Rauw

Hamka’s, bitterballen, pizza, chips, patatje oorlog, loempia met hete kip, gehaktbal met satésaus, kaasstengels, kibbelingen, broodje haring, broodje shoarma, broodje döner (o nee, daar schijnt poep aan te zetten), maar ook een bord met een prak boerenkool met worst.

Regelmatig word ik overmand door gedachtes aan al dit lekker eten. Veroorzaakt door een gemis. Op dat moment dan, want over het algemeen zou ik, als ik wil, hier prima voor kunnen zorgen. Het verlangen naar een lekkere hap, alleen al het denken aan de geur, het overkomt mij regelmatig. Standard in de avond en meestal op het moment dat ik geholpen word om naar bed te gaan.

Hoezo, waarom alleen een verlangen? Dan doe je het toch gewoon? Uiteraard wordt er door mij wel lekker gegeten, maar toegeven aan de innerlijke drang doe ik niet snel. Allereerst besef ik dat het slecht is en dat niet doen verstandiger is dan wel doen. Daarnaast is het een feit ik mijzelf niet kan helpen bij de happerij. In de situatie waarin ik leef kan ik de adl-assistentie van Fokus vragen om mij te assisteren, maar dan moet ik in één keer een hele bak chips opeten. Ik kan hen niet om de 3 minuten om assistentie vragen. Alleen als er visite is kan ik los gaan. Bij mijn dochters kan ik ook los gaan, hoewel er dan weer de beperking is van pedagogische verantwoordelijkheid.

Ik eet lang niet altijd gezond, dat besef ik mij terdege. Ik doe mijn best, vind ik, hoewel niet iedereen dit met mij eens is. Regelmatig magnetronmaaltijden, afgewisseld met kliekjes of complete maaltijden die ik van mijn ouders krijg. Daarnaast regelmatig maaltijdsalades en altijd ook veel fruit! Gelukkig heb ik mijn adresjes waar ik geregeld lekker, gezond en vooral gezellig kan eten.

Deze week heb ik de documentaires Rauw en Rauwer gezien. Over een moeder en haar zoon. Hij is in het begin 10 jaar, later 15. Zij eten alleen rauw voedsel. Dus niet gekookt, niet gebakken, geen zuivel, alleen groente, fruit en noten. Iedere vorm van bereiding leidt tot giftige, foutieve stoffen in het voedsel. De balans wordt verstoord, wat dat ook moge zijn? De moeder is ooit zo gaan eten en heeft haar zoon hierin meegenomen. Toen volgde hij getrouw en nu, vijf jaar later, kiest hij er bewust voor. Hij gaat op het laatst ook niet naar school. Sinds twee jaar wordt hij door zijn moeder onderwezen. Volgens mij is hier sprake van pure indoctrinatie, anders kan ik dit niet verklaren. Complete onzin is het volgens mij niet, maar wel veel te ver doorgeslagen. Moeder wordt door verschillende instanties ook gewaarschuwd voor een groeiachterstand bij haar zoon.

En nu heb ik zin in een gehaktbal!