‘Jééétje, Jitske! Wat ongelofelijk leuk om jou weer eens te zien.’
Hoelang geleden het eigenlijk was, vroegen wij ons af. Zelf denk ik dat het bij dat teamfeestje was, waarbij enkele collega’s afscheid namen van onze school. Wegens verhuizing of een andere baan. Of omdat ik niet meer kon lopen. Dat was in juni of juli 2008, zo’n 12,5 jaar geleden.
Het contact, waaruit haar bezoek volgde, ontstond door een foto op Facebook. Het meisje was jarig, 15 geworden. Wat was die alweer groot geworden. Ik weet nog dat zij geboren werd. Of nou ja, dat zij aanstaande was in de buik van haar moeder. Jitske was dus een voormalig collega van mij.
Zij werd dat enkele jaren nadat ik was begonnen op de school van Groot Emaus in Ermelo, destijds een orthopedagogisch behandelcentrum genoemd. Aanvankelijk heette de school De Hoeksteen, hoe origineel. Na nieuwbouw werd dat het Emaus College. Toen was het nog steeds een school voor vso-zmok/mlk, wat tegenwoordigheid een cluster 4-school heet, maar dit alles terzijde.
Weet je nog zus of zo, kun jij je nog dit of dat herinneren. We waren het erover eens dat wij destijds geweldig werk hadden. Een boeiende doelgroep met zeker niet de makkelijkste jongeren en er was een leuk team met fijne collega’s en een goede directie. Naast dat er uiteraard klassikaal werd lesgegeven, groepsgewijs of individueel, wat zover ik mij kan herinneren behoorlijk intensief kon zijn, waren er ook veel lessen in praktijklokalen, gegeven door vakdocenten. Houtbewerking, techniek, sport, muziek of koken, waar wij als leerkrachten met de jongeren meegingen en voor de pedagogische ondersteuning moesten zorgen. Ook werden er schoolbreed veel activiteiten voor de jongeren georganiseerd, binnen en buiten.
Enkele jaren terug sprak een andere oud-collega van mij erover dat die jaren dat ik daar werkte eigenlijk wel de hoogtijdagen waren. Niet zozeer vanwege dat ik daar toen actief was, wel omdat in de loop de jaren door bezuinigingen en fusering veel veranderde. Zover ik weet heb ik eenmaal samen met een collega onder lestijd koffiegedronken bij de HEMA in Ermelo. De leerlingen uit mijn klas liepen stage, hen bezoeken had ik al gedaan in invallen was kennelijk niet nodig. ‘Dat is toevallig! Heb ik ook eens gedaan’, zei Jitske. ‘Best wel aso. Dat zou nu natuurlijk niet meer kunnen en absoluut niet meer in mijn hoofd opkomen.’
Vaak pikten we elkaar ‘s ochtends op voor Zwolle-Ermelo en vice versa. Nog gezellig ook en ‘s middags goed om stoom af te blazen. Terugkijkend, zelf een auto besturen ging mij steeds meer moeite kosten. Vooral het voetenwerk op de pedalen, tijdens filerijden loodzwaar. Maar toegeven? Kop in het zand. Hoezo onverantwoord? Ook heb ik wel eens de collega’s flink boos gemaakt met mijn rijgedrag. Maar pas toen ik ging inzien ook mijn kinderen in gevaar te brengen, gaf ik het op.
We spraken ook over de realiteit van het leven daarna. Ik over mijn fysieke achteruitgang, het invullen van arbeidsongeschikt zijn en een mentale groei. Jitske had haar verhalen. Toen zij wegging bleven er nog veel herinneringen liggen. To be continued!
Ga nooit vergelijken, want ieder huisje heeft kennelijk zijn kruisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten