Afschaffen

Een man een man, een woord een woord. Ferme taal, maar ik kan gewoon niet anders dan mijn verantwoordelijkheid nemen. Hoe onschuldig het misschien ook lijkt, dit is een serieuze zaak, waar mijn levensgeluk mee staat of valt. Trouwens, ik heb zelf aangeboden de coördinatie op mij te nemen.

De situatie is dat ik een bijeenkomst ga organiseren, betreffende een onderwerp waar ik juist liever niet over wil nadenken. Mij rest niets anders dan op dat moment met woorden de andere deelnemers te overtuigen, om zo de eindconclusie in mijn voordeel te beslechten. Inmiddels weet ik dat meerderen mijn standpunt delen en dat is maar goed ook. Al heb ik soms een grote mond, zo’n vlijmscherp en overtuigend discussiedier ben ik dus niet.

Het feit is echter dat ik totaal geen ervaring heb met dat wat ik niet zie zitten. Oftewel, ik verzet mij tegen het onbekende. Is dat conservatief? Ergens las ik dat mensen niet zozeer het onbekende betreden eng of moeilijk vinden, maar dat juist het verlaten van wat er bekend is op weerstand stuit.

Zoals eerder vermeld deed ik enkele maanden geleden mee aan een zogeheten dialoog, waar zeven cliënten en acht medewerkers aan deelnamen. We bespraken hoe het gaat binnen ons Fokusproject. Toen het thema werkdruk aan bod kwam, deed iemand het voorstel om de mogelijkheid van het kunnen maken van assistentieafspraken af te schaffen. Kennelijk is dit in enkele andere projecten ook doorgevoerd, schijnbaar met succes!

Zelf schoot ik op dat moment meteen in de verzetsmodus, met een beeld voor ogen van gefrustreerd in bed liggen, wachtend op assistentie die maar niet komt. Of deze gedachte terecht is? Zeg het maar. Tijdens de seconden dat ik in mijzelf gekeerd was en de eerste afschuw moest verwerken, had een andere cliënt een alternatief ingebracht. Die suggestie was om niet alle afspraken te schrappen, maar alleen de minst urgente. Maar wat is urgent, wie bepaalt dat? Voorgesteld werd om op een later tijdstip nog eens met belangstellenden hierover door te praten. Op de vraag wie het organiseren hiervan op zich wilde nemen meldde ik mij als eerste aan.

In een enquête gaf ik cliënten en medewerkers ruimte om hun gedachten hierover te laten gaan. Een door mij zo objectief mogelijk gemaakte samenvatting van de gegeven meningen zat onlangs bij de uitnodiging voor het vervolg, eind maart. Op de vragen wat de eerste reactie was op het voorstel en wat de voor- en nadelen zouden zijn, waren de reacties wisselend. Gelukkig bleek dus dat ik niet alleen stond in mijn huiver.

Cliënten hebben het bijvoorbeeld over schrikken en stress, betreffende verwachte langere wachttijden. Ook spreekt iemand over teruggaan naar de basisgedachte van Fokus, waar hulp op afroep de norm is en afspraken maken niet. Een ander voorstel is om met een schone lei te beginnen, waarbij alle huidige afspraken worden geschrapt en iedere bewoner desgewenst enkele nieuwe, nog nader te bepalen afspraken kan aanvragen. Twijfels zijn er ook bij medewerkers. Aangestipt wordt dat het motto dat de cliënt de regie heeft vervalt en de werkdruk alleen maar zal toenemen. Maar ook wordt uitproberen voorgesteld, desnoods alleen in het weekend. 

Handhaven, afschaffen, het zal mij benieuwen.

Initiatief

De vraag was of ik de e-mailadressen heb van alle cliënten binnen het Fokusproject waar wij allebei wonen. Zij sinds zes maanden, ik ruim twaalf jaar. Haar vermoeden daartoe, kwam omdat ik vlak daarvoor een e-mail aan alle Fokuscliënten had gestuurd. Deze adressen heb ik dus niet. Iets met privacy.

Mijn rondzendmail, inmiddels drie maanden terug, volgde op een zogenoemde dialoog. Met zes andere cliënten en acht medewerkers was ik samengekomen in een zaaltje vlakbij. Op het thema werkdruk voor medewerkers volgde de suggestie om het kunnen maken van assistentieafspraken helemaal of gedeeltelijk af te schaffen. Het betreft de mogelijkheid om zorghulp voor op een specifiek tijdstip aan te vragen. Het voorstel was om dit nogal beladen item op een ander moment verder te bespreken. Ik nam de organisatie op mij en wilde met een enquête de meningen van alle betrokkenen verzamelen.

Met de e-mailadressen wilde ze haar plannetje met alle cliënten delen. Het was richting eind november en uit dank en waardering wilde zij namens iedereen een cadeau met gedicht overhandigen aan de ADL’ers van Fokus. Omdat door de omstandigheden niets uitbundig gevierd kon worden, leek het haar leuk om een moment te vinden waarop zoveel mogelijk cliënten aanwezig zouden kunnen zijn door vanaf het eigen balkon toe te kijken en te applaudisseren. Als iedere bewoner twee rijmende zinnen over zichzelf of de medewerkers zou opschrijven, wilde zij het geschrevene wel luidkeels oreren en het cadeau overhandigen. Behalve naar de e-mailadressen vroeg ze trouwens ook naar mijn reactie hierop.

Een beetje lullig, maar ik had meteen mijn bedenkingen. Natuurlijk was het meer dan terecht om de zorgmedewerkers te bedanken en om dit in een gedicht te gieten was nog toepasselijk ook op dat moment. Maar bij het idee om alle cliënten hierin te betrekken haakte ik af. Dit vanwege het besef dat deze poging nooit zal lukken. Zelfs niet wanneer deur voor deur de cliënten worden uitgenodigd mee te doen. Ik sprak uit eigen ervaring en het aantal reacties op bovenstaande enquête bevestigt dit ook maar weer. Mijn advies was om het initiatief bij haarzelf te houden en zich alle moeite en eventuele frustratie te besparen. Dat doe ik inmiddels ook. Jaarlijks maak ik rond kerst een bedanktekstje annex nieuwjaarswens.

Mijn woorden nam ze ter harte. Of ik dan nog wel wilde meedenken of zij alle namen van het team paraat had. Uiteraard wilde ik dat en gaf haar de volledige lijst, dacht ik. Angelique, Margriet, Jantina, Jet, Arjan, Gerard, Jabir, Arnoud, Ayse, Miranda, Carla, Daniëlle, Donna, Gerla, Henriette, Iris, Hennie, Jolanda, Kerstin, Kirsten, Loes, Naomi, Vera, Nianne, Regina, Ruth, Sharel, Susan, Tatjana en Yin.

Zelf maakte ik ook maar meteen gebruik van de namenlijst, door bij mijn jaarlijkse wenstekst een woordzoeker te maken met alle namen daarin. Een ontspanningsoefening om tussendoor de hectiek van het werk even te ontvluchten. Als mijn bijdrage klaar is en ik deze laat uitdelen, hoor ik al spoedig dat er een naam ontbreekt. Stom, Jodie vergeten, lullig! Snel fabriceer ik een nieuwe puzzel, speciaal voor haar. De volgende dag blijkt dat Roelien, Ilse en Herma ook door mij zijn vergeten.

Gelukkig hebben ze dit niet persoonlijk opgevat!