Waarvoor

Al een aantal weken zwierf er achteloos een klein velletje papier over mijn tafel. Op verscheidene posities rond mijn laptop bleef deze dan één of meerdere dagen liggen. Wel steeds binnen mijn blikveld, dus ik kon er gewoonweg niet omheen. Zo’n vierkante, afkomstig van een memoblok, geel met een zelfklevend plakrandje. Met daarop geschreven de woorden Waar leef ik voor?

Het kattebelletje had ondertussen al menig opruimaanval overleefd. Verschillende malen heeft iemand anders aan mij, maar ook ik aan mijzelf de vraag gesteld of het papiertje weggegooid kon worden. ʺJa, dat zou eigenlijk wel moeten, maar nee, ik moet hier nog wat mee doen. Dus laat maar even liggen.ʺ

Vorige week is er dan toch een propje van het papiertje gemaakt en is het in de prullenbak verdwenen. Niet omdat ik de bedoeling had om de op het briefje staande vraag te omzeilen. Maar ondertussen staan de betreffende woorden, gelijk mijn geboortedatum, in een mijn geheugen gegrift. Het geven van een antwoord op de gestelde vraag heb ik ondertussen in mijn to-do list opgenomen.

Een kennis van mij vertelde dat ze was gevraagd om binnen haar kerk een gespreksavond te ondersteunen middels een overdenking. Zij vroeg mij of ik bereid was om eens na te denken over de vraag waar ik voor leef. Ze was wel benieuwd hoe ik, wiens leven niet doorsnee is, daar over denk. En of ik dit dan op papier zou kunnen zetten, zodat zij dat eventueel mee kon nemen in haar woorden gedurende die avond.

Die tekst heb ik nog steeds niet geschreven. Ik vraag me af of die ʹpreekʹ er überhaupt wel zou zijn gekomen. Ik ben wel begonnen, maar na drie regels hield ik het voor gezien. Weet ik veel waar ik voor leef! Mijn leven, het leven is nu eenmaal een feit. Laat ik daar maar het beste van maken door het zo goed mogelijk, leuk mogelijk, zinvol mogelijk, zo sociaal mogelijk, zo cultureel mogelijk in te vullen.

Vader zijn van Susanna en Rosa. Hen begeleiden en er gewoon zijn, in hun kinderjaren en onderweg naar volwassenheid. En daarna zien we wel weer verder. Vriend zijn voor mijn vrienden. Mens zijn voor andere mensen. Helpen, luisteren, ondersteunen, praten, een voorbeeld zijn, gezelschap houden (en dan bijvoorbeeld ook direct maar mee-eten).

In de toekomst kijken doe ik maar niet, ik durf, kan en wil dat ook niet. Bang zijn is hiervoor niet de reden, wel de onzekerheid. Mijn verstand staat hierbij boven mijn dromen. Gelukkig blijft mijn gevoel dáár weer boven staan. Ik denk dat ik bewust leef. Ik heb geleerd om mijn hart te laten spreken. En of het geloof hierbij een rol speelt? Misschien, wie zal het zeggen, ik kan er tot nu toe geen antwoord op geven.

De gespreksavond van die kennis ging niet door, wegens te weinig aanmeldingen. Een bijdrage had ik dus nog niet geschreven. Toch ben ik blij dat ik van haar deze vraag heb gekregen.