Een man een man, een woord een woord. Ferme taal, maar ik kan gewoon niet anders dan mijn verantwoordelijkheid nemen. Hoe onschuldig het misschien ook lijkt, dit is een serieuze zaak, waar mijn levensgeluk mee staat of valt. Trouwens, ik heb zelf aangeboden de coördinatie op mij te nemen.
De situatie is dat ik een bijeenkomst ga organiseren, betreffende een onderwerp waar ik juist liever niet over wil nadenken. Mij rest niets anders dan op dat moment met woorden de andere deelnemers te overtuigen, om zo de eindconclusie in mijn voordeel te beslechten. Inmiddels weet ik dat meerderen mijn standpunt delen en dat is maar goed ook. Al heb ik soms een grote mond, zo’n vlijmscherp en overtuigend discussiedier ben ik dus niet.
Het feit is echter dat ik totaal geen ervaring heb met dat wat ik niet zie zitten. Oftewel, ik verzet mij tegen het onbekende. Is dat conservatief? Ergens las ik dat mensen niet zozeer het onbekende betreden eng of moeilijk vinden, maar dat juist het verlaten van wat er bekend is op weerstand stuit.
Zoals eerder vermeld deed ik enkele maanden geleden mee aan een zogeheten dialoog, waar zeven cliënten en acht medewerkers aan deelnamen. We bespraken hoe het gaat binnen ons Fokusproject. Toen het thema werkdruk aan bod kwam, deed iemand het voorstel om de mogelijkheid van het kunnen maken van assistentieafspraken af te schaffen. Kennelijk is dit in enkele andere projecten ook doorgevoerd, schijnbaar met succes!
Zelf schoot ik op dat moment meteen in de verzetsmodus, met een beeld voor ogen van gefrustreerd in bed liggen, wachtend op assistentie die maar niet komt. Of deze gedachte terecht is? Zeg het maar. Tijdens de seconden dat ik in mijzelf gekeerd was en de eerste afschuw moest verwerken, had een andere cliënt een alternatief ingebracht. Die suggestie was om niet alle afspraken te schrappen, maar alleen de minst urgente. Maar wat is urgent, wie bepaalt dat? Voorgesteld werd om op een later tijdstip nog eens met belangstellenden hierover door te praten. Op de vraag wie het organiseren hiervan op zich wilde nemen meldde ik mij als eerste aan.
In een enquête gaf ik cliënten en medewerkers ruimte om hun gedachten hierover te laten gaan. Een door mij zo objectief mogelijk gemaakte samenvatting van de gegeven meningen zat onlangs bij de uitnodiging voor het vervolg, eind maart. Op de vragen wat de eerste reactie was op het voorstel en wat de voor- en nadelen zouden zijn, waren de reacties wisselend. Gelukkig bleek dus dat ik niet alleen stond in mijn huiver.
Cliënten hebben het bijvoorbeeld over schrikken en stress, betreffende verwachte langere wachttijden. Ook spreekt iemand over teruggaan naar de basisgedachte van Fokus, waar hulp op afroep de norm is en afspraken maken niet. Een ander voorstel is om met een schone lei te beginnen, waarbij alle huidige afspraken worden geschrapt en iedere bewoner desgewenst enkele nieuwe, nog nader te bepalen afspraken kan aanvragen. Twijfels zijn er ook bij medewerkers. Aangestipt wordt dat het motto dat de cliënt de regie heeft vervalt en de werkdruk alleen maar zal toenemen. Maar ook wordt uitproberen voorgesteld, desnoods alleen in het weekend.
Handhaven, afschaffen, het zal mij benieuwen.
