Herinneren

‘Jééétje, Jitske! Wat ongelofelijk leuk om jou weer eens te zien.’

Hoelang geleden het eigenlijk was, vroegen wij ons af. Zelf denk ik dat het bij dat teamfeestje was, waarbij enkele collega’s afscheid namen van onze school. Wegens verhuizing of een andere baan. Of omdat ik niet meer kon lopen. Dat was in juni of juli 2008, zo’n 12,5 jaar geleden.

Het contact, waaruit haar bezoek volgde, ontstond door een foto op Facebook. Het meisje was jarig, 15 geworden. Wat was die alweer groot geworden. Ik weet nog dat zij geboren werd. Of nou ja, dat zij aanstaande was in de buik van haar moeder. Jitske was dus een voormalig collega van mij.

Zij werd dat enkele jaren nadat ik was begonnen op de school van Groot Emaus in Ermelo, destijds een orthopedagogisch behandelcentrum genoemd. Aanvankelijk heette de school De Hoeksteen, hoe origineel. Na nieuwbouw werd dat het Emaus College. Toen was het nog steeds een school voor vso-zmok/mlk, wat tegenwoordigheid een cluster 4-school heet, maar dit alles terzijde.

Weet je nog zus of zo, kun jij je nog dit of dat herinneren. We waren het erover eens dat wij destijds geweldig werk hadden. Een boeiende doelgroep met zeker niet de makkelijkste jongeren en er was een leuk team met fijne collega’s en een goede directie. Naast dat er uiteraard klassikaal werd lesgegeven, groepsgewijs of individueel, wat zover ik mij kan herinneren behoorlijk intensief kon zijn, waren er ook veel lessen in praktijklokalen, gegeven door vakdocenten. Houtbewerking, techniek, sport, muziek of koken, waar wij als leerkrachten met de jongeren meegingen en voor de pedagogische ondersteuning moesten zorgen. Ook werden er schoolbreed veel activiteiten voor de jongeren georganiseerd, binnen en buiten.

Enkele jaren terug sprak een andere oud-collega van mij erover dat die jaren dat ik daar werkte eigenlijk wel de hoogtijdagen waren. Niet zozeer vanwege dat ik daar toen actief was, wel omdat in de loop de jaren door bezuinigingen en fusering veel veranderde. Zover ik weet heb ik eenmaal samen met een collega onder lestijd koffiegedronken bij de HEMA in Ermelo. De leerlingen uit mijn klas liepen stage, hen bezoeken had ik al gedaan in invallen was kennelijk niet nodig. ‘Dat is toevallig! Heb ik ook eens gedaan’, zei Jitske. ‘Best wel aso. Dat zou nu natuurlijk niet meer kunnen en absoluut niet meer in mijn hoofd opkomen.’

Vaak pikten we elkaar ‘s ochtends op voor Zwolle-Ermelo en vice versa. Nog gezellig ook en ‘s middags goed om stoom af te blazen. Terugkijkend, zelf een auto besturen ging mij steeds meer moeite kosten. Vooral het voetenwerk op de pedalen, tijdens filerijden loodzwaar. Maar toegeven? Kop in het zand. Hoezo onverantwoord? Ook heb ik wel eens de collega’s flink boos gemaakt met mijn rijgedrag. Maar pas toen ik ging inzien ook mijn kinderen in gevaar te brengen, gaf ik het op.

We spraken ook over de realiteit van het leven daarna. Ik over mijn fysieke achteruitgang, het invullen van arbeidsongeschikt zijn en een mentale groei. Jitske had haar verhalen. Toen zij wegging bleven er nog veel herinneringen liggen. To be continued!

Ga nooit vergelijken, want ieder huisje heeft kennelijk zijn kruisje.

What do you want to do ?

New mail

Leeftijd

Dan zal er dus wel een verschil bestaan tussen de woorden werkelijkheid en waarheid. Maar wat? Jeetje, waar gaat dit over. Ik hoor het ook mijzelf denken. Gaat Geert opeens op de filosofische toer?

Onlangs, na een enigszins frustrerende ochtend, begon ik de middag met wat inmiddels een vanzelfsprekendheid zou moeten zijn en dat meestal ik ook wel is. Maar dat het houden van een siësta, liefst op bed liggend, toch nog niet onlosmakend is verbonden aan mijn levensprotocol is grotendeels eigenlijk mijn eigen schuld. Wanneer ik zelf de tijd voor een afspraak mag bepalen houd ik er uiteraard rekening mee. Maar wanneer mij een afspraak wordt voorgesteld of een soort van opgelegd, ben ik minder consequent. Hierbij is het ook een kwestie van aanvoelen of ik mijn eigen belang voorop kan stellen. Bescheidenheid? Niet teveel eisend willen zijn? Zeg het maar.

Een van de ADL-ers die mij op dat moment helpt vraagt of ik nog wat bijzonders heb gedaan die ochtend. Nou, nee dus. Niet meer dan een beetje lummelen, een online puzzeltje om de hersenen te kraken en een krantje lezen, coronaperikelen, Baudet-soap. ‘En je hebt zeker wat geschreven? Dat doe je toch graag?’ ‘Klopt, maar vanochtend niet.’ Ik wilde wel maar het lukte even niet. Ook al weet ik dat de inspiratie vanzelf komt, op zo’n moment is het balen.

Een paar seconden later, ik heb altijd wel enkele gangmakers paraat, ben ik openlijk benieuwd naar haar zogenoemde ware leeftijd. ‘Eh, wat een vraag’, hoor ik. ’Maar wat is die van jou?’ Uiteraard was ik daar op voorbereid. Zonder nadenken flap ik eruit dat gevoelsmatig de teller op 35 jaar is blijven steken. ‘Maar omdat ik dit eigenlijk al jaren brul zou mijn ware leeftijd nu inmiddels ergens rond de 45 moeten liggen. Toch?’ De ADL-er wijst mij erop dat ik nu wel weer een interessant onderwerp heb voor een blog. Ze heeft gelijk.

Wat is waar, wat is werkelijkheid. Door eigen onkunde moest Google mij enig inzicht in deze vraagstelling bieden. Waarheid is zoiets als datgene wat wij zelf creëren en formuleren als hoe het is, dus zullen er ook veel waarheden zijn. In die zin is Trumps gekakel nog te begrijpen. Met werkelijkheid wordt waarschijnlijk bedoeld: dat wat vrijwel iedereen vindt. Behalve dus Donald en zijn angstige Trumpianen.

Mijn ware leeftijd, oftewel: hoe oud voel ik mij? De afgelopen jaren en nog steeds eigenlijk wel, voel ik mij dus beduidend jonger dan uit mijn geboortejaar zou moeten blijken. Is het toeval dat ik deze gevoelsleeftijd instel op de tijd dat mijn leven opnieuw ging leren leven? Dat denk ik niet. Vanaf die tijd ben ik door scheiding en fysieke achteruitgang zelfstandiger, bewuster, intenser het alledaagse ingedoken.

Laat ik wel eerlijk zijn. Daartegenover staat dat ik mij tegenwoordig, al dan niet terecht, ook juist wel eens een stuk ouder voel. Oorzaken? Misschien het bereiken van de snoeiharde 50-grens, het gevoelsmatige vacuüm dankzij de corona-epidemie of het steeds vaker vergeten van woorden. Dan is er nog het toegeven aan de zoveelste blaasontsteking of het weer eens moeten dragen van een luier.

Toch blijf ik jonger. De leeftijd aanpassen kan niet, de leefwijze wel!

What do you want to do ?

New mail