Tekort

‘Eigenlijk is het wel mooi dat jij je tijd hieraan besteed,’ hoor ik van de vrouw die achter mij loopt. Mijn eerste gedachte is dat dit niet meer dan logisch is. Maar, zoals wel vaker, na eerst even nadenken volgt er een reëler antwoord. Het is inderdaad niet vanzelfsprekend dat een persoon in mijn situatie zijn tijd buiten de deur besteed aan wat ik doe op dat moment. Ook al is het in feite puur eigen belang.

Met een PGB-begeleidster ben ik aan het wandelen. Absoluut, ik verpieter niet, maar zoveel kom ik tegenwoordig niet meer buiten. Als er zich een mogelijkheid aandient ga ik dus graag op pad. Voor een frisse neus, voor boodschappen. De motivatie voor het doel is deze ochtend eerlijk gezegd niet groot, maar het belang is sterker. De afgelopen weken ben ik enkele malen met affiches en ander materiaal op pad geweest om maar zoveel mogelijk bekendheid aan Fokus en het werk van ADL’ers te geven. Wie weet lukt het om daarmee nieuwe medewerkers binnen te hengelen.

Zoals ik wel vaker heb meegemaakt is er tegenwoordig bij Fokus een tekort aan medewerkers. Extremen als pyjamadagen of niet kunnen douchen ken ik nog niet, maar het tekort is merkbaar. De eigen regie over het leven, waar Fokus voor staat, komt iets vaker in het geding. Misschien moet ik het anders zien en is de huidige situatie niet meer dan reëel.

De zorg die ik de afgelopen jaren mocht ontvangen is een luxe te noemen, dat durf ik wel te zeggen. Bijvoorbeeld iedere ochtend kunnen douchen, bij intensieve assistentie altijd twee medewerkers en nauwelijks wachttijden. Toen inmiddels zo’n tien jaren terug de toekomst van Fokuswonen werd bedreigd kwamen er geluiden uit de Tweede Kamer dat Fokuswonen het ultieme voorbeeld was van hoe zorg er zou moeten uitzien. Mede daardoor werd de lucht weer helder.

Het zal naïef zijn, maar ik maakte mij nooit echt zorgen. Al was het personeelstekort serieus een beperkende factor en voor ons cliënten op die momenten flink balen, het zou wel weer goed komen. Ook nu wil ik dit hopen, maar met de huidige achtergrond durf ik daar niet meer zo makkelijk over te denken. Het tekort is immers overal. Het gas is niet alleen schaars, met flinke energierekeningen en ook duurdere boodschappen als gevolg. Dan is er ook dat tekort aan betaalbare woningen en was er deze zomer wederom nauwelijks neerslag. Ook is er natuurlijk het gebrek aan voldoende personeel in allerlei sectoren. Voor mij vooral te merken in de zorg en het taxivervoer.

Hoe gewoontjes het woordje tekort ook klinkt, het zou over enkele maanden wel eens kunnen worden uitgeroepen tot het ’woord van het jaar’. Zo’n twee jaar geleden was het ergens een tekort aan hebben binnen Nederland bijna onbestaanbaar. Toch? Voor ver daarbuiten is het helaas zo triest dat het hebben van een tekort aan iets eerder gewoonte dan uitzondering is. Tekort aan voedsel, water, geld of humanitaire hulp.

Mensen met verstand van zaken waarschuwden eerder wel voor tekorten in de nabije toekomst, dus ook in Nederland. Maar dat dreigend tekort aan neerslag, gas, huizen of personeel bleef voor mij een ver-van-mijn-bed-show.

Ook bij jou?

Kansloos

Dat ik weer een blaasontsteking had, wist ik op dat moment nog niet. Heel verbazingwekkend zou dat in mijn geval trouwens niet zijn. Als ik realistisch was geweest, had ik het al kunnen vermoeden. Maar als bestaat niet in mijn opinie en hoewel ik een zee aan tijd had om dit eventueel te concluderen, het hoofd was totaal ergens anders mee bezig.

Wat ik al eerder schreef, ik was die dinsdagochtend, net als de dagen daarvoor, heel erg moe. Met PGB-ondersteuning zou ik naar het ziekenhuis gaan voor een gesprek met een voor mij nieuwe MS-verpleegkundige. Graag liet ik deze ontmoeting doorgaan, al stond ik deze ochtend daar echt niet om te springen. De PGB-begeleidster gaf mij de doorslag: ’Dan ga je toch niet en vraag je of je kan bellen?’ Waarom bedacht ik dit niet zelf? Even later was de kogel door de kerk: ik ging meteen op bed liggen en zou in horizontale houding het gesprek aangaan. Op mijn verzoek bleef de begeleidster aanwezig bij het gesprek.

Door ADL’ers van Fokus werd ik op bed gelegd. Als ik op bed lig heb ik altijd een blaaspijpje boven mijn mond geplaatst, waarmee ik via mijn smartphone en intercom om assistentie kan vragen, deuren openen en telefoneren. Daarnaast wordt er, als back-up voor wanneer die blaaspijp opeens niet bruikbaar is, een kastje geactiveerd, waarmee ik door geluid te maken alsnog contact kan maken met medewerkers. Toen het telefoongesprek begon bleek ik niet helemaal vrijuit ze kunnen praten. Vrijwel direct werden mijn woorden tegen de verpleegkundige door het kastje opgevangen en als oproep aan medewerkers verteld. Aan de PGB-begeleidster vroeg ik dan ook het kastje even uit te zetten. Dat ik na afloop vergat om deze weer aan te laten doen ontdekte ik toen het te laat was.

Vermoedelijk een kwartier nadat de PGB’er vertrok vertelde mijn blaas dat deze vol zat. Maar dat kan niet, want ik heb een urinezak. Er was daarmee dus wat aan de hand. De aangevraagde assistentie deed eerst even het blaaspijpje aan de kant om mijn bed omhoog te kunnen bewegen. Nadat het euvel was verholpen en assistentie was vertrokken viel ik in slaap. Hoe laat het was kon ik niet zien op wekker en telefoon, ik gok 13:00, maar toen ik op dat moment wakker werd ging mijn mond als automatisch omhoog, zoekende naar de blaaspijp. Stom! Vergeten omlaag te laten doen. Omdat het kastje ook niet reageert weet ik dat ik kansloos ben.

Daar lig ik dan. Heb dit wel eens eerder meegemaakt. Ben benieuwd hoe lang het zal duren voordat iemand met een sleutel de voordeur opengooit en naar binnen roept of alles oké is. Die afspraak heb ik immers gemaakt na dat vorige, soortgelijke incident. Officieel mogen medewerkers niet zomaar naar binnen, snap ik. Maar de afspraak die ik voorstelde en werd goedgekeurd is hopelijk bij iedere medewerker bekend

Kijkend naar het wat in de woonkamer naar binnen valt, zal het tegen het eind van de middag zijn als er via de intercom contact met mij wordt gelegd. Daarna blijft het stil en mijn hoop vervliegt.

Om 20:50 gaat de voordeur open. Mijn reactie laat zich raden.