Like

Iedere ochtend opnieuw heeft het mij te pakken. Als ik na een nacht afwezigheid weer voor het eerst, met behulp van de tillift, plaatsneem in mijn rolstoel word ik overmand door geluk. Nou ja, niet overdrijven, tevredenheid is een betere omschrijving. Dit is wel het mooiste moment van de dag. Het op één na mooiste moment is trouwens als ik ’s avonds na een dag leven weer in bed beland.

Als de dag voor mij kan beginnen, is deze in feite al anderhalf uur bezig. De tijd is tot dan toe besteed aan wachten, wassen, scheren en het aankleden. Ik laat mij daarna direct helpen om een ontbijt weg te werken. Dan is de dag weer voor mij alleen. Naast de computer dampen twee koppen koffie met een rietje. Het nippen aan warme koffie zit er helaas niet meer in. Koffie met een rietje, je brandt al snel je mond.

Begin vorige maand heb ik een online abonnement genomen op de Volkskrant. Ik wilde meer nieuws vergaren dan alleen de oppervlakkige berichtgeving via nu.nl of de website van de NOS. Een waarschijnlijk geromantiseerde gedachte van mij was dat ik dan ’s ochtends, onder het genot van een kop koffie, al het nieuws zou doorspitten. Maar omdat er geen groot papieren vlak vol letters voor mijn neus ligt, die al mijn aandacht opzuigt, komt het er niet van. Nadeel van een laptop is dat de afstand tussen de digitale krant en de rest van de online wereld maar één druk op de knop groot is.

Tot mijn schande blijkt dat de aantrekkingskracht van Facebook bij mij kennelijk groter is dan nieuwsgierigheid naar het echte nieuws. Zodra mijn laptop is opgestart bekijk ik eerst mijn Facebook-startpagina om daarna pas naar de site van de Volkskrant te gaan. Ik denk heus wel aan Nederland, Syrië, Cyprus, Mali, Egypte of de beide Korea’s. Maar toch wil ik als eerste liever wat anders weten. Wie van mijn vrienden, echte of zogenaamde, heeft wat te melden, wie heeft leuke foto’s geplaatst en, belangrijker nog, wie heeft er een berichtje voor mij achtergelaten?

Facebook vind ik aantrekkelijk. Er kan snel en luchtig contact worden gelegd en onderhouden. Je kan lezen wat je ʼvriendenʼ hebben gedaan en wie waar is geweest. Ik vind het ook leuk om te laten zien waar ik zoal mee bezig ben, door mee te delen wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven of wanneer ik naar de schouwburg ga. Leuke afbeeldingen delen doe ik ook graag, van die spreuken vol positiviteit en levenswijsheid ben ik minder. Dat Facebook ook een keerzijde heeft weet ik, maar ik ben gelukkig nog wel zo ontwikkeld om bewust te zijn van wat ik via de social media de lucht ingooi, denk ik.

Tussen de berichten, foto’s en reclames door wordt mijn blik getrokken door een afbeelding van een zichtbaar ontredderd meisje. Of ik mij het lot van dit kind wil aantrekken, vraagt Save the Children. Ze komt uit Syrië, waar ontelbaar veel andere kinderen kansloos raken of zijn. Hieraan kan natuurlijk nooit genoeg geld worden gegeven. Zo zit ik van de makkelijke, snelle, westerse wereld met één druk op de knop in de hel van Syrië en makkelijker nog, ik ben er ook zo weer uit.

Terwijl ik probeer te doorgronden in wat voor hel dit meisje moet leven, wordt mij een verzoek gedaan: Vind deze pagina leuk. Nee, ik vind deze pagina niet leuk, wel zeer indrukwekkend. Om te laten zien aan mijn Facebook-vrienden dat ik deze organisatie steun, klik ik maar aan dat ik deze pagina leuk vind.

Een paar weken geleden, tijdens ons familieweekend in Wapenveld, zag ik mijn zus Anneloes uit Italië weer. Uiteraard samen met haar man Paolo en hun kinderen Luisa en Yeison. Zij zijn geadopteerd, een zus en broertje uit Colombia. Terwijl ik kijk naar de oproep op Facebook moet ik ook aan hen denken. Wellicht gaat een directe vergelijking met het meisje uit Syrië niet op, maar deze schatten van kinderen hebben wel een zeer wankele start van het leven moeten ervaren.

Als prille ouders doen Anneloes en Paolo het hartstikke goed. Denk je eens in, van de ene op de andere dag zijn zij ouders van een meisje van net tien jaar en een jongetje van vijf. Ter vergelijking, op dat moment had ik al ruim elf jaar ouderschap achter de rug. En dan hebben mijn zus en zwager die hele belangrijke fase van geboorte en de eerste jaren daarna geeneens mee mogen maken.

Op het huisjespark was er in het zwembad een ordinaire ruzie tussen twee ouders. Hun daarbij aanwezige dochtertje van ongeveer zes jaar had hier zichtbaar last van. Helaas waren ook Luisa en Yeison hier getuige van. Aan dit onnozele voorval en de impact die dit duidelijk had op mijn nichtje en neefje, was te zien dat zij door hun jeugd al heel wat littekens hebben opgelopen. Hoe erg zou dat bij het meisje uit Syrië zijn?

Je kunt niet kiezen wie je ouders zijn, wel hoe je er zelf één bent.