Boeg

Dat ik er destijds voor koos om een soort van APK te ondergaan is achteraf bekeken een misschien opmerkelijke, maar zeker ook verstandige keuze gebleken voor mij.

Zo’n vier jaar geleden was er een roerige fase in mijn bestaan. Geen zware depressie, maar wel enige instabiliteit. Waar ik mij tot dan toe zelfstandig en gelukkig voelde, zeker ook in de liefde, ontstond er onrust. Het waren twijfels of ik mijn beperking niet te passief benaderde. Berustte ik in mijn lot? Moest ik misschien mijn zelfstandigheid maar eens gaan vergroten?

Oftewel, ik was even de weg kwijt en wilde mijn twee-eenheid met MS eens flink onder de loep laten nemen. Heel even dacht ik aan een tijdelijk verblijf in Nieuw Unicum, een MS expertisecentrum in Zandvoort. Maar die fantasie over zorg, duinen en strandtenten was na een belletje meteen vervlogen. Jammer, mijn nadeel had een prettig voordeel kunnen hebben.

Het werd een traject binnen revalidatiecentrum De Vogellanden. Over enkele specialisaties had ik vooraf al mijn bedenkingen, maar ik zou openminded overal instappen. Het moge trouwens duidelijk zijn, zeker voor mijzelf, dat ik anno nu in een nogal andere hoedanigheid verkeer dan destijds. Het feit dat ik nu schrijf over de laconieke houding van toen, betreffende die enkele disciplines binnen het revalidatiecentrum, kan gerust met een korreltje zout genomen worden. Zo stoer was instabiele Geert toen echt niet.

De Logopediste hoefde ik na een eerste keer niet opnieuw te bezoeken. Behalve eigen twijfels, bleek zij ook geen meerwaarde te zien. De Psychologe bezocht ik enkele keren vaker. Praten, sparren is natuurlijk goed, helemaal in de fase waarin ik mij op dat moment bevond. Maar door mijn eerdere ervaringen bij psycholoog, psychiater en mannenpraatgroep had ik feitelijk niets nieuws te melden. Eigenwijs? Arrogant? Als ik van de kaart was, waarom kon ik mijzelf dan niet aanpakken? Zeg het maar. Ik ben ook maar een mens. Een Neuropsychologisch onderzoek, waarbij enkele cognitieve functies in kaart worden gebracht was zeker waardevol. Toch? En naar fysiotherapie ging ik zeer regelmatig. Net als naar de ergotherapeute, die ik nog steeds af en toe tref.

De diëtiste bezoeken vond ik stiekem wel spannend. Feitelijk zou ik mijn eetpatroon eens goed gaan analyseren. Dat kon wel eens confronterend worden, ik ben niet gek. Maar dat viel eigenlijk wel mee. Geadviseerd werd meer eiwitten te eten. Daarmee wordt spiermassa opgebouwd en is dus essentieel. Ook voor mij? Ja dus. Sindsdien eet ik veel kwark, aangevuld met onder meer een voorgeschreven, eiwitrijk voedingssupplement.. Onlangs kreeg ik een andere diëtist, omdat hoofdstuk Vogellanden werd gesloten. Nu pas? Prima. Zij adviseerde nog meer eiwitten en gaf mij een lijst met allerlei opties. Omdat ik veelal voor de makkelijke weg kies, werd het meer eieren en kwark.

Al eerder werd ik door een vriendin op de schokkende keerzijde van de zuivelindustrie gewezen, lees dierenleed. Met ‘zuivel is de duivel’ als nieuw motto stapte ik over op de eiwitrijke sojaproducten. Helaas kreeg ik nogal last van mijn maag. Natuurlijk had ik kunnen testen of dit niet gewoon een kwestie van wennen was. Maar daar had ik geen geduld voor en gooide het weer over die andere boeg.

Slap, ik weet het.