Aarzelen

Het is meer dan alleen een emotie, denk ik, maar ik kan er niet goed de vinger op leggen. Wel weet ik dat ik de laatste tijd soms wat leegte voel en minder levenslustig ben dan zoals ik mijzelf ken. Maar wat daarvan de oorzaak is?

Misschien denk ik teveel na over wat er zou kunnen zijn. Toch is het er wel en wil ik het serieus nemen. Praten helpt dan, schrijven ook. Het werkt verhelderend, relativerend, genezend. Dat hoop ik, denk ik, weet ik. Begrijp mij goed, mijn instelling om te leven als Mister Positivo is er nog steeds, maar op dit moment gaat het even wat minder vanzelfsprekend. Het mijzelf omschrijven als krachtiger dan ooit tevoren, dat doe ik al langer niet meer. Maar woorden als sterk voelen, zelfstandig zijn en een mij toelachend leven, die neem ik nu met wat minder bravoure in de mond. Dat trekt zeker weten wel weer bij. Echt, het lukt mij nog steeds om te relativeren en in te zien dat ik het halfvolle glas zelf moet bijvullen.

Toch is er iets wat mij onzeker maakt. Kijk, het zou heel goed kunnen zijn dat ik mij steeds meer vermoeid voel en nogal eens licht in het hoofd ben vanwege de medicatie tegen de zenuwpijnen. Nadat ik recentelijk een tweede zenuwblokkade onderging mag ik deze langzamerhand afbouwen. Misschien ziet de toekomst er over vier weken weer veel zonniger uit. Of er is meer aan de hand en moet ik bijvoorbeeld gaan accepteren dat mijn MS meer aanwezig is en zal blijven. Misschien gaat het om de leegte van een zomer zonder concrete vakantieplannen? Hoezo, een luxeprobleem?

Het is bij mij een rijk, veelzijdig leven vol activiteiten. Financieel kan ik zorgeloos zijn. Tot nu toe heb ik meer dan genoeg, vaak spectaculaire vakanties ondernomen. Er zijn nog veel meer culturele uitjes gemaakt, vooral naar theater of concert. En het leuke is, ik heb er ook nog veel in het vooruitzicht. Oja, ook nog een vakantie in het najaar, een lang weekend naar Zeeland. Als ik nog verder kijk, of juist dichterbij: ik heb twee geweldige dochters, lieve familie en genoeg fijne mensen om mij heen. Ik kijk vol trots terug op een mooi leven tot nu toe. Maar dit wil ik blijven voortzetten en in praktische zin kan dat ook gewoon, toch?

Onlangs kreeg ik online een berichtje van iemand die ik kennelijk lang geleden heb ontmoet tijdens een zeilvakantie. Zij schreef dat zij destijds onder de indruk van mijn levenslust en tegenwoordig nog graag mijn blogs leest. Natuurlijk leuk om zo’n reactie bij. Sterker, zonder te poggen, ik heb dat wel vaker te horen gekregen. Al zeg ik het zelf, ik denk dat ik mij hierin ook wel ontwikkeld heb. Dus waarom zou ik mij eigenlijk druk maken. Feitelijk hoef ik nergens bang voor te zijn en heb ik een prima leven.

Akkoord, over enkele factoren mag ik wel onzeker zijn. Natuurlijk hoop ik nog lang bij Fokus te kunnen blijven wonen, maar door gebrek aan personeel en geld valt over de toekomst van de zorg niets te zeggen. Net als over het verloop van mijn ziektebeeld.

Schrijven helpt!