Afblijven

Terugkijkend op mijn jeugd zie ik geen steken die mijn ouders hebben laten vallen. Ik wil, kan en zal hen absoluut niet betichten van een slechte opvoeding. Hooguit had ik graag gezien dat ze mij destijds richting padvinderij of zeeverkennerij hadden gestimuleerd. Ook vind ik het jammer dat de muzikale ontwikkeling bij mij is blijven steken bij het grijs draaien van enkele elpees van hen.

Volgens mij heeft mijn moeder mij tweemaal een privé-blokfluitles gegeven. Misschien wel in de hoop dat dit tot meer zou leiden, maar een vervolg is er nooit gekomen. Er is later door mijn ouders wel eens het beeld geschetst dat ik soms een jengelkont kon zijn en bij enige tegenslag snel opgaf. Dus ergens is het voorstelbaar als mijn moeder er na twee wanhoopspogingen er de brui aan zou hebben gegeven.

Ze hebben mij ook nooit aangemoedigd om direct vanaf de start van mijn officiële volwassenheid te beginnen met rijlessen. Dit kan ik hen niet kwalijk nemen, want ook dat interesseerde mij geen bal. Mocht dit verlangen om zelf achter het stuur te kruipen er wel zijn geweest, dan hadden zij mij er eventueel van kunnen weerhouden om voor mijn 18^e verjaardag te gaan roken. Ik weet niet of dat tegenwoordig nog gangbaar is,  maar destijds werd dat vaak beloofd door ouders aan hun kinderen.

Terwijl ik nog in de brugklas zat, werd ik door mijn moeder betrapt op roken. Zoals altijd stroomden binnen een mum van tijd tranen over mijn wangen, toen ik moest opbiechten dat ik een pakje sigaretten in mijn broekzak had. Daarop plaatste zij de, mijns inziens zeer verstandige, opmerking: ʺIk heb liever dat jij er afblijft, maar als jij dan zo graag wilt roken, doe dat dan alleen als ik erbij benʺ. ʹPasʹ vier jaar later ben ik weer aan het roken geslagen.

Vorige week ben ik met mijn dochters naar Afblijven geweest. Een musical, gebaseerd op het gelijknamige boek van Carry slee. Behoorlijk op tijd had ik de toegangskaartjes al in de voorverkoop van het huidige theaterseizoen gekocht, nu tien maanden geleden. Maar de motivatie van de dames, erg belangrijk natuurlijk, had ik zolang geleden niet kunnen inschatten. Samen hebben wij het leuk gehad. Maar dat het een doordeweekse avond was en de meiden moe van school, huiswerk en soms ook van elkaar waren, was niet handig.

Het was die avond stampvol, wat mijn vroegtijdige aankoop weer rechtvaardigde. Vooral de puberende doelgroep was flink vertegenwoordigd. In praktijk betekent dit semi-stoere slungelige jongetjes en vaak flink opgedofte, een beetje volwassen ogende meiden.

Het verhaal gaat over Melissa die mag dansen in een videoclip. Ze gaat helemaal op in dit wereldje en vindt het moeilijk weerstand te bieden aan de verleidingen die op haar pad komen. Het begint met één pilletje, maar al snel kan ze niet meer zonder die rommel.

Uiteraard zal deze geschiedenis goed aflopen. Maar dat een dergelijk verhaal een andere kant kan opslaan moge duidelijk zijn. Nu kan ik mij op dit moment nog niet voorstellen dat mijn meiden met wat dan ook ooit gaan experimenteren.

Probeer er maar eens af te blijven.