Het gaat slechts om een gesloten liftdeur, maar het verhaal erachter heeft nogal wat impact. Er zijn genoeg ergere dingen in de wereld, maar toch. De toegang tot de rest van de wereld wordt mij hierdoor ontnomen.
Dan is het maar goed dat ik hiervoor assistentie van een Fokusmedewerker kan vragen wanneer ik alleen ben. Al doe ik dat toch met enige tegenzin. Niet vanwege de persoon, wel wegens de summiere handeling.
Om de regie over mijn leven te houden, koos ik voor zelfstandigheid op momenten dat dat kon. Dankzij slimme technologie kan ik binnenshuis vanuit mijn rolstoel allerlei commando’s geven. Betreffende deuren, radio, televisie, computer en uiteraard de intercom om assistentie aan te vragen. Er zijn nog meer handelingen die ik aan mijn imperium van zelfstandigheid zou kunnen toevoegen, bijvoorbeeld aangaande de lampen en de gordijnen. Maar tot die actie kwam ik nooit. Dit kan ik immers ook aan Fokus vragen. Er is nooit de behoefte geweest dit zelf te kunnen. Noem het gemakzucht, maar waarom zou ik? Misschien omdat ik mijn gordijnen toch al zelden sluit. Ook mijn volledige zorgafhankelijkheid zal hierbij bepalend zijn, want er komen dagelijks toch al vaak assisterende handen over de vloer.
Feitelijk kan ik alle noodzakelijke deuren openen. Ook de liftdeur en dat is niet onbelangrijk op een eerste verdieping wonende. De betreffende lift is overduidelijk niet van de allerhoogste kwaliteit. Misschien komt het vanwege de leeftijd, maar dat ding is vaak stuk en een tweede lift is er niet. Dit zou alleen al voor de Fokusbewoners wel zo handig zijn. Het schijnt dat men destijds exact genoeg appartementen heeft opgeleverd om wettelijk gezien geen tweede lift te hoeven realiseren. Eind januari was de lift weer eens defect, maar toegegeven, een monteur bracht gelukkig al snel verlossing. Toen ik niet veel later naar beneden moest, bleek ik de lift niet te kunnen openen. Op dat moment gaf ik, wel vol verbazing, nog de schuld aan mijn rolstoel. Maar het rare was dat ik alle andere deuren en overige voorzieningen wel kon bedienen. Na onderzoek bleek ik ook op de andere verdiepingen de lift niet te kunnen openen, maar eenmaal in de lift kon ik dus wel weer overal zelfstandig naartoe.
Inmiddels weet ik 101 % zeker dat het euvel ergens in de lift zelf zit Het is naar mijn idee meer dan waarschijnlijk veroorzaakt tijdens de laatste reparatie. Heeft de monteur wat beschadigd of iets na de ingreep gewoon niet hersteld? Zeg het maar. De woningbouwvereniging deelt na wat spartelen en twijfelen aan mijn visie hierop inmiddels mijn mening, maar zegt niets te kunnen doen. Bedrijf A zal dit met bedrijf B moeten oplossen. Voor mij rest niets anders dan wachten en blijven aansporen tot actie.
Door dat onbenullige defect mis ik veel, heel veel zelfstandigheid. Voor die ene handeling zal ik, als ik alleen ben, toch steeds Fokusassistentie moeten aanvragen. Heel frustrerend. Gisteren zag ik een monteur bij de lift en ‘s avonds kon ik zowaar zelfstandig naar mijn bovenbuurvrouw. Al is het pas na vijf weken, fijn dat het is opgelost. Enige nadeel is dat ik er net een blog over heb geschreven. Foutje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten