Zak

Empathisch vermogen is mij niet vreemd. Ik geloof dat dit bij mij wel goed zit. Toch loop ik het risico dat hieraan getwijfeld gaat worden. Want wie zit er nu te wachten op de enigszins intieme informatie die Geert met de wereld deelt? Is het zijn lot om te moeten inboeten aan mensenkennis? Misschien, want mijn ziekte valt nu eenmaal onder de categorie Niet Aangeboren Hersenletsel.

Ik schrijf over mijn leven, wat ik meemaak. Multiple sclerose is hierbij uiteraard een niet te omzeilen factor. Of het nu gaat over mijn rolstoel, de meiden of mijn Fokuswoning en de daaraan verbonden, onmisbare zorg. Bij alles speelt MS een rol, met als leidraad het incasseren van tegenslagen, die weer van allerlei aard kunnen zijn.

Lichamelijke ongemakken vormen steeds opnieuw een tegenslag. Ben ik er net aan gewend, gaat het toch weer anders dan anders. Terdege besef ik dat flexibel blijven hierbij belangrijk is. Dat is een gave, welke door mij wel wordt beheerst, hoewel niet altijd met evenveel gemak. Bij mij betekenen die ongemakken onder andere dat ik bij vermoeidheid nauwelijks volume in mijn stem heb. Maar ook opeens tranende en vreselijk prikkende ogen kan hebben. Alsof in mijn traanklieren niet het normale traanvocht wordt geproduceerd, maar puur en dus flink zout zeewater.

Niet ieder kwaaltje is openlijk te bespreken. Met name wanneer het gaat om het gebied ‘tussen de navel en de bovenbenen’. En of men nu ziek is of niet, uit gêne zal vaak enige terughoudendheid worden aangenomen. In de veronderstelling dat deze terughoudendheid door anderen wel wordt gewenst. Naar mijn idee is het praten over de stoelgang hierbij nog iets toegankelijker dan het open kaart spelen betreffende problemen met urineren en allerlei aanverwante zaken. Bovenstaande zal wel voor de meeste mensen gelden, zo ook voor mij. Met de acceptatie van deze onaangenaamheden zit het trouwens wel goed, zowel van voren als van achteren.

Sinds ik er ongeveer drie jaar geleden aan moest geloven, betitel ik de condoomkatheter als één der beste uitvindingen van de vorige eeuw. En nog steeds ervaar ik het enorme profijt wat ik ervan zou moeten hebben. Maar desondanks heeft dit vertrouwen het laatste jaar wel een flinke deuk opgelopen.

Helaas gaat niet alles altijd maar zoals ik zou willen. Als ik vergeet om op tijd assistentie aan te vragen, dan ligt die zeiknatte broek geheel aan mijzelf. Dit komt een enkele keer voor en dan mag ik mijzelf gerust een enorme oetlul noemen! Maar, geloof het of niet, kennelijk kunnen de urinezakken aan mijn been ook spontaan lek gaan, of blijken dit bij voorbaat al te zijn. Wanneer ik dit, helaas altijd te laat, ontdek en niet het lek zelf, maar wel de gevolgen ervan zicht- en voelbaar zijn, dan voel ik mijzelf een onmachtige oetlul!

Wat er in die betreffende urinezakfabriek heeft plaatsgevonden in het afgelopen jaar, weet ik niet. Is het obstructie? Nalatigheid? Mislukte Cao-onderhandelingen? Het 100% vertrouwen, wat ik voorheen altijd had, is weg. Hopelijk doen ze wat met mijn ondertussen ingediende klachten.

De vergelijking met een enkelband voor het elektronisch huisarrest gaat misschien wat ver. Maar zonder check-dubbelcheck durf ik voorlopig niet meer van huis te gaan.