Sorry

‘Je moet maar denken in de lijn van wat Theo zei.’ Misschien wat vergezocht, maar met deze vergelijking had diegene wel gelijk.

Met dubbele gevoelens begin ik trouwens aan deze tekst. Wat mij overkwam wil ik van mij af schrijven en is tevens gewoon voer voor mijn blog. Toch voel ik mij ook enigszins bezwaard. Alweer die negativiteit over het vervoer waar ik afhankelijk van ben? Kan Geert niets anders bedenken? Nee, jawel, maar sorry, nu even niet.

Die avond ging ik met vrienden naar Theo Maassen. Na afloop hebben we het over de goede voorstelling. Dat wat mij is overkomen kan ik overduidelijk nog niet loslaten. Door verbazing, boosheid, machteloosheid. Op dat moment wordt mij voorgesteld om het te zien zoals de cabaretier het verwoordde.

Theo had het erover dat tomaten, als die in ideale omstandigheden in kassen groeien, minder smaak en karakter hebben dan wanneer tomaten van buiten komen. Ze moeten dus wat weerstand hebben om mooier, smaakvoller te worden. ‘Jouw heenweg vanavond was misschien wel die weerstand, waardoor jij de voorstelling nog intenser heb kunnen beleven.’ Of zoiets , maar de vergelijking vond ik wel grappig, toepasselijk. Ooit hoorde ik iets dergelijks: tegenslag is nodig, je wordt er sterker van.

Het was de derde keer dat wij samen naar Theo Maassen gingen. Die vorige keren arriveerde de taxi te laat en bijna te laat bij het theater. Mede daardoor was ik lichtelijk nerveus. Zou het vervoer goed gaan? Vertrouwen op het taxivervoer is er al niet meer en allenig in een stadsbus doe ik liever ook niet. Maar nood breekt wet. Het puzzelen begon, want iemand meevragen klinkt vanzelfsprekender dan dat is. Waarom? Daarom, geloof mij.

Een Fokusmedewerker hielp mij bij het in de bus rollen en vanaf de halte waar ik eruit moest zou een PGB-medewerkster, die daar vlakbij woont, mij naar het theater brengen. Goed geregeld, Geert. Alleen de harde regen had ik niet besteld. Ter bescherming liet ik mijn telefoon daarom maar opbergen. Die was toch niet nodig, dacht ik nog! In de bus riep ik alvast waar de chauffeur moest stoppen. Een reactie kreeg ik niet. Een stem achter mij bood aan om op het knopje te drukken.

Ruim op tijd lichtte het woordje stop op en ik bereidde mij mentaal voor op de volgende fase van mijn onderneming. Maar de chauffeur negeerde de bushalte. Ik ontplofte en vroeg schreeuwend om te stoppen, maar kreeg weer geen enkel teken van leven te zien. Zelfs een medepassagier die de buschauffeur op mij attendeerde kon geen resultaat behalen.

Bij de volgende halte wordt er gestopt. Na enkele anderen wil ik ook naar buiten, maar dan sluiten de deuren zich weer. Een volgende verbaal agressieve stortvloed volgt en de deuren openen alsnog, zonder een sorry trouwens en ik kan regen gaan happen. Wat voelde ik mij gezellig, dus niet! Even bellen naar de PGB-medewerkster zat er niet in en hoe leg ik mijn situatie uit aan iemand die langsloopt? Een vrouw die mij in de regen zag mopperen en ploeteren op het zebrapad bood redding.

Uiteindelijk kwam ik met de PGB-begeleiding op tijd aan in het theater. Opgelucht, een beetje blij en zeiknat.

Regeren

Het voornemen bestaat al sinds de suggestie mij ongeveer een jaar geleden werd aangereikt. Dat ik daarop nog niets heb ondernomen komt door prioriteiten stellen. Of misschien gewoon door twijfel.

Enige afwisseling in het leven is niet verkeerd. Dat klinkt stoer, maar in mijn rijkelijke carrière heb ik, op enkele invalbaantjes na, slechts één vaste baan gehad. Maar dat terzijde. Een baan, laat staan een nieuwe, zit er voor mij dus niet in. Een relatie, laat staan een nieuwe, waarschijnlijk ook niet. Een nieuwe woning misschien wel.

Begrijp mij goed dat het absoluut geen wens is om zomaar even een andere woning te zoeken en dat is, eerlijk is eerlijk, ook nergens voor nodig. Het moge duidelijk zijn dat ik qua zorg en locatie hier perfect woon. Trouwens, al zou ik het willen, ook voor mij liggen de woningen anno nu niet voor het oprapen

Maar toch, inmiddels ben ik hier bijna 13,5 jaren, fantaseer ik ondanks bovenstaande er stiekem ook wel eens over om ergens anders te wonen. Met mijn, toegegeven, lichtelijk materialistische instelling lijkt het mij wel weer eens leuk om mijn huidige, dan wel een ander appartement opnieuw in te richten. Meer dan waarschijnlijk zal ik, hoe prettig het hier ook is, er niet heel dramatisch over doen als het zover komen moet. Althans, zo denk ik er nu, quasi relaxed over.

Het verhaal begon vorig jaar, nadat ik onder begeleiding van een medewerker van het Sociaal wijkteam een traject inging, wat moest leiden tot een zogeheten Sociale Netwerk Versterking. De gedachte hierachter, feitelijk niet meer dan ‘regeren is vooruitzien’, was het in beeld krijgen van mijn in hulpvragen voor de toekomst en wie uit mijn netwerk zou ik waarvoor kunnen benaderen. Dit proces heb ik geleidelijk aan afgewerkt en dat zit wel ergens in mijn hoofd. Wat ook weer vertrouwen geeft voor mijn toekomst.

Betreffende diezelfde toekomst blijf ik nog met een onduidelijkheid zitten. Een onderwerp waar natuurlijk niemand een pasklaar antwoord op kan geven. Tijdens die eerdergenoemde gesprekken werd aan mij de optie voorgelegd om mijzelf alvast eens te oriënteren op waar ik eventueel zou kunnen komen te wonen, indien Fokuswonen niet meer mogelijk is. Een goeie, had dat zelf kunnen bedenken.

Het is mij inmiddels duidelijk gemaakt dat ik bij Fokus kan blijven wonen zolang ik zelf de regie over mijn leven weet te houden. Maar als het anders gaat lopen, als ik geen aanwijzingen meer kan geven en ik afhankelijk word van intensieve zorg, dan dien ik een zogeheten Wlz-indicatie aan te vragen. Daarmee ben ik dan gerechtigd om daar te wonen waar ik 24 uur per dag zorg en toezicht krijg. Dus zolang ik bij Fokus woon moet ik, kan ik en zal ik absoluut geen indicatie voor die Wet langdurige zorg krijgen en ook niet willen krijgen, want dat betekent exit Fokus! Misschien niet per direct, maar toch!

Volgens een onafhankelijk cliëntondersteuner die ik om advies vroeg zijn er binnen Zwolle twee locaties waarvoor ik met mijn zorgvraag in aanmerking zal komen. Van buiten gluren kan natuurlijk altijd, maar of ik zonder indicatie ook binnenin mag rondkijken?

Wordt vervolgd, waarschijnlijk. Hoewel? Misschien ook niet, voorlopig.