Netwerk

Had ik wel eens van een Snv gehoord? Niet dus. Misschien was dit wat voor mij.

Op dat moment besefte ik niet hoe confronterend dit zou gaan worden. Tijdens de inmiddels begonnen voorbereidende gesprekken kijk ik terug en vooral vooruit. Natuurlijk, ik heb geen glazen bol, maar regeren is immers vooruitzien. Misschien kan ik tot een bepaalde hoogte via een Snv mijn toekomst nog beïnvloeden.

Onlangs attendeerde Wyanne mij op zo’n Sociale netwerk versterking. Het inschakelen van mijn netwerk bij mijn hulpvragen. Oftewel: wiè kan wàt voor mij betekenen. Het principe kende ik trouwens wel, maar onder een andere naam. Een netwerk heb ik zeker, nog sociaal ook. Daarbinnen durf ik gerust mensen te vragen. Voor een klusje, koken, wandelen of om mijzelf uit te nodigen te komen eten.

Maar er zijn situaties dat zelfs Geert met zijn grote waffel niet om hulp weet of durft te vragen. Dit omdat bij hem niet duidelijk is wie hij waarover kan benaderen. Meestal wegens blaasontsteking ben ik bijvoorbeeld vaak flink ziek geweest, zelfs in het ziekenhuis gelegen. Contactpersonen zijn hierbij voor mij en de zorg om mij heen onmisbaar. Eerder was het bijna als vanzelfsprekend dat mijn ouders als eerste contactpersoon optraden. Die wil en kan ik niet meer belasten en mijn dochters wonen inmiddels vanwege hun studie niet naast de deur. Vandaar dat ik weer leun op vrienden van mij. Eenmaal in het ziekenhuis moet trouwens mijn rolstoel gebracht worden, liefst ook mijn laptop, contacten worden ingelicht en eventuele afspraken worden geannuleerd.

Nu ben ik al flink hulpbehoevend en dat zal alleen maar meer worden. De zorgvraag en andere ondersteuning, zowel binnen en buiten de deur, kan ik niet afdichten met alleen Fokus en Pgb. Daarom mijn verzoek aan het Sociaal wijkteam tot begeleiding bij het opzetten van een Snv. Medewerkers helpen bij het kijken naar mijn leven en mijn netwerk en het uitpluizen waar ik misschien wel behoefte aan zal hebben. Het werd mij aanvankelijk weer eens duidelijk hoe rijk mijn leven is. Door wie ik ben, wat ik doe, wat ik nog kan en wie ik daarbij allemaal ken. Ik kwam onlangs zelfs op een punt dat ik dacht feitelijk geen Snv nodig te hebben. Wat mij betreft hoef ik in mijn toekomst nergens naartoe te werken, maar mag mijn leven blijven zoals het nu is. Waar maakte ik mij eigenlijk druk om. Ik ken toch genoeg mensen?

Wat heet gelukkig, maar ik realiseerde mij in een volgend gesprek dat ik in mijn toekomst waarschijnlijk nog issues tegen zal komen, die ik niet alleen kan aanpakken. De rol van techniek, die middels rolstoel, omgevingsbesturing en laptop nu al prominent aanwezig is, zal vermoedelijk alleen maar toenemen. Dit vraagt om back-up in mijn netwerk. Ook vrees ik dat ik niet eeuwig hier kan blijven wonen, met alle gevolgen van dien. Mijn wens, noem het behoefte, tot culturele uitjes, wil ik ondanks een fysieke achteruitgang ook kunnen blijven voortzetten. Dat laatste hoop ik althans.Tevens is het voor mij vreselijk dat ik in praktische zin niets voor mijn ouders kan betekenen. Ook hierbij denk ik ondersteuning door anderen een optie is.

Een plan is groeiende, nog niet bloeiende.

Wordt vervolgd.