Kansloos

Dat ik weer een blaasontsteking had, wist ik op dat moment nog niet. Heel verbazingwekkend zou dat in mijn geval trouwens niet zijn. Als ik realistisch was geweest, had ik het al kunnen vermoeden. Maar als bestaat niet in mijn opinie en hoewel ik een zee aan tijd had om dit eventueel te concluderen, het hoofd was totaal ergens anders mee bezig.

Wat ik al eerder schreef, ik was die dinsdagochtend, net als de dagen daarvoor, heel erg moe. Met PGB-ondersteuning zou ik naar het ziekenhuis gaan voor een gesprek met een voor mij nieuwe MS-verpleegkundige. Graag liet ik deze ontmoeting doorgaan, al stond ik deze ochtend daar echt niet om te springen. De PGB-begeleidster gaf mij de doorslag: ’Dan ga je toch niet en vraag je of je kan bellen?’ Waarom bedacht ik dit niet zelf? Even later was de kogel door de kerk: ik ging meteen op bed liggen en zou in horizontale houding het gesprek aangaan. Op mijn verzoek bleef de begeleidster aanwezig bij het gesprek.

Door ADL’ers van Fokus werd ik op bed gelegd. Als ik op bed lig heb ik altijd een blaaspijpje boven mijn mond geplaatst, waarmee ik via mijn smartphone en intercom om assistentie kan vragen, deuren openen en telefoneren. Daarnaast wordt er, als back-up voor wanneer die blaaspijp opeens niet bruikbaar is, een kastje geactiveerd, waarmee ik door geluid te maken alsnog contact kan maken met medewerkers. Toen het telefoongesprek begon bleek ik niet helemaal vrijuit ze kunnen praten. Vrijwel direct werden mijn woorden tegen de verpleegkundige door het kastje opgevangen en als oproep aan medewerkers verteld. Aan de PGB-begeleidster vroeg ik dan ook het kastje even uit te zetten. Dat ik na afloop vergat om deze weer aan te laten doen ontdekte ik toen het te laat was.

Vermoedelijk een kwartier nadat de PGB’er vertrok vertelde mijn blaas dat deze vol zat. Maar dat kan niet, want ik heb een urinezak. Er was daarmee dus wat aan de hand. De aangevraagde assistentie deed eerst even het blaaspijpje aan de kant om mijn bed omhoog te kunnen bewegen. Nadat het euvel was verholpen en assistentie was vertrokken viel ik in slaap. Hoe laat het was kon ik niet zien op wekker en telefoon, ik gok 13:00, maar toen ik op dat moment wakker werd ging mijn mond als automatisch omhoog, zoekende naar de blaaspijp. Stom! Vergeten omlaag te laten doen. Omdat het kastje ook niet reageert weet ik dat ik kansloos ben.

Daar lig ik dan. Heb dit wel eens eerder meegemaakt. Ben benieuwd hoe lang het zal duren voordat iemand met een sleutel de voordeur opengooit en naar binnen roept of alles oké is. Die afspraak heb ik immers gemaakt na dat vorige, soortgelijke incident. Officieel mogen medewerkers niet zomaar naar binnen, snap ik. Maar de afspraak die ik voorstelde en werd goedgekeurd is hopelijk bij iedere medewerker bekend

Kijkend naar het wat in de woonkamer naar binnen valt, zal het tegen het eind van de middag zijn als er via de intercom contact met mij wordt gelegd. Daarna blijft het stil en mijn hoop vervliegt.

Om 20:50 gaat de voordeur open. Mijn reactie laat zich raden.