Bang

ʺOngelofelijk, ik vind het knap dat jij zo positief kan zijn. Ik weet niet hoe ik zou reageren in jouw situatie.ʺ Vaak krijg ik een dergelijke opmerking te horen. Ondanks dat ik er nog wel eens verlegen van word, ben ik wel gaan geloven in deze capaciteit. Onlangs nog meldde ik in een blog dat ik blij ben dat ik een positieve levensinstelling heb gevonden. Jaahaa, nu weet men het wel! Ik hoor dit mijzelf denken. Maar dit is absoluut niet bedoeld als zelfverheerlijking.

Het is alleen maar om duidelijk te maken dat ik niet altijd die positivo ben die ik misschien lijk. Ook ik ken mijn sombere momenten. Niet chagrijnig of geïrriteerd, maar bang. Het positief blijven, dat wat mij sterk houdt, is ook maar een laag en houdt ergens op. Weer hoor ik mijn gedachten: Hallo Geert, doe niet zo dramatisch! Je draaft door, want iedereen kent dit wel!

Voorheen was ik bij minder tegenslag al flink murw geslagen. Vroeger als kind, maar ook als volwassene, als vader en zelfs als leerkracht. Ik geloof niet dat ik erg flexibel was. Had ik maar meer gelachen, om mezelf, om situaties. Al ging het om een blunder waar ik achteraf om kan lachen, Geert Jan zakte door de grond.

Twee grote blunders maakte ik in 1993 en die staan nog op mijn netvlies gebrand. Vlak achter elkaar, misschien wel in één week. Nog maar nauwelijks een pabodiploma op zak en met de intentie om de opleiding sph te gaan doen, kon ik enkele weken gaan werken op een basisschool in Lelystad. Puur voor het geld, een drijfveer als werkervaring had ik volgens mij niet. Het lesgeven ging mij wel goed af. Op twee blunders na…

Een geschiedenisles ging over de Tachtigjarige oorlog en de overheersing van de Nederlanden door het Spaanse Rijk van Filips ІІ. Ter ondersteuning noteerde ik enkele kernwoorden op het bord, zo ook ‘Philips ІІ’. Het kwam mij op dat moment al wat raar over, maar een leerling maakte mij er attent op dat er toch echt een F moest staan. De invloed van de reclame deed duidelijk zijn werk.

En tijdens een les Nederlandse taal had ik het over gebreeën als het voltooid deelwoord van breien. Wederom was het een leerling die mij erop moest wijzen dat het gebreid moest zijn. Mijn reactie was schandalig: ʺJa, dat kan ook.ʺ

Kent u die uitdrukking? De vaste openingszin van dominee Eppe Gremdaat weet meteen te boeien. Altijd een bordeauxrode trui dragend, kan hij aan de meest oninteressante onderwerpen een filosofische draai geven. Ook ik ben altijd onder de indruk van zijn woorden.

Kent u die uitdrukking? Waarom sloeg Rafael zijn Sylvie?

Kent u die uitdrukking? Welke gek bedacht de Fyra?

Kent u die uitdrukking? Beatrix heeft spijt en gaat toch door!

Ik ben bang voor de toekomst. Uiteraard over hoeveel kracht ik in mijn lichaam zal houden. Maar ook voor het mogelijk terugkeren van zenuwpijnen. De afgelopen jaren heb ik regelmatig aanvallen gehad van pijn in mijn kaak. Daarom heb ik in december 2012 een zenuwblokkade ondergaan. De pijnen zijn weg, maar komen terug. Na een jaar, twee jaar? Deze angst blijft mij beheersen, bijna iedere dag.

Maar ook bang om nooit meer een partner, een vriendin te hebben. Ondanks het besef dat ik veel tijd nodig heb voor mezelf, in verband met de zorg, is er de angst dat ik altijd alleen zal blijven.

Tegen die tijd moet ik dominee Gremdaat maar gaan aanschrijven. Hij zal mij dan wel de juiste woorden kunnen geven. Zoiets als: Kent u die uitdrukking? Ik ben bang? Men is bang, maar waarom zou men dat zijn?...

Ongeveer vijf jaar geleden zag ik dominee Gremdaat in het theater. Hij opende met: ʺKent u die uitdrukking? Ik voel mij welkom in Zwolle.ʺ Na de pauze was de beurt aan die andere alter ego van Paul Haenen, Margreet Dolman. Zij wilde graag praten met mensen die gescheiden zijn. Ik behoorde dus ook tot deze doelgroep. Samen met een paar anderen werd ik gevraagd om naar voren te komen. Het podium opklimmen ging toen al niet meer, maar ik nam vooraan plaats. Margreet ging op de rand van het podium liggen om met mij te kunnen praten. Haar eerste vraag: ʺWiens schuld was het?ʺ Uiteraard kreeg Wyanne die eer! Wist het publiek veel? En verdere uitleg was niet nodig!

Margreet Dolman gaf mij een boodschap mee: ʺBlijf bij je gevoel!ʺ