij geschreven hebt. De jury was hier erg van onder de indruk. Nu weet ik toevallig dat je niet gewonnen hebt, maar Ernst Daniel Smid vond het nog moeilijk kiezen. Normaal gesproken zou ik dit niet met je delen, maar omdat je twijfelt of je wilt gaan, zou ik je toch willen aanmoedigen dat wel te doen. Ik vermoed namelijk dat er nog mooie woorden over je tekst gesproken zullen worden.…

"Je zal maar in de bloei van je leven staan, wanneer er door multiple sclerose geleidelijk aan steeds meer lichamelijke functies van je worden afgenomen. Daardoor raak je arbeidsongeschikt en beland je zelfs in een elektrische rolstoel, welke je alleen nog kan besturen met je kin. Onderwijl is ook nog eens je huwelijk verloren gegaan en moet je, zoals je het zelf noemt, opnieuw een zelfstandig leven leren leven. Dit lukt jou, mede door jouw lijfspreuk ‘als bestaat niet’. Geert Jan den Hengst, bedankt voor je mooie woorden!" Met zijn zware, heldere stem vertelt juryvoorzitter Ernst Daniël Smid dat ik voor mijn verhaal van de jury een eervolle vermelding krijg. Voor wat het waard is, maar toch. Een complete verrassing was dit dus niet meer, wel fijn om te horen

Het begon ooit met dat in mijn ogen doodenge recept voor een antidepressiva. Maar terugkijkend heeft meneer mij ook een tweede recept voorgeschreven.

Hij moest eens weten.

Plotseling

"Nee hoor, dank je wel. Meer heb ik niet… AAAAAAAAH-AUW-AUW-AUW-NEEEE-GLOEIENDE-G……-AUW-MIJN-BEK-AUW-AUW-NEEEEEEE-AUW-AUW-AUW-MIJN-BEK…

Hoewel ik mijn ogen van pijn dicht wil doen, maar van schrik juist wijd open houd, weet ik eigenlijk niet waar ik naar kijk. Zo kan ik ook niet zien dat zij die drie meter verderop in mijn woonkamer staat, flink geschrokken en hevig twijfelent naar mij kijkt.

Zo’n twintig seconden daarvoor kwam ik vanuit mijn slaapkamer de woonkamer binnen rollen. Daar was ik door haar, een nieuwe medewerkster bij Fokus, geholpen met het legen van mijn urinezak. Een handeling die in mijn geval overal in huis zou kunnen plaatsvinden, maar voor de vorm eigenlijk altijd in mijn slaapkamer plaatsvindt. Maar dat terzijde!

Het afwateren was de afsluiting van een korte reeks aan verzoeken die ik het afgelopen half uur op haar heb afgevuurd. Bij haar binnenkomst begon het met de vraag of zij mij wat water wilde inschenken. In mijn geval betekent dat standaard twee grote glazen vol schenken. Daarna vroeg ik haar of zij mijn eten wilde opwarmen en onderwijl was fruit wilde schoonmaken, om mij daarna beide toe te dienen. Waarschijnlijk heb ik tussendoor, mierenneuker als ik soms kan zijn, ook nog enkele onnozele verzoeken aan haar gedaan. Afsluitend volgde dus de slaapkamerscène.

Het kan gewoon niet anders of bovenstaande wordt door de gemiddelde lezer bestempeld als een verre van interessant verhaal. Het saaie karakter geeft de sfeer aan die er op dat moment in mijn appartement heerste. Een niets-aan-het-handje, alledaagse stemming. Niet meer, niet minder! Dat uit het niets de pijn plots door mijn kaak scheurde, verklaart dat de schrik minstens zo groot als de pijn was.

Terwijl ik zat te kermen, werd er gevraagd of zij in deze situatie wat voor mij kon betekenen. Nee dus en ik kon haar ook niet even uitleggen waarom ik mij zo gedroeg. Haar vraag was of zij dit door haar onkunde wellicht had veroorzaakt. Dit kon ik ontkrachten, maar omdat ik aansluitend haar verzocht mij alleen te laten, weet ik niet of zij gerustgesteld was.

Een minder belangrijke, maar niet meer te vermijden bijkomstigheid was dat ik even later de deurbel zou kunnen verwachten. Er zouden twee mensen langskomen voor een gesprek, betreffende een artikel wat ik zou gaan schrijven voor in de Vinexpress, de wijkkrant voor Stadshagen. Betraande ogen zijn niet iets om je voor te schamen, maar desondanks hoopte ik dròog het gesprek aan te gaan.

Het kwartiertje tussen vertrek van de één en in het aanbellen van de aanstaande tafelgenoten heb ik flink zitten brullen. Vanwege de pijn, hoewel die ondertussen alweer achterwege was, maar waarschijnlijk nog meer vanwege de schrik. Toen de twee bezoekers binnen waren wilde ik hen ik hen eerst maar even uitleggen waarom ik rood omrande ogen had. Maar dat werd meteen duidelijk toen ik weer in huilen uitbarstte. De twee gasten waren beduusd, maar begripvol. Daarna hebben we nog een leuk gesprek gehad

Onderwijl, enkele dagen later, heb ik nauwelijks last meer gehad van de zenuwpijnen; hooguit enkele speldenprikken. Maar wel is er voortdurend angst. Bij tandenpoetsen, eten, alles!

MS is zo onvoorspelbaar.