Weer

Stom, totaal vergeten! Na al die maanden was het dus geen automatisme meer. Op de valreep besef ik dat er nog wel vervoer van hier naar daar en terug moet worden geregeld.

Meteen boek ik een taxi, maar halverwege herinner ik mij dat toen Corona alleen nog een biermerk was, er nog altijd voor de bus werd gekozen, dus waarom nu niet. Dat het gemak tegenwoordig ondergeschikt is aan de plicht, bleek toen ik de vertrektijden van de bus zocht en een der hoofdregels van nu las: reis alleen met het OV als het echt nodig is.

Ook al twijfel ik behoorlijk, een keuze is er eigenlijk niet. De aarzeling is naar mijn idee absoluut gegrond, want het gaat om een afstand van slechts twee kilometer. Een bus doet er vijf minuten over, bij een taxi is dit onvoorspelbaar. Trouwens, als deze na het mij vastsnoeren kan vertrekken, is de stadsbus al bijna gearriveerd. Het is natuurlijk super dat er Wmo-vervoer bestaat, maar nadat ik destijds de eerste paar ritjes qua frustraties ternauwernood overleefde, was het duidelijk. Jarenlang had ik genoeg redenen om mij binnen Zwolle liever met het openbaar vervoer te verplaatsen. Hoewel de fysieke omstandigheden mij sinds ongeveer twee jaar hadden laten accepteren dat kiezen voor een taxibusje verstandiger was, voor dit tochtje bleef ik met de stadsbus gaan.

Twee weken daarvoor kreeg ik te horen dat Toegankelijk Zwolle weer zou gaan leven. Na maanden van ogenschijnlijke stilte worden er voor de ervaringsdeskundigen weer bijeenkomsten georganiseerd. Niet om meteen spijkers met koppen te slaan, wel om elkaar gewoon weer eens te kunnen ontmoeten. Hierbij uiteraard wel rekening houdend met de nodige veiligheidsmaatregelen. Als vanouds zou het waarschijnlijk niet meteen worden, maar een eerste stap in die richting was het wel. Eindelijk mocht ik mijn vrijwel lege agenda weer gaan opleuken met een afspraak voor een zinvolle activiteit. Het was meer dan prettig om elkaar weer te zien.

Zoals de bijeenkomst toch bijna als voorheen voelde, waren de ritjes met de taxi ook weer vertrouwd. Inclusief het wegslikken van frustraties, zoals het schommelen door de nogal royale rolstoelvering. Het mondkapje en andere richtlijnen waren wel wennen. Ook voor de chauffeur. De noodzakelijke knop naast mijn hoofd, die dankzij het bewegen en het daardoor met mijn hoofd ertegenaan tikken tot buiten mijn bereik was gewerkt, wilde meneer uit veiligheid liever niet terugduwen. Toen hij besefte dat ik dan de hele dag zijn passagier zou blijven ging hij overstag.

Een verdieping verwijderd van mijn voordeur, diende een volgende frustie-ervaring uit het verleden zich weer aan. Het met de omgevingsbesturing oproepen van de lift werkte zowaar goed, wat ook geen vanzelfsprekendheid is, maar eenmaal in het hokje bleef het stil. Het onzichtbare contact om de lift naar boven te sturen of de deur achter mij te openen haperde. Ook na 80 pogingen. Rustig wachten totdat er iemand zou komen om toevallig de lift te openen leek mij de enige optie. Na ruim tien minuten realiseerde ik mij een telefoon bij mij te hebben en kon ik gewoon om assistentie vragen. Sukkel! ‘s Avonds werkte de omgevingsbesturing weer perfect.

De tijd heeft veel veranderd, veel ook niet.