Blokkade:

‘Meneer den Hengst, u spreekt met de Pijnpoli. Wij hebben begrepen dat u in aanmerking komt voor een zenuwblokkade en daarvoor op een wachtlijst staat. Zoals bekend zijn er voorlopig geen operatiekamers beschikbaar. Nu zijn er meerdere mensen bij ons bekend voor wie het lange wachten niet wenselijk is. Na overleggen en puzzelen is het ons gelukt om een mogelijkheid te creëren dat wij u en anderen kunnen behandelen. Daarvoor is 3 maart beschikbaar gekomen.’

Toen dit belletje kwam lag ik op bed. Sterker, werd ik uit een slaap gesleurd. Mijn reactie had natuurlijk moeten zijn: ‘Geweldig dit te horen, wat onverwacht, dank u wel! Ik ga het direct noteren.’ Maar mijn reactie was die van iemand die na een afwezigheid weer in de werkelijkheid moet landen, oftewel een soort van niet helemaal toerekeningsvatbaar. De eerste woorden waren nog verstandig: ‘Geweldig dit te horen, wat onverwacht, dank u wel!’ Maar daarna ging ik langzamerhand de mist in door te vervolgen met: ‘Op dit moment lig ik nog op bed, maar kunt u mij per e-mail de datum doorsturen? Dan zal ik straks even kijken of het mij uitkomt en dit u dan meteen laten weten.’

Terugkijkend op dit gesprek kan ik de verbazing op het gezicht van de persoon aan de andere kant door de telefoon heen zien. Diens antwoord op mijn woorden was dan ook: ‘Maar Meneer den Hengst, ik hoop dat u beseft dat wanneer u meent niet te kunnen komen, er niet nog eens zes andere mogelijkheden zijn waaruit u kan kiezen. Dit is echt een unieke mogelijkheid.’ Wegblijven doe ik dan ook niet. Geloof mij!

Toen na de verrassende mededeling het besef landde een behoorlijk geluk te hebben, ontstond achter de glimlach ook een twijfel. Op dit moment heb ik immers geen pijn meer. Nee knuppel, antwoordde ik op mijzelf, dat komt door de juiste dosis medicatie die je slikt. Want onlangs, bij een poging deze hoeveelheid helende narigheid af te bouwen, kwamen de pijntjes in allerlei gradaties weer terug.

De herinnering aan de vorige keer dat ik door middel van een zenuwblokkade zou worden geholpen, vijf jaar geleden, kwam opzetten. Het was zelfs nog enkele uren voordat ik werd geholpen dat ik werd overvallen door een soort van schuldgevoel. Waarom was ik daar eigenlijk? Maar ook destijds besefte ik maar al te goed dat ik enkele weken daarvoor toch echt halsreikend had uitgekeken naar deze ingreep en ook op dat moment wist ik dat de aanstaande zenuwblokkade mij weer zou verlossen van veel ellende.

Met dat het na de ingreep niet direct halleluja zal zijn moet ik ook rekening houden. Ik was toen de volgende dag nauwelijks thuis of ik voelde opeens weer een pijntje. Geen score 12 op de schaal van 1 tot 10, zoals onlangs. Maar de schrik, het onverwachte, brengt mij volledig van de kaart. Omlijst met krachttermen was denken dat alles is mislukt mijn eerste reactie. Binnen 20 minuten had ik toen de uitvoerend arts aan de lijn: ’Zoals aan u uitgelegd, 100% garantie kan ik niet geven. Het effect zal later blijken. Blijf de medicatie aanvankelijk nog gebruiken.’

Vertrouwen heb ik, de spanning ook.