Doodgewoon

Het waren toch echt gewoon bier en bitterballen. De volgende ochtend breng ik verslag uit aan de ADL-ers met wie ik in aanloop naar het gebeuren daarover had gefantaseerd. Wat krijg je daar voorgeschoteld? Jeetje, champagne? Kaviaar? Blokjes kaas?

De entourage lag dan behoorlijk wat levels hoger dan een gemiddelde partycentrum en op de dienbladen lagen ook overheerlijke hapjes met bijvoorbeeld humus en peper, er werd in de receptiezaal van het paleis mij ook een doodgewoon bittergarnituur voorgehouden.

‘Nieuwe ronde, nieuwe kansen!’ Vergezeld met een foto van een voor mij bekende gele envelop maakte deze woorden mij blij en verrast. Ik had er nog vaak aan gedacht, maar was het inmiddels compleet vergeten. Annemiek, de vrouw achter stichting Ikone, bracht mij online alvast op de hoogte.

Najaar 2018 had zij mij aangemeld voor de Shakingtree Award van het ministerie van VWS. Als een van de drie genomineerden werd ik enkele weken later door de secretaris-generaal van dat ministerie, Erik Gerritsen, uitgenodigd voor de nieuwjaarsreceptie van de koning en koningin. Ik? Daaro? Maar omdat ik op het moment suprême in het ziekenhuis lag, beloofde Erik Gerritsen mij voor het volgende jaar opnieuw uit te nodigen.Beloofd is beloofd en zo las ik opnieuw dat in opdracht van Hunne Majesteiten De Koning en Koningin de grootmeester de eer heeft om mij uit te nodigen voor de nieuwjaarsontvangst… blablabla… Aan het kledingvoorschrift kon ik gelukkig nog voldoen, dacht ik, want vorige jaar was er immers al een pak gekocht.

Toen ik het kostuum rond kerst alvast eens wilde showen hield ik rekening met de worsteling om het colbert aan te laten doen. Maar kakkerdekak, wat ik niet verwachtte is dat de blouse niet dicht kon. Wel om mijn buik, maar niet om die stierenek van mij. Kwam dit door overbelaste kaken? Zeg het maar. Wat volgde was een dilemma. Ging ik zonder stropdas of kocht ik een colletje?

Die middag waren de wegen rond het Paleis op de Dam afgezet. Maar niet voor ons! Eenmaal doorgelaten begon het circus. Voor de hoofdingang stopte ons taxibusje tussen de grote, zwarte bolides. Achter de dranghekken stonden toeschouwers en enkele camera’s. Ik voelde me een Vip. In het paleis, op de eerste verdieping, stond er een flinke rij. Het merendeel van de 500 genodigden was al aanwezig. Wij werden meteen naar voren geloodst. Vlak achter de politieke kopstukken mochten wij plaatsnemen. Was het op alfabetische volgorde? Daar leek het even op, want die andere Geert stond pal naast mij. Wilders knikte mij vriendelijk toe.

Eenmaal aan de beurt introduceerde de grootmeester mij met luide stem en daarna mochten wij naar de Majesteiten toe. Een halve minuut later waren we alweer op weg naar de receptiezaal. Pas daar realiseerde ik mij hoe die seconden waren verlopen. Ik stak, voor mijn beurt overigens, van wal met een watervalletjes aan woorden. Over vrijwilligerswerk, schrijven, zoiets. De koning onderbrak mij met: ‘fijn dat u dit voor de samenleving doet’. Toen ik van beiden een hand kreeg, was het duidelijk dat wij weer konden vertrekken.

Daarna volgde de receptie, met het aapjes kijken, de toespraak van de koning en dus bier en bitterballen.

Wat een belevenis!